Kiedy jeszcze chorowałam, bliscy bardzo mnie wspierali. Był przy mnie mąż, była córka, przyjaciele, znajomi. Gdy jednak walka się skończyła, wszyscy wrócili do swoich spraw. Myśleli, że już nie potrzebuję pomocy, że szybko zapomnę o tym, co przeszłam, i wrócę do normalności, a nawet zacznę nadrabiać stracony przez chorobę czas.
Ja też tak myślałam. Tymczasem, ku swojemu ogromnemu rozczarowaniu, nie potrafiłam cieszyć się życiem. Patrzyłam na swoje krótkie włosy, które dopiero zaczęły odrastać po chemii, na bliznę na piersi i wspomnienia wracały.
Na dodatek wkrótce pojawiła się w mojej głowie myśl, że to tylko przejściowa sytuacja, że rak tylko się przyczaił i zaraz wróci. Przecież jeszcze w trakcie leczenia poznałam kobiety, którym też wydawało się, że pokonały chorobę. Ale po dwóch, trzech czy pięciu latach znowu znalazły się na onkologii i tym razem przegrały.
Dlaczego mnie miało to nie spotkać?
Próbowałam odganiać czarne myśli, ale wracały ze zdwojoną siłą. Doszło do tego, że nie mogłam zasnąć. A jak już zasnęłam, to często męczyły mnie koszmary. Że umieram w męczarniach, że błagam o ratunek i nikt mi nie może pomóc. Śnił mi się nawet mój pogrzeb.
Za każdym razem budziłam się zlana potem, przerażona. Leżałam w łóżku, póki się trochę nie uspokoiłam, a potem wstawałam i zabierałam się na przykład za układnie rzeczy w szafkach. Nie dlatego, że jestem taka porządnicka albo że w dzień nie miałam czasu. Bałam się, że jak znowu zasnę, to koszmar wróci…
Nie przyznawałam się nikomu do swojego lęku. Ani bliskim, ani przyjaciołom i znajomym. Wstydziłam się go. Przecież nieraz słyszałam od nich, że miałam wielkie szczęście, że dostałam od losu drugą szansę, kolejne życie.
Tymczasem ja użalałam się nad sobą i wymyślałam czarne scenariusze. Kiedy więc w nocy budziły mnie koszmary, wstawałam z łóżka bardzo cichutko, żeby mąż się nie obudził i nie zadawał pytań. Na szczęście spał jak suseł. Układałam te rzeczy w szafkach i wmawiałam sobie, że taki lęk jest normalny i z czasem minie. Ale zamiast lepiej było tylko gorzej.
Gdy cokolwiek mnie zabolało, myślałam o przerzutach. Drżałam ze strachu przed każdym badaniem kontrolnym, a potem wizytą u onkologa. Wchodziłam do gabinetu, patrzyłam z niepokojem na twarz lekarza i zastanawiałam się, jakie ma dla mnie wieści.
Popadłam w jakąś apatię, zniechęcenie
Gdy słyszałam, że wszystko jest w najlepszym porządku, wpadałam w euforię. Ale już na parkingu lęk powracał. Pojawiała się myśl, że teraz jest dobrze, ale następnym razem będzie źle. Najgorzej było wtedy, gdy dowiadywałam się, że ktoś ze znajomych, kto wcześniej pokonał raka, ma właśnie nawrót lub zmarł.
Oblewałam się wtedy zimnym potem i myślałam, że będę następna. Przed chorobą byłam bardzo towarzyska, aktywna, nastawiona na realizację marzeń. Wtedy popadłam w jakąś apatię, zniechęcenie. Nie myślałam o tym, co mogę zrobić, lecz o tym, czego nie zobaczę i nie doświadczę przez to, że rak zaatakuje i tym razem mnie pokona.
W domu i w pracy robiłam to, co do mnie należało. Jakoś dawałam radę się zmobilizować. Ale poza tym na nic nie miałam chęci. Pamiętam, jak któregoś razu dałam się namówić na babskie ploteczki. Wyszłam w połowie spotkania. Nie mogłam znieść, że przyjaciółki paplają o ciuchach i kosmetykach, kiedy ja tu niemal stoję nad grobem.
Byłam na nie zła. Wiem, że to głupie, bo przecież nawet nie wiedziały, co przeżywam, ale wtedy to właśnie czułam. Przez takie zachowanie wielu znajomych odsunęło się ode mnie. Nie rozumieli, dlaczego zamiast się uśmiechać, normalnie rozmawiać, siedzę z miną jak chmura gradowa.
Zresztą nie tylko oni. Mąż i córka też nie mogli pojąć, dlaczego nie ma we mnie dawnego entuzjazmu i energii. Zbywałam ich, mówiłam, że jestem zmęczona, coś mi się nie udało w pracy, ktoś mi nadepnął na odcisk, a w środku wyłam z bezsilności.
Byłam coraz bardziej zmęczona swoim stanem
Czułam, że jeśli jakoś nie pokonam tego lęku, to zwariuję. W akcie rozpaczy postanowiłam pójść na spotkanie klubu amazonek. Już wcześniej lekarze mnie do tego zachęcali, ale nie chciałam o tym słyszeć. Nie miałam ochoty opowiadać jakimś obcym kobietom o tym, co przeżywam. Poza tym bałam się, że mnie wyśmieją.
Tak, wyśmieją… Amazonki działające przy naszym szpitalu chwaliły się tym, że potrafią żyć normalnie, cieszyć się każdym dniem. A ja co? Obraz nędzy, rozpaczy i smutku. Kto by chciał gadać z takim słabeuszem i tchórzem? Wtedy jednak byłam tak zdesperowana, że poszłam.
Przedstawiłam się, a potem usiadłam w kąciku i słuchałam, o czym rozmawiają. Nie mogłam uwierzyć, że niektóre, choć miały nawrót choroby lub właśnie skończyły leczenie po którymś tam nawrocie, śmiały się i gadały o zwyczajnych rzeczach. Gotowaniu, kosmetykach, ciuchach, planach wakacyjnych. W pewnym momencie nie wytrzymałam.
– Jakim cudem możecie rozmawiać o takich błahostkach? Nie boicie się choroby? Nie myślicie, że ten przeklęty rak zniweczy wszystkie wasze marzenia i plany? – spytałam z pretensją.
– Myślimy i się boimy. I pewnie tak będzie do końca życia – odparła jedna z nich, Agnieszka.
– To jakim cudem możecie tak normalnie plotkować o jakichś głupotach?! – powtórzyłam.
– Tak najkrócej? Bo zaakceptowałyśmy chorobę i oswoiłyśmy ten strach. Nie ma sensu wmawiać sobie, że raka nie było i nie wróci, bo to nieprawda. Lepiej powiedzieć sobie, że był, i obiecać, że jak znowu zaatakuje, to się z nim zawalczy.
– E tam, to wcale nie jest takie proste…
– A dlaczego? Przecież wcale nie jest źle. Wszystkie ciągle żyjemy, choć wielu z nas nie dawano większych szans. A jeśli tak, to rozsądek nakazuje, żeby z tego korzystać. Mam rację czy nie? – Agnieszka wpatrywała się we mnie.
Dziewczyny bardzo mnie wsparły
– Teoretycznie tak. Ale ja chyba nie dam rady. Za słaba jestem… – westchnęłam.
– Ty? Za słaba? Chyba żartujesz! – zawołała. – Przetrwałaś operację, chemię i wszystkie związane z tym okropności. Jesteś silniejsza, niż myślisz. Musisz tylko w to uwierzyć. Pomożemy ci. Nikt nie zrozumie lepiej amazonki niż druga amazonka – uśmiechnęła się.
Skłamałabym, mówiąc, że tamto spotkanie mnie uzdrowiło, że lęk minął jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. Nic z tego. Wyszłam aż czerwona z… zazdrości. Też chciałam być taką optymistką, też chciałam korzystać z życia, z nadzieją patrzeć w przyszłość!
I chyba właśnie ta zazdrość kazała mi przyjść na kolejne spotkanie. Zjawiłam się więc na drugim, trzecim, czwartym i wsiąkłam na dobre. Dziewczyny bardzo mnie wsparły. Przed nimi nie musiałam się wstydzić swojego strachu, bo wiedziałam, że kiedyś bały się tak samo jak ja.
Dzięki ich pomocy oswoiłam swój lęk, nauczyłam się żyć chwilą i nie tracić czasu na martwienie się jutrem. Znowu spotykam się z przyjaciółmi, snuję plany na przyszłość. Ciągle czuję niepokój przed każdym badaniem lekarskim, ciągle drżę, gdy coś mnie zaboli, a w głowie pojawia się myśl, że to może przerzut. I myślę, że ten lęk będzie mi towarzyszył do końca życia. Ale ten strach już mnie nie paraliżuje… A to sukces, prawda?
Czytaj także:
„Chciałem zrobić koleżance przysługę i machnąłem jej dzieciaka. Oszukała mnie i bezczelnie wrobiła w pieluchy”
„Przeprowadzka na wieś, miała ukoić moje zszargane nerwy. Jedyne, co mi przyniosła to stres, długi i komornika”
„Miałam idealne życie. W domu czekał oddany mąż, a za rogiem gorący kochanek. Jednak zakazany owoc okazał się trucizną”
