Agata i ja nigdy nie miałyśmy dobrego kontaktu, być może dlatego, że byłyśmy tak różne, jak ogień i woda, jak dzień i noc. Już w dzieciństwie miałyśmy zupełnie różne zainteresowania i różne charaktery.
Ja byłam spokojną marzycielką – uwielbiałam czytać, pisać i rysować. „Rozmawiałam” ze zwierzętami, wierzyłam we wróżki i duchy, kochałam przyrodę i byłam opiekuńcza w stosunku do słabszych od siebie.
Agata miała twardy charakter i ścisły umysł. Nigdy nie okazywała słabości, nie płakała, za to uwielbiała rządzić – rodzicami, koleżankami, później swoimi partnerami. Wszystko wiedziała najlepiej i na wszystko miała złotą radę. Jej świat był czarno–biały i szybko uznałam, że nie widzę w nim miejsca dla siebie.
Ona została ważną panią dyrektor w korporacji, ja nauczycielką plastyki… Na co dzień nie potrzebujemy siebie. Nieraz ze zdumieniem przyłapywałam się na myśli, że mam parę bliskich przyjaciółek, które są mi po stokroć droższe niż własna siostra. I że coś tu jest chyba nie w porządku. Ale co miałam robić?
Tego dnia Agata zadzwoniła, pierwszy raz od kilku tygodni, i oznajmiła, że już, za chwilę, do mnie wpadnie, bo ma jakąś ważną sprawę.
– Wejdź, proszę – przywitałam ją w progu. – I powiedz, co to za niecierpiąca zwłoki sprawa.
– Dowcipkuj sobie! – sarknęła. – Zaraz ci mina zrzednie, jak usłyszysz nowinę. Chodzi o babcię.
– Co z nią? Coś się stało? – poczułam, jak strach podpełza mi do gardła.
– Może pozwolisz, że najpierw się rozbiorę i usiądę, co? – warknęła Agata.
Zdjęła płaszcz i przeszła do pokoju. Usiadła na kanapie i zarządziła:
– Poproszę cię o mocną, gorącą herbatę. Bez herbaty nie umiem myśleć.
Chciałam coś odpyskować, ale nakazałam sobie spokój i poszłam do kuchni. Królewna oczywiście została na kanapie, co w sumie było mi na rękę.
Zarządza zespołem, więc lubi mieć posłuch
Po chwili wróciłam do pokoju z dwoma kubkami i usiadłam na fotelu obok.
– Proszę, to twoja herbata. A teraz mów, co cię do mnie sprowadza. Niezbyt często wpadasz tu znienacka…
– Daruj sobie te uszczypliwości. Jak mówiłam, chodzi o babcię. Wiesz, że byłam u niej ostatnio przez parę dni, prawda?
– Wiem. No i co?
– Ja rozumiem, że wiek ma swoje prawa, ale ten pobyt to był jakiś koszmar! Ostatniego dnia ostro się pokłóciłyśmy, więc spakowałam się w pół godziny i wyjechałam.
– Słucham?! Pokłóciłaś się z kobietą, która ma ponad 80 lat? Jakim, kurna, cudem? Coś ty zrobiła?
– Jakim cudem wytrzymałam tam cztery dni, ty się lepiej spytaj! – krzyknęła Agata. – Nie wiem, kiedy ostatnio u niej byłaś, ale najwyraźniej wtedy nie było z nią jeszcze tak źle.
– Byłam u babci dwa miesiące temu. I pół roku temu. I dziewięć miesięcy temu. Jeżdżę do niej co trzy miesiące, odkąd pamiętam. No ale skąd ty miałabyś o tym wiedzieć! – prychnęłam lekceważąco. – Jedyne, co zauważam to to, że babcia, choć coraz starsza i coraz bardziej schorowana, pozostaje ciągle tą samą, hardą i dumną babcią Zosią, którą pamiętamy z dzieciństwa.
– Ja mam na to inne słowo: uparta. Jest uparta jak osioł, dużo bardziej niż kiedyś. Wszystko musi być tak, jak ona chce. I dokładnie wtedy, kiedy ona sobie życzy!
– I to cię dziwi? Przecież jesteś dokładnie tak samo uparta!
– Widzę, że nie rozumiesz. Może postarasz mi się nie przerywać co dwa zdania, to będę mogła ci dokładnie opowiedzieć, co mnie niepokoi, ok?
– Ok – powiedziałam, zaciskając usta.
Wtedy popłynęła opowieść o tym, jak to Agata postanowiła pomóc naszej osiemdziesięcioletniej babci w codziennym życiu. Pojechała do niej na prośbę mamy na kilka dni i z miejsca zaczęła wprowadzać swoje porządki. Zaczęła od wielkich zakupów. Tyle że się okazało, że nakupiła mnóstwo produktów, których babcia nie je – bo nie lubi, bo jej szkodzą, bo nie chce kupnych (pierogów czy kopytek)…
– Problem zaczął się na dobre następnego dnia, kiedy zabrałam się za porządki – ciągnęła Agata. – Babcia najpierw nie chciała słyszeć o żadnym sprzątaniu, a potem, kiedy i tak wzięłam się do roboty, nie dawała mi spokoju… Tego nie ruszaj, zostaw tamto, nie przesuwaj, przejedź tylko dookoła, itp., itd. No i przede wszystkim twierdziła, że całe to sprzątanie nie jest jej do niczego potrzebne, bo sama sobie sprząta, kiedy jest potrzeba.
– Hm, to dlaczego wbrew jej protestom, wzięłaś się, jak sama powiedziałaś, do roboty?
– Jak to dlaczego?! Widziałaś w ogóle, jak ona mieszka? Co się tam dzieje? Jak włożyłam walizkę pod łóżko, na którym miałam spać, to potem musiałam ją umyć, tak była oklejona kotami z kurzu,! Wszystkie baterie zaśniedziałe, blaty kuchenne – szkoda gadać. No przecież tak się nie da żyć!
– Nie da? Przecież babcia żyje i ma się bardzo dobrze, z tego, co słyszę…
Już czułam, w czym leży problem, i choć cieszyłam się, że nic babci nie dolega, to wiedziałam, że wytłumaczenie wszystkiego mojej siostrze nie będzie łatwe. A może niemożliwe.
– Czy ty nie słyszysz tego, co ja mówię?! – oburzyła się Agata, wstała z kanapy i zaczęła nerwowo chodzić po pokoju, w tę i z powrotem. – Przecież tłumaczę ci, że babcia żyje w syfie i tego nie widzi! I jest tak uparta, że nawet pomóc sobie nie pozwoli! Czy ty w ogóle wiesz, jak się skończyło to całe sprzątanie? Tak się skończyło, że babcia na mnie nakrzyczała, że się wtrącam, a to jest jej dom. I nawet chlipać potem zaczęła! Jakby to ona była pokrzywdzona! A przecież jest odwrotnie! Przecież to ja najpierw zostałam zmuszona niejako do wyjazdu przez naszą matkę, a skoro już przyjechałam, to uznałam, że do czegoś powinnam się przydać, w czymś pomóc, coś ogarnąć… Po tym pobycie jestem przekonana, że babcia nie powinna już mieszkać sama!
Gdy wyszła, od razu zadzwoniłam do babci
– Dosyć, stop – powiedziałam w końcu i postanowiłam, że więcej jej powiedzieć nie pozwolę. – Usiądź na tyłku i posłuchaj mnie uważnie. Jesteś ofiarną wnuczką, która została skrzywdzona przez złą babcię za swoje dobre serce, tak? Puknij się w głowę! Co za stek bzdur! Z twojej historii ja zrozumiałam zupełnie co innego – miałaś ochotę sobie porządzić, okazać wielkoduszność i poświęcenie, którego nikt nie wymagał, i kiedy nie doczekałaś się pochwał, wściekłość kazała ci aż mnie niepokoić. To oburzające! Co ty sobie w ogóle wyobrażasz? – nie wytrzymałam i kontynuowałam.
– Zjechałaś tam pierwszy raz od Bóg wie kiedy, i to niedobrowolnie przecież, i nagle najlepiej wiesz, co jest babci potrzebne? I od teraz ma być po twojemu, i nawet o jadłospisie masz decydować? A jak nie, to znaczy, że babcia nie powinna już sama mieszkać?! Czy ty w ogóle pomyślałaś o tym, jak to wygląda od drugiej strony? Od strony babci? Dlaczego ona nagle ma się godzić na twoje dyrygowanie – tylko dlatego, że postanowiłaś zrobić z siebie bohaterkę? Albo tylko dlatego, że jesteś apodyktyczna i wszędzie musisz rządzić po swojemu? – wylałam na nią całe szambo.
– Dziwi cię, że babcia jest uparta? Przecież zawsze była i gdybyś ją częściej odwiedzała i lepiej znała, wiedziałabyś o tym. Ja i mama wiemy o tym dobrze, dlatego żadnej z nas do głowy by nie przyszło, żeby próbować babcię do czegokolwiek zmuszać. Czy według ciebie na tym ma polegać pomoc? Czy wyobrażałaś sobie, że po to jeździmy tam regularnie, żeby babcią rządzić i życie jej ustawiać? Jasne, myjemy okna, robimy zapasy, załatwiamy recepty, ale żadna z nas nie traktuje babci jak dziecka, które nie potrafi o siebie zadbać.
– I przede wszystkim – nie zapominamy, że jesteśmy u niej gośćmi, a to jest jej dom, jak sama ci powiedziała. I tyle. A teraz idź już, proszę. Jestem zmęczona, a ta rozmowa jest bez sensu – skończyłam swoją przydługą wypowiedź, podnosząc się z kanapy i idąc w kierunku drzwi.
Agata wyszła, a raczej wybiegła w pośpiechu, parskając ze świętego oburzenia i mnąc pod nosem przekleństwa. Zamknęłam za nią, poszłam do kuchni i drżącą ze zdenerwowania ręką sięgnęłam po czekający na mnie od dawna kieliszek wina. Upiłam ze dwa łyki, wzięłam głęboki oddech i sięgnęłam po telefon.
– Halo, babciu? To ja, Marysia!
– Cześć, skarbie! Cieszę się, że dzwonisz, ale nie bardzo teraz mogę rozmawiać. Coś się stało, Manieczko? – zapytała lekko zaniepokojona.
Uśmiechnęłam się od ucha do ucha na tę Manieczkę. Tylko babcia tak do mnie mówiła, od zawsze.
– Eh, wiesz, babuniu, była tu właśnie Agata i… – nie musiałam mówić dalej, bo babcia przerwała mi wybuchem śmiechu.
– Ha ha, dziecko, nie mów nic więcej, wszystko jasne! Agatkę obie znamy i wiemy, jaka jest. Nie ma się czym przejmować!
Pewność w jej głosie i dobry humor sprawiły, że poczułam, jak wielki głaz spada z mojego serca i znika zupełnie.
– Naprawdę? – wydukałam tylko.
– Tak! Mam się dobrze, chyba sama słyszysz! – i znowu się roześmiała tym swoim krótkim, surowym jakby śmiechem. – A teraz, kochanie, przepraszam, ale muszę się zbierać. Razem z panią Wandą wybieramy się na przechadzkę. Trzeba o siebie dbać! Zadzwonię, jak wrócę, Manieczko!
Odłożyłam telefon i roześmiałam się z ulgą. Ta moja babcia! Na nią nie ma mocnych! Tak jak na Agatę…
Czytaj także:
„Chciałem być dobrym szefem, a stałem się nieczułym katem. Z satysfakcją patrzyłem na przerażenie w oczach moich kolegów”
„To ja zadręczam się, że oddałam mamę do domu opieki, a ona oznajmiła mi, że wychodzi za mąż. Poczułam się niepotrzebna”
„Ten wypadek zniszczył kilka żyć. Gdybym nie przejechał na żółtym świetle, wszystko mogło wyglądać inaczej”
