Charakter i zachowanie
To pies, który stworzony został do polowań i przez wieki używany był głównie w tym celu. Pupilem rodzinnym został stosunkowo niedawno. W tej nowej roli doceniono go przede wszystkim za to, że jest zrównoważony, przyjazny i zupełnie pozbawiony agresji. Doskonale się przy tym czuje w towarzystwie dzieci, z którymi niestrudzenie się bawi. Bardzo mocno przywiązują się do domowników. Pozostawiony na długo sam, tęskni za właścicielem i może w tym czasie psocić i wyć. Cechuje go także łagodne podejście do obcych, zawsze z radością wita gości, przez co nie nadaje się na psa stróżującego. Bez problemu dogaduje się też z kotami i innymi zwierzętami domowymi.
Decydując się na tego pupila, trzeba pamiętać jednak o tym, że ma on duże zapotrzebowanie na ruch. Nie wystarczy mu krótki spacer wokół bloku czy bieganie w przydomowym ogródku. Należy mu zapewnić dodatkowe porcje ruchu. Będzie doskonałym towarzyszem długich wypadów na łono natury czy idealnym kompanem dla biegaczy. Wybiegany beagle będzie też grzeczniejszy w domu, w przeciwnym razie potrafi nieźle napsocić: pościągać pranie z suszarki, przekopać ogródek, pozakopywać różne rzeczy.
Udając się z nim na spacer, należy pamiętać jednak o jego łownej naturze, spuszczony ze smyczy może w każdej chwili ruszyć w pogoń za jakimś ruszającym się obiektem. Potrafi się przy tym oddalić od właściciela na dużą odległość, zwłaszcza gdy złapie interesujący trop. Niepilnowany może mieć niewielkie tendencje do włóczęgostwa.
Jak na psa myśliwskiego przystało, beagle jest psem inteligentnym, ale dość upartym i samodzielnym. Wymaga konsekwentnego i cierpliwego właściciela, który poświęci mu sporo czasu na przeszkolenie. Szczenięta od początku należy przyzwyczajać do podstawowych komend i chodzenia na smyczy. Zaniedbania w wychowaniu mogą być później trudne do wyeliminowania.
Zdrowie i pielęgnacja
Beagle to rasa długowieczna – zadbany może żyć nawet 15-20 lat. Najczęstszymi chorobami tej rasy są wypadanie gruczołu trzeciej powieki, zbyt wąskie kanaliki łzowe, alergie skórne i padaczka. Należy jednak podkreślić, że jest to rasa uznawana za zdrową, która rzadko choruje.
Beagle ma niepohamowany apetyt – to prawdziwy psi łakomczuch, który przez to ma tendencję do tycia. Dlatego karmiąc go, należy dobrze oszacować optymalne porcje jedzenia.
Jeśli chodzi o pielęgnację, pies ten nie jest zbytnio wymagający – wystarczy szczotkowanie raz w tygodniu. Po powrocie ze spaceru wystarczy przecierać go wilgotnym ręcznikiem z włosem i pod włos – w ten sposób nie tylko oczyścimy jego futro z kurzu i nieczystości, ale też usuniemy martwą sierść. Jeśli chodzi o kąpiele – najlepiej robić je w miarę potrzeb, używając do tego szamponu dla psów o krótkiej sierści.
Beagle - historia rasy
Beagle to rasa angielskich psów gończych, która już w XIV wieku, używana była do polowań w sforach na lisy i zające. Rasa ta powstała najprawdopodobniej z krzyżówek francuskich psów gończych i harrierów z terierami. Istnieją dwie teorie pochodzenia Beagla. Pierwsza, do której skłaniali się Bourdon i Dutheil na postawie starożytnych dzieł Ksenofonta, mówiła o antycznych praprzodkach greckich psów gończych. Trafiły one z Rzymianami do Anglii, gdzie krzyżowały się z psami Normanów. Zgodnie z drugą teorią, która odnosi się do dwóch ras psów gończych pochodzących z południa Francji - Gaskonii i Saintonge, to one dały początek southern houndsom, które przybyły do Anglii z kontynentu w okresie wojny stuletniej. Ciężko określić, która z teorii jest prawdziwa, mimo to obie pasują do tej wytwornej i niezwykle ciekawej rasy.
Wygląd i budowa beagla
Głowa beagle’a jest średniej wielkości, mocna, ale nie ciężka, bez zmarszczek i fałd. Oczy są dosyć duże, nie osadzone głęboko, ani zbyt wyłupiaste, szeroko rozstawione, o łagodnym wyrazie. Ich kolor waha się między barwami ciemnego brązu a orzecha. Uszy są długie, nisko osadzone, z zaokrąglonymi końcami, zwisające wzdłuż policzków.
Grzbiet beagle’a jest prosty, klatka piersiowa głęboka, sięga poniżej łokci, żebra dobrze wysklepione i zachodzące daleko do tyłu. Kończyny przednie są proste, stabilnie ustawione pod klatką piersiową, dobrze umięśnione. Kończyny tylne mają uda muskularne, stawy kolanowe dobrze kątowane, stawy skokowe mocne, nisko umieszczone. Ogon jest mocny, średniej długości, wysoko osadzony, noszony wesoło, ale niezakręcony ponad grzbietem. Jeśli chodzi o umaszczenie, najczęściej zdarza się tak zwany tricolor, czyli umaszczenie czarno-brązowo-białe.
Polecamy:
Encyklopedia ras psów
Pies dla aktywnych - jaką rasę wybrać?
Pielęgnacja psa - poradnik
