fot. Fotolia
Historia rasy doberman
Krajem ojczystym dobermanów są Niemcy. Rasę stworzył pod koniec XIX w. lekarz i zapalony hodowca Fryderyk Louis Dobermann. Ze skrzyżowania owczarka niemieckiego z rottweilerem, wyżłem niemieckim i pinczerem bądź bauceronem, powstał dynamiczny, dobrze umięśniony pies o silnych cechach charakteru, świetnie nadający się do obrony i stróżowania. Później, w celu poprawienia walorów fizycznych rasy, dobermana skrzyżowano z terierem manchesterskim i greyhoundem. Doberman zyskał przez to smukłą, bardziej charcią sylwetkę, szybkość i dystynkcję ruchów.
Wygląd i pielęgnacja dobermana
Dobermany mają szczupłą, muskularna sylwetkę. Przeciętnie osiągają wzrost 61-71 cm i wagę w granicach 27-45 kg, ale zdarzają się także większe osobniki. Charakterystyczna cechą sylwetki dobermana są mocno wysunięte w tył kończyny tylne, zapewniające psu doskonałą dynamikę podczas ruchu. Uszy mogą być zwisające, bądź wysoko postawione (wynik strzyżenia), ogon naturalnie jest cienki i długi z lekko podwinięta końcówka jak u hartów, lecz częściej spotyka się ogon przycięty w postaci kłębka.
fot. Fotolia
Sierść dobermana jest krótka, sztywna i połyskliwa, bez podszerstka. Wstępuje w kilku odmianach kolorystycznych: najczęściej spotykanym umaszczeniem jest czarne podpalane, inne to czekoladowe podpalane, płowe i rzadziej spotykane – błękitne.
Zdrowie
Do najczęstszych dolegliwości dobermanów należą schorzenia serca, dysplazja stawów biodrowych oraz choroba Willebranda. W mroźne dni należy zadbać o ciepłe ubranko, bo brak podszerstka i delikatna skóra sprawiają, że doberman łatwo marznie.
Polecamy: Mastif tybetański – charakterystyka rasy
Charakter i zachowanie dobermana
Dobermany to psy o silnym charakterze, niezależne, uparte, mające skłonności do dominacji.
Po przypadkach pogryzień przylgnęła do nich łatka rasy psów agresywnych, które łatwo wyprowadzić z równowagi. W rzeczywistości są to psy o zrównoważonej psychice i stosunkowo dużej karności, lecz rozpieszczone lub nieumiejętnie prowadzone, staja się nieobliczalne i skłonne do agresji.
Sprowokowane staja się brutalne i walczą nieustępliwie. Nie jest to rasa odpowiednia dla osób o słabej psychice, nerwowych, pobłażliwych, nie mających wcześniej do czynienia z psem obronnym. Nie będzie to także dobry towarzysz dla osób mało aktywnych lub starszych. Odpowiednio ułożony może być wspaniałym przyjacielem rodziny, lecz zawsze należy nadzorować jego kontakty z najmłodszymi. Dobermany znacznie lepiej tolerują osoby starsze, zrównoważone i pewne siebie.
fot. Fotolia
Nie można go rozpieszczać, ponieważ takie postępowanie pozbawia psa pewności siebie, co w rezultacie prowadzi do aktów agresji o podłożu lękowym. Doberman źle znosi wywieranie presji podczas szkolenia. Trening suk ze względu na ich większą wrażliwość, powinien być prowadzony łagodniej i w wolniejszym tempie.
Żeby poskromić nieco niezależność i hardy charakter dobermana, należy poddać go wczesnej socjalizacji i porządnemu szkoleniu posłuszeństwa.
Najlepiej trzymać go w kojcu lub na obszernym podwórzu. Ciasne mieszkanie w bloku nie jest dla dobermana najlepszym wyjściem, o ile nie zapewni mu się minimum godzinnej aktywności. Nie należy także zbyt długo pozostawiać psa bez towarzystwa – staje się wtedy nadpobudliwy, kopie doły i niemiłosiernie ujada.
Polecamy: Encyklopedia ras psów
