W latawcach możemy wyróżnić tubę główną, która biegnie wzdłuż całej krawędzi natarcia oraz odchodzące od niej tuby poprzeczne. Ilość tub poprzecznych może być różna (od 3 do 7) w zależności od modelu latawca. Pompowane powietrzem tuby nadają latawcom określony profil, a także powodują, że latawiec jest niezatapialny w momencie upadku do wody. Dzięki tej właściwości latawce pompowane wykorzystywane są przede wszystkim na wodzie.
Obecnie na rynku dostępne są kite’y o przeróżnych kształtach. Nie zawsze jednak tak było. Do 2005 roku na spotach królowały latawce o charakterystycznym kształcie przypominającym literę C (C-shape). Dziś większość firm odbiega od tradycyjnego kształtu szukając nowych rozwiązań i oferuje bardziej efektywne i bezpieczniejsze skrzydła.
Rozbieżność pomiędzy poszczególnymi konstrukcjami dowodzi jak wiele jest tu możliwości oraz jak młody jeszcze jest to sport. Latawce pompowane najogólniej podzielić możemy na 5 grup.
1. C-shape
To latawiec o tradycyjnym kształcie. Nie posiada żadnego dodatkowego olinowania, oprócz głównych linek podłączanych do boków latawca (których ilość też ewoluowała z 4 do 5). W efekcie takiego rozwiązania czasza przyjmuje kształt litery C. Starsze modele tej grupy latawców sprzed 2006 roku charakteryzowały się stosunkowo małym depowerem, jak również relatywnie małym zakresem wiatrowym – także restart latawca pozostawiał wiele do życzenia. Nowe latawce tego typu przeznaczone są głównie dla bardzo dobrze jeżdżących riderów o zacięciu zawodniczym. Posiadają większy depower w stosunku do swoich poprzedników, jednocześnie nie tracąc cech takich, jak bardzo dobre czucie na barze oraz doskonałą szybkość w skręcie. Większość z nich wyposażona jest w system 5. linki, który w znacznym stopniu ułatwia ponowny restart latawca, zwiększa zakres wiatrowy oraz bezpieczeństwo kitesurfera.
Latawce typu C-shape świetnie nadają się do wakestyle oraz jazdy unhooked, dlatego też najwięcej zwolenników tej konstrukcji znajduje się wśród zawodników, którym zależy na agresywnych trikach.
Negatywy
- gorszy zakres wiatrowy
- gorszy dół latawca
- trudniejszy restart
Pozytywy
- bardziej pionowy lot
- lepsze czucie latawca na barze
- stabilność
Nie polecamy kupowania modeli starszych niż z 2006 roku.
2. Latawce typu Bow
Bow (ang. łuk) – to nazwa przypisana wszystkim latawcom wytworzonym na bazie patentu braci Legaignoux (2004). Uzyskanie charakterystycznego płaskiego profilu latawca stało się możliwe dzięki prostemu olinowaniu (ang. bridle lines), podłączonemu do krawędzi natarcia i wyposażonemu w bloczki. Rozwiązanie to stworzyło olbrzymie możliwości biorąc pod uwagę zakres wiatrowy oraz depower, który w Bowach sięga prawie 100%. Produkcja tego rodzaju kite’ów odbywa się ściśle z procedurą patentową, zatem Bowy muszą spełnić następujące kryteria:
- Płaski profil.
- Olinowanie (uzda) odchodzące od krawędzi natarcia.
- Wcięcia na krawędzi spływu.
Negatywy
- możliwość bezpowrotnego przewertowania
- duże siły na barze (w niektórych modelach)
- bloczki
- stabilność
- zbyt długa linka depowera
- on/off power + duży zakres wiatrowy
Pozytywy
- duży depower
- dobry restart
- dobry dolny zakres
- dobre noszenie w powietrzu
Latawce Bow, wchodząc na rynek w 2005 roku zdobyły ogromną popularność, zwłaszcza wśród młodych adeptów kitesurfingu – większość szkoleń prowadzonych jest wyłącznie na konstrukcjach Bow oraz SLE. Decydują o tym głównie walory bezpieczeństwa, jakie oferuje ta grupa latawców.
3. SLE (Supported Leading Edge)
Są to latawce bardzo zbliżone swoim kształtem do latawców typu Bow, jednak istnieją pewne rozbieżności pomiędzy tymi dwoma konstrukcjami.
Podstawowe różnice to:
- SLE nie posiadają wcięcia na krawędzi spływu,
- SLE nie mają aż tak płaskiego profilu,
- Latawce SLE maja generalnie bardzo zbliżone osiągi do kite’ów typu Bow.
Negatywy
- mniejszy zakres wiatrowy
- mniejszy depower
- trudniejszy restart + mniejsza tendencja do bezpowrotnego przewertowania
Pozytywy
- mniejsze siły na barze (bar bez bloczków)
Od 2005 roku, kiedy na rynek weszły pierwsze latawce o płaskim profilu ten typ latawca stał się najbardziej popularny. Dzięki swoim właściwościom takim jak bezpieczeństwo a także olbrzymi zakres wiatrowy, cieszą się powodzeniem wśród początkujących oraz średnio zaawansowanych riderów.
4. Latawce hybrydy
Tak zaczęto zwyczajowo nazywać latawce, które są połączeniem konstrukcji Bow/SLE oraz C-shape. Niektóre z nich bardziej przypominają tradycyjne C-shape, inne zaś bardziej płaskie profile. Większość z nich posiada uzdę, ale podłączona jest ona zazwyczaj tylko do przednich linek nośnych. Tylne linki sterujące podłączone są w taki sam sposób, jak w przypadku C-shape, co powoduje dobre „czucie” i zmniejsza siły na barze. Niektóre z nich zamiast uzdy poosiadają 5. linkę, rozgałęzioną przy samej czaszy i stanowiącą element uzdy. Zakres depoweru nie jest tak duży jak w przypadku Bow/SLE. Kitesurferzy, którzy wcześniej pływali na C-shape cenią sobie podobną charakterystykę kite’a np. bez on/off power.
5. Sigma
Kształtem przypominają odwróconą literę W i do złudzenia przypominają skrzydła ptaków i filmowego Batmana. Jak do każdej nowości, większość firm i kitesurferów podchodzi z dystansem, o czym świadczy fakt, że tylko kilka firm zdecydowało się na produkcję i pracę nad tymi konstrukcjami.
Nowy kształt ma poprawić głównie aerodynamikę latawców, choć opinie fachowców są bardzo podzielone i część z nich twierdzi, iż wprowadzenie nowej konstrukcji to tylko nowy kształt, nie wnoszący nic do aerodynamiki. Nie brakuje też zwolenników teorii, iż Sigma to jednie chwyt reklamowy.
Dowiedz się więcej o kitesurfingu:
Co to jest spot?
Jak zbudowany jest latawiec do kitesurfingu?
