Epoka renesansu sprzyjała wszelkiemu zgłębianiu niepoznanego oraz studiowaniu dzieł dawnych mistrzów, wówczas to odkryto na powrót dzieła Arystotelesa czy też Platona; na studiach obowiązkowa była nauka języków starożytnych, takich jak łacina, greka, aramejski czy hebrajski. Prawdziwy humanista szczycił się tym, że był w stanie czytać dzieła mistrzów w oryginale, a nie wyłącznie w łacińskim przekładzie. Dzięki temu z czeluści zapomnienia uratowano liczne teksty, które w epoce średniowiecza pozostawały poza obszarem zainteresowania Kościoła, bądź też specjalnie zostały zepchnięte na margines, wśród nich znajdowały się miedzy innymi liczne pisma żydowskie.
Zobacz także: Poznaj myślicieli renesansu
Pierwsze kroki
Humanistą, dzięki któremu kabała weszła do tradycji europejskiej, był Pico della Mirandola. Filozof, znany między innymi ze swoich zainteresowań neoplatonizmem oraz alchemią. To on właśnie jako pierwszy powiedział głośno, że mistyka żydowska leży u podstawy zarówno religii judaizmu, jak i chrześcijaństwa. Twierdził on, że jest ona objawieniem, które Adam otrzymał w darze od samego Boga, objawieniem, dzięki któremu ludzie mogą spróbować zrozumieć samego Najwyższego.
Pierwszym zaś, który złączył kabałę z wiarą chrześcijańską, był Johannes Reuchlin, żyjący w latach 1455-1522. Dostrzegł on elementy, które jego zdaniem były wspólne dla nich obydwu, m.in.:
- podobieństwo między trzema pierwszymi sefirotami a Trójcą Świętą;
- hebrajskie imię Boga JHVH (Stary Testament), będące etapem na drodze ku całkowitemu wypełnieniu objawienia, które uosobi się w postaci Jezusa Chrystusa; Jezus to po hebrajsku Jehoszua, czyli JHSVH – dzięki temu nastąpiło dopełnienie tetragramatonu, a tym samym dokonało się pełne objawienie;
- z kabały zaczerpnął też prawdziwy, jego zdaniem, obraz Boga, jako istoty nieskończonej i pozbawionej jakiejkolwiek sprzeczności.
Pierwsi badacze kabały, w tym przede wszystkim humaniści, postępowali zgodnie z obowiązującymi wówczas trendami w nauce. Skoro Platona czy Arystotelesa można było schrystianizować, to tym bardziej kabałę, wywodzącą się niejako z religii, będącej bardzo blisko chrześcijaństwa. Kabała chrześcijańska rodziła się więc jako kompilacja chrześcijaństwa i judaizmu, przy czym wiadomym był, która z nich zajmuje pozycję nadrzędną, a która podrzędną.
Mistrzowie kabały chrześcijańskiej
• Christian Knorr von Rosenroth – żył w XVII wieku; był kanclerze w księstwie Sulzbach, które w tamtych czasach było szeroko znanym centrum myśli kabalistycznej; zasłynął przede wszystkim dzięki swojemu dziełu „Odsłoniona kabała”, w której znajdziemy łacińskie tłumaczenie „Księgi blasku”; według Rosenrotha kabała była zapowiedzią nadejścia Mesjasza, Mesjasza, który był chrześcijaninem;
• Antonia z Wirtembergii – żyła w XVII wieku; w 1673 roku kazała ustawić w kościele Bad Teinach tzw. tablice kabalistyczną, która ukazywała historię Jezusa Chrystusa; opowieść ta opierała się nie tylko na Nowym Testamencie, ale także na Biblii hebrajskiej, a przede wszystkim kabale; celem fundatorki tablicy było udowodnienie, że przybycie Jezusa było zapisane na długo przed jego narodzinami, że jest on ostatecznym wypełnieniem objawienia boskiego;
Zobacz także: Jakie są najważniejsze teksty kabalistyczne
• Friedrich Oetinger – żył na przełomie XVII i XVIII wieku; wykazał on duże zbieżności między Starym a Nowym Testamentem, próbował także udowodnić, że kabała jest jedynym prawdziwym kluczem do zrozumienia historii zbawienia.
