Laureatka literackiej Nagrody Nobla z 1996 r., należy do pokolenia poetyckiego, którego debiut przypadł na lata powojenne. W 1945 r. w krakowskim „Dzienniku Polskim” ukazały się jej pierwsze wiersze. Mimo, że poetka, jak większość twórców tego okresu, z entuzjazmem i wiarą przyjęła nową rzeczywistość w kraju, jej utwory nie mieściły się w kanonie literatury socrealizmu.
Ujawniła się w nich pasja moralna w spojrzeniu na zjawiska rzeczywistości oraz upodobanie do filozofującego dyskursu i poetyckiej dramatyzacji ludzkich doznań. Z tego powodu jej tomik Dlatego żyjemy. Poezje ukazał się dopiero w 1952 r., a następny - Pytania zadawane sobie. Poezje - w 1957 r. Po 1956 r. talent Szymborskiej rozkwita, znajduje swój własny, oryginalny sposób wyrazu i owocuje tomami: Wołanie do Yeti (1957), Sól (1962), Sto pociech (1967), Poezje (1970). Nie jest to zbyt obfity dorobek, poetka nie zasypuje czytelników wierszami, lecz tomy te utrwaliły jej wysoką pozycję w naszej literaturze.
Zobacz też: Jerzy Szaniawski - "Dwa teatry"
Są one przesączone dramatem jednostki czującej i cierpiącej, jest w nich miejsce na pytania egzystencjalne i zaduma nad losem człowieka. Szymborską pasjonuje temat człowieka i jego problemy, zwykłe codzienne sytuacje, mijanie się ludzi w wielkomiejskim tłumie, drobne elementy składające się na ludzką egzystencję (np. wiesze Prospekt, Przy winie).
Snuje refleksje filozoficzne o człowieku i jego miejscu we wszechświecie (Eksperyment, Pomyłka, Sto pociech). Inspirują ją do pisania wydarzenia wielkiej wagi, historia, ojczyzna i czyny bohaterskie (Obóz głodowy pod Jasłem, Chwila ciszy po Ludwice Wawrzyńskiej, Gawęda o miłości ziemi ojczystej). Czuje się silnie związana z naturą, przyrodą, światem zwierząt i roślin (Przemówienie w biurze znalezionych rzeczy, Szkielet jaszczura).
Jej wyobraźnię poetycką pobudzają „rzeczy i sprawy niespełnione” (Z nie odbytej wyprawy w Himalaje, Dworzec). Trwanie bytu, przemijalność i ewolucja gatunków, odchodzenie czasu, daremne miłości, nieubłagany los istot śmiertelnych, mniej trwałych od rzeczy martwych - to tematyka wielu wierszy (np. Muzeum, Film, Zdziwienie).
Zobacz też: Tadeusz Różewicz - biografia
Zarówno w młodzieńczych utworach, jak i w późniejszych (tomy Wszelki wypadek - 1972, Wielka liczba - 1976, Ludzie na moście - 1986), odnaleźć można połączenie intelektualnej dociekliwości i czystego liryzmu, powagi w traktowaniu spraw ludzkich i kpiącej autoironii, chłodnego dystansu i szczerego wzruszenia, wyrafinowania i prostoty.
Źródło: Wydawnictwo Printex
