Czy to już depresja?
Mam 19 lat. Od dłuższego czasu nie radzę sobie sama ze sobą. Jestem wciąż smutna, przybita, nie umiem cieszyć się życiem. Pomimo tego, że doskonale wiem co mogłoby mi pomóc, nie umiem się do tego zastosować. Przeczytałam ogrom artykułów na temat depresji, czy załamania nerwowego, ale nic nie pomaga. Wprowadzam zmiany, które mogłyby mi pomóc na co najwyżej kilka dni, po czym znów wracam do poprzedniego stanu. Czuję się beznadziejnie. Jestem w związku długi już czas. Mój partner kocha mnie i próbuje pomóc, lecz często odtrącam go z niewiadomych przyczyn, krzywdzę moim stanem wyżywając się na nim. Mój stan nie wynika też z problemów rodzinnych, zawodowych czy finansowych. Nie umiem odpowiedzieć sobie na pytanie, co tak naprawdę jest ze mną nie tak... Proszę o pomoc i podpowiedź jak mam sobie pomóc.
Beznadziejna
Katarzyna Renczyńska, psycholog:
Opisywane przez Ciebie objawy brzmią niepokojąco, a przede wszystkim utrudniają Ci codzienne funkcjonowanie. Warto abyś w tej sytuacji zgłosiła się na konsultację do psychoterapeuty lub do lekarza psychiatry, którzy będą mogli uważnie Cię wysłuchać i pomóc odnaleźć nadzieję i satysfakcje z życia. Nie musisz „sama poradzić sobie ze sobą”, skorzystaj ze wsparcia innych.
Pozdrawiam.
Katarzyna Renczyńska, psychoterapeuta w Pracowni Integra w Białymstoku - prowadzi terapię rodzin, par oraz psychoterapię indywidualną dorosłych. Pracuje w Ośrodku Adopcyjnym w Białymstoku oraz w Młodzieżowym Ośrodku Konsultacji i Terapii w Białymstoku. Współpracuje z Podlaskim Stowarzyszeniem Rodzicielstwa Zastępczego i Adopcyjnego "Dać Nadzieję", od 4 lat prowadzi grupę wsparcia dla opiekunów zawodowych rodzin zastępczych. Posiada doświadczenie w zakresie problematyki trudnych zachowań dzieci i młodzieży z rodzin adopcyjnych. Ma przygotowanie do organizowania rodzinnych form opieki oraz do szkolenia kandydatów na opiekunów zastępczych i rodziców adopcyjnych.
