depresja,nerwica-sama nie wiem

Tak sobie czytam twoją wypowiedz i mysle: to prawie jak ja ponad 1,5 roku temu.......Długo by tu opowiadac swoja chorobę i walkę z nia,ale postaram sie po krótce cos ci opowiedziec moze wyciągniesz z tego jakies wnioski.dziecinstwo to halasy i bójki,tak wspominam.Małzenstwo ok,ale tez nie obylo sie bez przykrosci i nie milych wspomnien,ale do rzeczy.Około 1,5 roku temu złamałam palec u ręki(powiedzmy ze nie milo wspominam okolicznosci tego wypadku),poszlam z pracy na chorobowe i jak juz mialam wracac do pracy zaczelo mi sie krecic w glowie.Od tych zawrotow sie zaczela cala seria somatycznych dolegliwosci.Brak apetytu,trzesienia,dusznosci,słabosci,brak snu, i to wszystko doprowadzilo do tego ze balam sie wstac z łózka,....nie mowiąc juz o wyjsciu z domu.A tu małe dziecko,mąż ktory nie rozumial co sie ze mna dzieje,po prostu koszmarrrrr.Pogotowie juz mnie mialo za jakąs idiotke,jezdzilam po lekarzach i bez skutku szukalam pomocy,u neurologa laryngologa,psychiatry,zielarzy,itp, itd.Kosztowalo mnie to wiele kasy i nerwow,bo albo zaczynalam leczenie i po tygodniu lub dwoch przerywalam bo nic mi nie bylo lepiej,wrecz przeciwnie juz zaczynalam myslec ze nikt i nic mi nie pomoze,nawet gadanie psychologa zaczelo mnie wkur,....bo on se gadal a ja nadal nic lepiej.to tak po krotce mojej historii,az trafilam na ostatniego psychiatre(bo juz nie mialam do kogo isc),dala mi leki na noc(deprexolet 10 mg) a na dzien syrop robiony na lęki( bo czesto stojąc w kolejce np w sklepie mialam tak ze nogi miekkie,trzesienia,poty i uciekalam na dwor) wiec pani dr.stwierdzila ze to zaburzenia lękowe.Powiedzialam jej ze boje sie psychotropow,bo juz nie raz leczylam sie i objawy sie nasilały.Dawke leku mam bardzo malutką bo tylko 10 mg dziennie na noc.I tak mijały miesiące,co miesiac do kontroli chodzilam.Spac juz moglam po tym leku,apetyt jako taki wrocił,nabralam masy znow bo schudlam do 39 kg i juz mysle jest nadzieja.Juz nikomu nie zawracalam du......jak ja to zle sie czuje,tylko zapisalam sie na terapie indywidualną u psychologa.Pan bardzo mily,fajnie i szczerze o wszystkim z nim gadam do dzis.praktycznie lepiej sie czuje,choc w glowie jeszcze nie to co powinno byc,ale wsiadam na rower i jade zalatwic sprawy,gotuje obiad,sprzątam,pobawie sie z synem,po prostu wrocilam do zycia.Mam czase tak ze w weekend moge na 1 dzien odstawic lek i wypic drinka,nic mi nie jest,poza lekkimi zawrotami glowy na drugi dzien,ale pisze ci o tym bo moja dr. stwierdzila,ze na to sie nie umiera,ze mam w koncu zaczac zyc normalnie,nie przejmowac sie zbytnio tym wszystkim co mi jest,bo to tak naprawde dzieje sie w naszych glowach,Dzisiaj juz wiem ze nie musze sie bac kręciawek w glowie ze nie upadne i nie umre od tego.I im mniej o tym mysle,im mniej sprawdzam czy mi sie kreci w glowie,to samo mija.Jesli chcesz pogadac opowiem ci o moich metodach radzenia sobie z lękiem,tak jak sama do tego doszlam i wyzdrowialam chociaz jeszcze nie do konca.Ale juz wiem na czym to polega i nie boje sie tego.napisz jesli chcesz to spotkamy sie na skypie i cos wymyslimy bedzie ci lepiej moze naprowadze cie na cos w czym pomoge,pozdrawiam Ewa

Czytajac to mam wrazenie,ze sama to napisalam :) dokladnie takie same objawy :D
Mam Twoje gg (dzieki) napewno sie odezwe!
Dziękuje i pozdrawiam!