Ale za ojca dzisiejszego tanga uważa się nauczyciela, autora wielu tanecznych publikacji i zwycięzce turnieju o mistrzostwo Wielkiej Brytanii - Henry'ego Jacques. Jego zasługą było opracowanie teorii, techniki tanecznej tanga oraz programu jego podstawowych figur, który przetrwał do dnia dzisiejszego.
W Argentynie, mimo pewnej 'edukacji", jakiej poddano tango w europejskich salonach, uważano je za taniec wybitnie męski, w czym tkwił jego swoisty urok, tak silnie działający na kobiety.W stanach Zjednoczonych tańczono tango z pewną "namiętną sennością", natomiast w Europie z "kocią zgrabnością" i "dramatyczna prostota".
Tańcząc do melodii tanga "sentymentalnego" stosujemy postawę zasadnicza, wyprostowana(podobnie jak w walcu czy fokstrocie).
W tangu argentyńskim para tańczy ściślej, tancerka znajduje się po prawej stronie tancerza, gdzie prawe biodra i prawe noski butów ustawione są naprzeciw. Tancerz obejmuje tancerkę prawym ramieniem nieco głębiej, natomiast lewą rękę ustawia pod kątem ostrym. Natomiast tancerka prawa rękę ustawia pionowo, lewa poziomo. Głowa skierowana w lewo przy podniesionym podbródku.
W tangu nie stosuje się unoszeń, opadania oraz nachyleń ciała.
W krokach tanga nie należy ocierać stóp o posadzkę, krok tanga nie jest posuwisty i określamy go jako staccato. Krok do przodu tańczymy od pięty, krok do tyłu i boczne należy stawić na płasko, podobnie jak to czynią dzikie koty. Długość kroków powinna być normalna, przystosowana jednak do warunków i przestrzeni tanecznej.
Ucząc się tanga należy najpierw przyswoić sobie umiejętność stawiania kroków do przodu i do tyłu, przed tańczeniem obrotów w prawo i lewo opanować kierunek kroków, ich kolejność i rytm.
Beata Nowak
www.visionclub.pl
www.visionclub.pl
