Tranzyty
Tranzyty są najprostszym do obliczenia systemem predykcji astrologicznej. W celu ustalenia bieżących pozycji planet wynotowujemy je z efemeryd na dany dzień i wpisujemy do zewnętrznego pierścienia horoskopu.
Są w ciągłym ruchu, zwykle wystarczą nam pozycje przybliżone. Sprawdzamy następnie czy planety tranzytujące stoją w pobliżu miejsc aspektowanych przez planety urodzeniowe, a jeżeli tak, to w jakiej od nich odległości. Najlepiej zrobić sobie, w oparciu o tabelę miejsc aspektowanych, tabelę dat aspektów tranzytowych na dany miesiąc lub rok. Pozwoli to na dokładniejsze określenie czasu i charakteru ewentualnych zmian czy wydarzeń.
Szybkie planety (Księżyc, Słońce. Merkury, Wenus) tworzą bardzo krótkotrwałe aspekty w zakresie 1°, zwykle nie uwzględnia się ich w standardowej predykcji, rozpoczynając analizę tranzytów od Marsa. Jak zobaczymy, w progresjach sekundarnych sytuacja jest odwrotna i bierze się pod uwagę tylko planety szybkie, a więc te dwie techniki powinny być stosowane razem jako wzajemnie się uzupełniające. W horoskopie przykładowym na dzień 25 urodzin (czyli 21.06.1987) pozycje planet tranzytujących na godzinę 0.00 GMT przedstawiają się następująco:
Mars 19° 57 Raka
Jowisz 24° 24' Barana
Saturn 17° 00' Strzelca R
Uran 24° 33' Strzelca R
Neptun 06° 50' Koziorożca R
Pluton 07° 21' Skorpiona R
Porównując te pozycje z tabelą pozycji aspektowanych widzimy, że Mars minął właśnie sekstyl z Marsem urodzeniowym, Jowisz zbliża się do trygona z Uranem urodzeniowym, Saturn nie tworzy żadnych aspektów w najbliższym czasie, Uran zbliża się do trygonu 2 własną pozycją natalną (ale jest w retrogradacji. a więc zajmie mu to więcej czasu).
Progresje
Jak już zostało wyżej wspomniane, techniki zwane progresjami opierają się na rzeczywistym ruchu planet, ale czas aktywności powstających w jego wyniku układów przesunięty jest symbolicznie na inny okres życia. Podstawą tego przesunięcia jest w każdym przypadku klucz oparty na korespondencjach pewnych ruchów astronomicznych i jednostek czasu. Dwie podstawowe grupy technik progresywnych określa się mianem prymarnych i sekundarnych, które to nazwy nie odnoszą się jednak do ważności czy dokładności ich działania, ale pochodzą z dawnych określeń podstawowych ruchów astronomicznych, i tak progresje prymarne oparte są na pozornym ruchu sfery niebieskiej spowodowanej ruchem Ziemi wokół własnej osi (morus primus), a progresje sekundarne odwołują się do ruchu Słońca po Zodiaku, będącego odbiciem ruchu Ziemi wokół Słońca (motus secundus).
Progresje prymarne
Jest to najstarsza znana technika predykcji astrologicznej, wspominana już przez Ptolemeusza w jego Tetrabiblos, a rozwinięta przez Placidusa w XVIII wieku. Była bardzo popularna pod koniec XIX i na początku XX wieku, później jednak, kiedy szerokie rzesze amatorów zaczęły zajmować się astrologią, przestała być stosowana ze względu na bardzo skomplikowany sposób obliczania.
W dobie kalkulatorów i komputerów obliczenia matematyczne nie powinny stanowić większych problemów, tak że technika ta być może wróci jeszcze do łask. Progresje prymarne oparte są na ruchu Ziemi wokół własnej osi, a dokładniej mówiąc, na przechodzeniu kolejnych stopni równika niebieskiego (czyli rektascensji) przez południk niebieski (czyli MC). Najczęściej stosowanym kluczem jest:
l* RA na MC = l rok życia
Dyrekcje
Technika dyrekcji oparta jest na symbolice miar kątowych wewnątrz horoskopu, a więc nie odwołuje się do żadnego ruchu astronomicznego. Jest to technika całkowicie symboliczna. W praktyce najwygodniej jest jednak przyjąć, że planety przesuwają się o jednakową ilość stopni i traktować je jak tranzyty czy progresje.