Symbol
Między innymi w ten właśnie sposób symbol ten był przedstawiany w scenach, w których bóstwo trzyma Ankh przed obliczem faraona, przekazując mu tchnienie życia. Występował także na płaskorzeźbach, które ukazują rytuał oczyszczenia, gdy strumień wody rozpływa się na głową faraona, przybierając postać znaków życia – maleńkich krzyży Ankh. Znajdujemy je na ścianach świątyń, spotykamy na rozmaitych przedmiotach. Często były motywami zdobiącymi powierzchnię sprzętów i biżuterię.
Dla starożytnych Egipcjan był to sakralny, święty symbol, będący przewodnikiem po wieczności. Jego oddziaływanie moglibyśmy dziś określić jako magiczne, gdyż magią nazywamy to wszystko, czego nie rozumiemy. W ciągu upływających tysiącleci zaginęła bowiem starożytna wiedza o „świętej geometrii”, zajmująca się wpływem pewnych form na nasze ciało.
Święta geometria
Zdumiewające jest to, że współczesna nauka mozolnie wyważa raz już otwarte szeroko drzwi wiedzy o strukturze „języka światła”, jaką jest w swej istocie geometria. Początkiem tego typu odkryć są w „naszej rzeczywistości” badania dotyczące natury światła, najnowsze odkrycia fizyki kwantowej i biologii molekularnej, a także rozwijająca się teoria strun. Teorie te przybliżają nas do zrozumienia, co w istocie kryło się za pełnymi poezji i mistycznego piękna sformułowaniami zawartymi w starożytnych księgach „wiedzy tajemnej”.
Kapłani egipscy nie byli duchownymi w dzisiejszym znaczeniu tego słowa, byli raczej strażnikami „świętej wiedzy”, która pozwalała ludziom wykorzystywać w codziennym życiu znajomość praw rządzących wszechświatem. Pewne zdumienie może budzić fakt, skąd starożytni posiedli tę wiedzę, nie dysponując technologią dostępną nam dzisiaj, ale to już temat na zupełnie inny artykuł.
Boskie światło
Krzyż Ankh używany był jak modulator częstotliwości i wykorzystywany przez kapłanów dla wzmocnienia tej wibracji w ich ciałach, dzięki której mogli połączyć się z częstotliwością boskiego światła i miłości, która była realną, doświadczaną fizycznie w ich ciałach energią. Ankh niczym kamerton potrafił przywołać tę nastrojoną na boskość częstotliwość, którą możemy sobie wyobrażać pod postacią niesłyszalnego naszymi zmysłami dźwięku. Wibracja ta była złotą bramą, poprzez którą wkraczali w wieczność. Hieroglificznie Ankh znaczył bowiem tyle co życie, lub raczej życie wieczne.
Ankh noszony na splocie słonecznym może wywierać realny wpływ na naszą strukturę komórkową i dawać nam możliwość dostrojenia do częstotliwości boskiego światła i wieczności. Znak Ankh, nazywany również z powodu swego kształtu crux ansata ("krzyż z uchwytem"), wszedł także do koptyjskiej symboliki chrześcijańskiej.
Elżbieta M. Jóźwiak
www.arslibra.vel.pl