Geneza i wykorzystywanie znaku krzyża cz. I

Geneza i wykorzystywanie znaku krzyża cz. I
Dwie przecinające się pod kątem prostym linie stanowią najstarsze symboliczne przedstawienie świata. To imago mundi zawiera najważniejsze elementy tradycyjnego wyobrażenia o świecie, jego kształcie i organizacji.
/ 01.02.2010 15:55
Geneza i wykorzystywanie znaku krzyża cz. I

Imago mundi

Punkt centralny krzyża jest miejscem „centralnego otwarcia" umożliwiającego przełamanie granic między oddzielonymi częściami Wszechświata. Na przecięciu się kierunków, w micie kosmogonicznym, roś­nie Drzewo Kosmiczne , przy nim stoją cztery jelenie albo siedzą cztery ptaki. W Azji Północnej, a także u Indian, zanotowano kult uschniętego drze­wa, które przybiera kształt krzyża. Zaklinacze deszczu przywoływali ducha wody rysując na piasku krzyż zwrócony w cztery strony świata. W Meksyku odnaleziono podobne wierzenia przedchrześcijańskie wywodzące się z kultu czterech stron świata i wiatrów, wiejących w różnych kierunkach („ Księga Indian" Lips Warszawa 1971 str.265 )

Krzyż chrześcijański

Chrześcijański znak krzyża mający inny historyczny rodowód wzbogacił podstawową symbolikę. Krzyż praktycznie zajmował miejsce świętych drzew ("Lecznictwo ludu Polskiego" H.Biegeleisen , Kraków 1929 , str .57 ) gdy stawiano go w wyciętych świętych gajach. Znakomicie wpisał się w dawną symbolikę - drewno krzyża miało mieć te same właściwości co Drzewo Życia (w legendach apokryficznych mówiło się wręcz, że z niego został wykonany): miał moc wskrzeszania umarłych i leczenia wszelkich chorób ("Traktat o historii religii" , M. Eliade). Średniowieczna zagadka niemiecka ujmowała rzecz bar­dzo czytelnie — krzyż jest drzewem, którego korzenie są w piekle, szczyt przy tronie Bożym, a gałęzie obejmują cały świat ("Traktat o historii religii" , M. Eliade , str 259 ). Wysublimowa­nie myśli chrześcijańskiej polega na tym, że przedstawia się Drzewo Życia, na którym zawisł Chrystus, będący jednocześnie owocem tego drzewa. W istocie więc Bóg, umierający dla odrodzenia świata (a jest to motyw znany wielu mitologiom) oznacza w mitologii chrześcijańskiej zapowiedź przejścia do życia wiecznego, a więc do inaczej pojętego nowego etapu dziejów jedno­stki i świata .

Imago mundi oddawane za pomocą krzyża obrazuje cały świat. Może też być do niego dopisany element ruchu. Indyjski krzyż o czterech równych promieniach załamanych w prawo (swastyka) symbolizuje wschodzące słońce, dzień, życie; ruch przeciwny, a więc zmierzanie ku dołowi, ku śmierci i nocy oznacza krzyż z promieniami załamanymi w lewo [ „ Przesłanie symboli w mitach , kulturach i religiach" , M. Luker , s.149]. Chrześcijański krzyż, jako znak podstawowy religii, był przedmiotem nace­chowanym sakralnością. Jego epifaniczność wynika także z dawnych kosmogonicznych obrazów, na które nałożyła się późniejsza symbolika. To po­łączenie obecne jest jednak aż do współczesności w gestach apotropeicznych, polegających na kreśleniu znaków krzyża. Przypisanie wa­loru hierofanicznego konkretnym krzyżom kazało przeciwnikom religii chrześcijańskiej unicestwiać te sakralne przedmioty (a nie znaki). Muzułma­nie na podbitych ziemiach przełamywali znajdowane krucyfiksy, chcąc w ten sposób unieszkodliwić w ich mniemaniu tkwiące w nich złe moce. Okaleczano też święte posągi, aby wygonić z nich diabły. By ustrzec się przed złowrogim działaniem urocznych oczu wydrapywano je postaciom wymalowanym na murach kościołów („Życie codzinne w Turcji Osmańskiej" R . Lewis , Warszawa 1984 , s. 51).

Znak zamknięcia

Znaczenie krzyża wynika również z mniemania, że skrzyżowanie ze sobą dwóch przedmiotów (miotły, miecza, rąk, patyków) jest najprostszym ge­stem zamykającym. Całościowość, która zawarta jest w obrazie krzyża, spo­tyka się więc ze znaczeniami, jakie posiada każde zawiązywanie węzła, blokujące drogę demonom, ale także wstrzymujące wszelkie „dzianie się" (utrzymuje świat w sta­nie statycznym).

Krzyż i początek tworzenia

Krzyż pojawia się w działaniach związanych z podejmowaniem trudu budowy domu, świątyni, zakładania wioski. Przywołanie symboliki krzyża jest niezbędne, ponieważ wierzono, że każdy taki gest, aby okazał się pomyślny, wymaga powtórzenia mitycznego początku i przywo­łania zasad organizacji Wszechświata.

W niektórych kulturach uważano, że najwłaściwszym miejscem na budowę wioski jest natu­ralne skrzyżowanie dróg, które wyznaczy centrum nowego świata. Na Bali dwie drogi musia­ły się przecinać pod kątem prostym („Sacrum , mit , historia", Eliade , Warszawa 1974 , s. 69). Obraz świata odwzorowuje dom, np. chata czarownika północnoamerykańskich Algonkinów budowana była na podwyższeniu w kształ­cie krzyża, czworo drzwi wychodziło na cztery strony świata. Malowano je „zgodnie z kie­runkami": drzwi wychodzące na wschód były białe, na południe - zielone, na zachód - czerwone, a na północ - czarne. W miejscu, które odtwarzało cały Wszechświat i ulokowane było w jego środku, najłatwiej było nawiązać styczność ze świętością. Sposób orientowania i kształtowania świątyń chrześcijańskich, z transeptem przecinającym pod kątem prostym główną nawę, również przywołuje obraz świata z zaznaczonym centrum, które jest najlepszym miejscem do spotkania z sacrum.

Znak krzyża pojawia się także wtedy, gdy tworzy się przedmiot o szczegól­nym znaczeniu. Chleb jest pokarmem i jednocześnie symbolem życia, jego zjadanie stwarza więc szansę na unio mystica - połączenie z całym Wszechświatem. Tę symbolikę wzmacniają stemple chlebowe występujące w starożytnej Azji Mniejszej i pogańskiej Europie: okrągły bochenek z krzy­żem był więc obrazem Wszechświata i zapewne chrześcijański komunikant może przywoływać takie odległe skojarzenie. Kiedy więc wykonuje się znak krzyża na pieczywie wsadzanym do pieca , może to być jedno­znaczne z przywołaniem tego najprostszego imago mundi, może też oznaczać gest zamykania, ochrony przed demonami.

Lilith Black Moon
www.okulta.com.pl
www.okulta.pl

Redakcja poleca

REKLAMA