Wiele aforyzmów, funkcjonujących w języku, ma swoje źródło w rodzimej literaturze. Przypominają nam o książkach znanych, lubianych, a także tych najważniejszych ze względów historycznych i społecznych. Czasem zdarza nam się okazja, by powiedzieć z dumą "Polacy nie gęsi, iż swój język mają” (bądź krytycznie, dodając „…a innych nie znają”). Autorem tego sławnego powiedzenia jest Mikołaj Rej, nazywany ojcem polskiej literatury.
Siedząc w pociągu wjeżdżającym w tunel można usłyszeć „Ciemno wszędzie, głucho wszędzie, co to będzie, co to będzie?”. Możliwe, że osoba przytaczająca te słowa zna źródło ich pochodzenia. Czasem jednak zdarza się, że ważne lub charakterystyczne cytaty z klasyki literatury przestają być kojarzone z ich autorem i zaczynają funkcjonować jako obiegowe sentencje, do których zabawnie jest się odwołać. Powyższy cytat pochodzi oczywiście z II części „Dziadów” Adama Mickiewicza, a wypowiada je chór, podkreślający grozę i tajemniczość obrzędu na cześć zmarłych, odprawianego przez Guślarza wraz z mieszkańcami wsi.
„Mój ci jest!” to równie często przytaczany w codziennym życiu cytat z klasyki literatury polskiej. Te słowa wykrzyczała Danusia z „Krzyżaków” Sienkiewicza, nakrywając głowę Zbyszka z Bogdańca swoją białą chustką. Odtwarzając realia z XIV i XV wieku Sienkiewicz opisał zwyczaj, polegający na możliwości uratowania skazańca przez damę jego serca. Zapalczywy Zbyszko zostaje w ten sposób ocalony przed karą za zaatakowanie krzyżackiego posła, a ponadto zyskuje deklarację miłości ze strony Danusi.
Z dramatu „Wesele” Stanisława Wyspiańskiego pochodzi wiele sławnych cytatów, takich jak „Miałeś, chamie, złoty róg”, „A to Polska właśnie” czy „Chłop potęgą jest i basta”. Jednym z najczęściej cytowanych fraz „Wesela” jest pierwsze zdanie dramatu: „Cóż tam, panie, w polityce?”. To pytanie, które Czepiec, reprezentant chłopstwa, zadaje dziennikarzowi, obecnemu na najsłynniejszym weselu Młodej Polski. Czepiec chce okazać swoje zainteresowanie sprawami walk niepodległościowych, zostaje jednak potraktowany z wyższością i z ironią.
