- Hhrrrr! Łeeee... Heeee... Hiiiii... Iiiiiik! - histeryczny płacz wyhamowuje, buźka się rozjaśnia i już po chwili dzieciak rozpływa się w uśmiechu od ucha do ucha, radośnie machając łapkami.
Młody, gdy tylko widzi siebie, od razu dostaje euforycznego szału. Nie ma znaczenia, czy jest to zdjęcie wydrukowane, pokazane na monitorze, w aparacie, czy zwyczajne własne odbicie w lustrze. Daniel uwielbia samego siebie i tego nie da się ukryć. Wyciąga do siebie rączki, zagaduje niczym katarynka, przeglądając się w niewielkim własnym lusterku w kształcie kwiatka przyciska je do buzi, ni to całując ni to przytulając, oczywiście cały czas szczerząc się radośnie!
Tak, tak... rośnie nam narcystyczny synek, zakochany we własnym wizerunku. Trudno powiedzieć, dobrze to, czy źle, niemniej jednak mamy dzięki temu sposób, na uspokojenie jego histerii, czy złego humoru. Narcyziątko małe potrafi zauważyć siebie nawet kątem oka z drugiego kąta pokoju, tak więc gdy włączam laptopa (gdzie na tapecie jest jego zdjęcie) nie ma praktycznie szans na to, by za chwilę nie doczłapał do ławy, nie wsparł się oblat i nie utkwił wzroku w ekranie, śliniąc się przy tym niemożebnie...
Stoi tak i powtarza:
- Dańńńń.... daaań.... dańńń!
I tak sobie myślimy, że biorąc pod uwagę całe to jego zachowanie, możliwym jest, iż pierwszym jego słowem nie będzie wyczekiwane „mama” lub „tata”, tylko narcystyczne „Danio” lub „Daniel”...
Rafał Wieliczko
