Wiele czynników wpływa na decyzję o kolejnym zajściu w ciążę. Ale wtedy, gdy jest ona planowana, rodzice zawsze zastanawiają się, ile lat różnicy powinno być pomiędzy ich dziećmi. Własne wspomnienia z dzieciństwa, doświadczenia w relacjach z rodzeństwem odgrywają kluczową rolę. Patrząc na siebie lata wstecz po dzień dziś pamiętacie, jak było wam przykro, gdy młodsza siostra pojawiając się po narodzinach w domu, nagle skupiła całą uwagę rodziców, was spychając, jakby na drugi plan. Albo z pobłażaniem słuchacie relacji swoich własnych rodziców, o tym ile to pracy mieli z waszym wychowaniem, bo wasze nowe rodzeństwo pojawiało się co rok.
Przeciw
Pierwszym istotnym argumentem, który przemawia przeciwko tej różnicy wieku, jest ogromne natężenie obowiązków związanych z opieką nad dziećmi. Jest to okres, w którym i starsze i młodsze potrzebuje jeszcze intensywnej opieki i uwagi rodziców. Przesyt obowiązków związanych z opieką nad dziećmi odczuwa zwłaszcza mama. To ona rezygnuje z pracy zawodowej, korzystając lub nie z urlopu wychowawczego (nazewnictwo nieadekwatne do rzeczywistości) i to ona każdego dnia musi zajmować się gotowaniem, przewijaniem, kąpaniem, spacerowaniem, zabawą z dziećmi. Wszystko, to podwójnie. Nic dziwnego, że taki nawał prac może doprowadzać do depresji i częstych konfliktów z partnerem.
Starsze dziecko bardzo ciężko przyzwyczaja się do nowego domownika, co jest widoczne nie tylko w pierwszych dniach, tygodniach po powrocie mamy z rodzeństwem ze szpitala, ale dość często zazdrość przejawia się nawet po kilku miesiącach. Starszemu dziecku trudno jest zaakceptować fakt, że mama należy jeszcze do kogoś innego.
Za
Chyba najczęściej podawanym plusem jest teoria „odchowamy i będzie spokój”. Faktycznie jest to prawda. Rodzice nie mają czasu na odzwyczajenie się od typowych dla wieku niemowlęcego obowiązków, przewijania i męczącego nocnego wstawania. Dzieci przechodzą te same choroby w podobnym czasie. Rodzice, którzy myślą o kolejnym dziecku z większą różnicą wieku, nierzadko narzekają, że mają obawy, czy znajdą siły do tylu prac.
Z pewnością zdecydowanym atutem tak małej różnicy jest też to, że dzieci są do siebie bardzo przywiązane, odnajdują w sobie rówieśników do wspólnych zabaw, nawiązuje się między nimi nić porozumienia.
Rodzicom łatwiej jest w czasie zakupów i w planowaniu wspólnie spędzanego czasu. Mama ma krótszą przerwę w pracy i łatwiej jej wrócić do obowiązków zawodowych. Nie odczuwa tak bardzo „przestoju” zawodowego. Poza tym, reakcje rodziców względem obojga dzieci prawie nie różnią się między sobą, są zbliżone, bo zbliżony jest wiek dzieci.
Różnica wieku 3-5 lat
Przeciw
Taka przerwa pomiędzy urodzeniem pierwszego, a drugiego dziecka nie pozwala mamie szybko wrócić do pracy. Można powiedzieć, że jest w pracy ciągle, tylko zmieniła stanowisko, teraz piastuje je we własnych czterech ścianach. Przedłużająca się nieobecność w pracy może czasem skutkować problemami z późniejszym do niej powrotem. O ile pracodawca łagodnie przyjmie nawet 3 letnią nieobecność pracownicy (choć i taka postawa należy jeszcze do rzadkości), to dwukrotnie zwiększony czas przestoju zawodowego skutkuje najczęściej pewną utratą pracy. Poza tym taka przerwa w obowiązkach zawodowych przyczynia się do trudniejszego przyswajania obowiązków w nowej pracy, gdy znajduje się ją już po „odchowaniu” dzieci.
Kobieta, która na tak długi czas obciążona jest głównie obowiązkami związanymi z opieką nad dziećmi i prowadzeniem domu, może tracić pewność siebie, obniżać swoją samoocenę. Może też zdarzyć się tak, że na takiej opcji ucierpi ojciec dzieci. Spoczywający na jego głowie obowiązek utrzymania całej rodziny i zabezpieczenia wszystkich jej potrzeb finansowych, pozbawia go wielu aspektów życia rodzinnego. Pochłonięty obowiązkami zawodowymi przegapia, nie z własnej winy, wiele ważnych momentów. Z czasem czuje silne obciążenie i oczekiwałby wsparcia ze strony partnerki. Ta zajęta dziećmi nie może go udzielić, a z czasem nawet tak przyzwyczaja się do swojej roli gospodyni i matki, że nie chce zwyczajnie wracać do pracy i zajmować się zarabianiem pieniędzy, nawet, jeśli dzieci już wyrosły. Wyzbywa się ambicji zawodowych i oczekuje od partnera stałego zabezpieczenia finansowego.
Znaczne skupianie uwagi, większe poświęcenie czasu maluchowi, może spowodować, że rodzice mogą zaniedbać starsze dziecko, choć nie zrobią tego świadomie.
Za
Starsze dziecko jest w wieku przedszkolnym i ma coraz więcej własnych zainteresowań. Dzięki temu potrafi się samo zająć zabawą lub ma już grono swoich kolegów i koleżanek. Pojawiająca się zazdrość o nowego członka rodziny nie jest tak duża. Maluch po odpowiedniej rozmowie i tłumaczeniu jest też w stanie zrozumieć, że młodszy braciszek lub siostrzyczka wymaga więcej opieki ze strony rodziców. Jeśli ci mądrze podejmują temat, starają się też wdrożyć starsze dziecko do opieki nad maluszkiem, drobnymi pracami, np. podaniem pieluszki. Starszak uczy się w pewien sposób odpowiedzialności za swojego młodszego kompana.
Rodzice mają już doświadczenie w opiece nad dzieckiem i nie przerażają ich tak pewne sytuacje, jak np. choroby.
Różnica wieku 6-12 lat
Przeciw
Trudne do uniknięcia jest zaniedbanie monitoringu nauki dziecka. Wymaga ona stałej kontroli i pomocy rodziców, a opieka nad małym dzieckiem pochłania prawie wszystkie ich siły. Starsze dziecko czuje wyraźną różnicę pomiędzy wcześniejszym traktowaniem rodziców, a tym, po pojawieniu się w domu młodszego rodzeństwa.
Taka różnica wieku nie pozwala dzieciom na odnalezienie wspólnych tematów do zabaw. Odległy przedział wieku lokuje je automatycznie w różnych światach. Dopiero, gdy oboje osiągają dorosły wiek, mają szansę na odnalezienie wspólnego języka.
Rodzicom bardzo trudno jest przyzwyczaić się ponownie do nieprzesypianych nocy i głośnego płaczu dziecka.
Za
Dziecko jest w wieku, kiedy doskonale rozumie, że maluszek wymaga wytężonej opieki. Może nawet intensywnienie uczestniczyć w pracach z tą opieką związanych. Jest to pewien sposób rozwoju uczuć do młodszego rodzeństwa, ale też czasem chęć przypodobania się rodzicom.
Po takiej przerwie, ponowna ciąża, pozwala rodzicom poczuć się „młodziej” i wiedzą już po kryzysach w wychowaniu pierwszego dziecka, jak postępować, a jak nie postępować z młodszym.
Różnica wieku powyżej 12 lat
Gdy kobieta po kilkunastu latach od pierwszej ciąży ponownie decyduje się na drugie dziecko, zazwyczaj jest w wieku, w którym ciąża jest pod szczególnym monitoringiem. Zwiększone prawdopodobieństwo wystąpienia u dziecka poważnych chorób jeszcze w okresie płodowym wyzwala w przyszłej mamie pewne przeczulenie. To pozostaje już po rozwiązaniu i często przyczynia się do wywołania u starszego dziecka uczucia, że nie jest już tak ważne dla mamy, jak kiedyś. Nastolatek przyzwyczajony do życia jedynaka ma spory problem z akceptacją malucha w domu i sporą dezorganizacją dotychczasowych zajęć. Tym bardziej, że okres dorastania nie jest dla niego łatwy. Ma wiele własnych problemów związanych ze zmianami we własnym ciele, z nauką, trudności w odnalezieniu się pośród rówieśników. Rodzice zajęci pielęgnacją młodszego rodzeństwa przegapiają samoistnie wiele niepokojących sygnałów, dawanych przez dorastające dziecko. Czasem zbyt obciążają je obowiązkami dotyczącymi opieki nad młodszym.
Jak widać, nie ma idealnej różnicy wieku. I choć optymalnie uznaje się, że najlepiej jest, gdy wynosi ona 2, 3 lata, tak naprawdę dla każdego rodzica, idealna, znaczy inna. A tego czy lepsza jest mniejsza czy większa różnica wieku, tak naprawdę rodzice mogą być pewni dopiero wtedy, gdy już mają za sobą szkołę wychowania przynajmniej dwójki urwisów w podobnym bądź różnym wieku. Najważniejsze jest tylko to, by nie zapominać o obdarzaniu miłością każdego z dzieci.
mwmedia
