Herodot (V w. p.n.e.)
W swoich Dziejach opowiada o wojnach perskich z początków V w p.n.e. Jako pierwszy historyk systematycznie gromadził informacje o znaczeniu historycznym, sprawdzał w pewnym zakresie ich dokładność i układał w dobrze skonstruowaną, żywą opowieść. Jego dzieło stanowi bogate źródło wiedzy o ludziach i ich obyczajach, o zabytkach i tradycjach przeszłości.
W Dziejach przedstawił geografię i historię znanego sobie świata. Interesował się głównie Persami, ale także innymi ludami bliskiego Wschodu. Wprowadził czytelników do Libii, na dwór króla Krezusa. Snuł opowieści o podbojach Krezusa, o państwie perskim, o podbojach, walce Persów. Szeroko, z wieloma zadziwiającymi epizodami, interpretuje Herodot wzrost potęgi perskiego imperium pod rządami Cyrusa, Kombizesa i Dariusza.
Ksenofont (ok.430 - 355 p.n.e.)
Był uczniem i przyjacielem Sokratesa. W latach 401-400 uczestniczył w wyprawie perskiego księcia Cyrusa Młodszego przeciw jego bratu, królowi Persji, Artakserksesowi II Mnemonowi. Napisał dzieło Wyprawa Cyrusa Anabaza, przedstawiające losy wyprawy Cyrusa.
Ponadto napisał trzy prace na temat życia i nauk Sokratesa oraz utwór Cyropedia o wychowaniu Cyrusa II Starszego, wzoru dobrego władcy.
Tukidydes (ok. 455 - ok. 400 p.n.e.)
Przeszedł do historii jako autor dzieła Wojna peloponeska. Obejmuje ono wydarzenia dziejące się ok. 411 r. p.n.e., przedstawia analizę przyczyn konfliktu i przebieg wojny, a ukazane fakty oparte są na rzetelnych, starannych badaniach. Odtwarza również przemówienia wodzów, m.in. słynną pochwałę demokracji w mowie Peryklesa wygłoszonej na pogrzebie pierwszych poległych.
Zobacz też : Poeci greccy
