Dzień dobry, moja 9-letnia córka nie odzywa się do nikogo oprócz najbliższej rodziny. Do koleżanek w klasie też się nie odzywa, jej rozmowa polega tylko na skinieniu głową lub bardzo krótkich odpowiedziach typu - tak, - nie. Jak z nią rozmawiam to mam wrażenie, że nie przeszkadza jej to aż tak bardzo. Ale są wakacje, myślałam, że będzie wychodzić na dwór z koleżankami i rozkręci się trochę, ale niestety nie. Woli siedzieć w domu przed komputerem. A jak gdzieś jedziemy do znajomych, gdzie są jakieś dzieci, to siedzi przy mnie i żadną siłą jej nie można zmusić, żeby się odezwała, nie mówiąc już o tym, żeby poszła się bawić. Nie wiem, co robić, czy dać jej spokój, skoro ona nie czuje się z tym źle, czy szukać pomocy. Obawiam się, że później może być jeszcze gorzej, że nie będzie miała w ogóle koleżanek. Proszę o pomoc. Pozdrawiam ~Angelika
Odpowiedź psychologa
Witam, naturalną aktywnością dzieci w wieku szkolnym jest przebywanie z rówieśnikami, wspólne zabawy, rozmowy. Jeśli dziecko, które do pewnego czasu nawiązywało swobodnie kontakt słowny z rówieśnikami, zaprzestaje tej formy komunikacji, trzeba się zastanowić, co może być tego przyczyną.
Czy były jakieś przesłanki, które mogły spowodować, że córka wycofała się z kontaktu z innymi dziećmi? Czy w życiu dziewczynki pojawiły się ostatnio jakieś istotne zdarzenia np. przeprowadzka, zmiana szkoły, przykre doświadczenia związane z kontaktem z dziećmi lub dorosłymi, utrata bliskiej osoby, konflikty rodzinne?
To są czynniki, które mogą powodować stres u dziecka i przekładać się na jego funkcjonowanie. Jeśli problem trwa dłużej niż miesiąc, nie warto czekać, aż minie samoistnie i należy skonsultować się z psychologiem dziecięcym. Być może córka cierpi na mutyzm wybiórczy, czyli zaburzenie definiowane jako przewlekła odmowa mówienia w określonych sytuacjach społecznych, w których oczekuje się od dziecka wypowiedzi ustnych, np. w przedszkolu, szkole, pomimo mówienia w innych sytuacjach, np. w domu.
Warto wiedzieć, że w takich sytuacjach, nie można zmuszać dziecka do mówienia, zawstydzać, porównywać do innych dzieci. Takie postępowanie może tylko pogorszyć problem. Gdy pojawia się zachowanie problemowe u dziecka lepiej jest dać mu do zrozumienia, że akceptujemy je pomimo trudności oraz udać się do specjalisty, w celu diagnozy trudności oraz ustalenia sposobów, jakimi rodzice mogą skutecznie wspomagać dziecko.
Polecamy: Syn płacze, gdy musi się ze mną rozstać - co robić?
