ADHD - syndrom hiperaktywności
Nauka akademicka zaczęła się właśnie – na szczęście – odzwyczajać od klasyfikowania tego rodzaju zaburzeń jako „nieznacznego uszkodzenia mózgu” (minimal cerebral disfunction, ADHD). Mówimy więc o dzieciach nerwowych, niepotrafiących się skoncentrować, niespokojnych, których inteligencja często przewyższa przeciętną, a koordynacja motoryczna jest słaba, o dzieciach, które cieszą się złą sławą czyniących wiecznie na przekór mącicieli spokoju, notorycznych wichrzycieli, których, ze względu na ich „numery”, należy się wystrzegać, zwłaszcza podczas różnych uroczystych chwil wymagających spokoju i skupienia, a których się jednak też lubi ze względu na ich błyskotliwość, oryginalne stwierdzenia oraz niespodziane, gwałtowne wyznania miłości, którymi z zaiste marnotrawną rozrzutnością potrafią zasypywać zaufane osoby dorosłe.
Podsumujmy krótko i zwięźle: u dzieci tych występują zaburzenia w obszarze podstawowej orientacji za pomocą zmysłu życia („zmysłu zadowolenia”) i dlatego już najdrobniejsze cielesne dolegliwości wywołują u nich niepewność rozwijającą się w coś, co określamy jako typ dziecka nerwowo-agresywnego z zaburzeniami w zachowaniu, powstałymi w wyniku lęku przed ciałem.
Czytaj więcej: Nerwowe dziecko - co jest przyczyną nadpobudliwości?
ADHD to nie wina rodzica
Z różnych powodów, których nie możemy tu szerzej omawiać, powiększa się wciąż liczba dzieci wykazujących tego rodzaju skłonności. I z całą pewnością nie zawsze jest to spowodowane błędami czy też zaniedbaniami wychowawczymi rodziców. Mamy tutaj do czynienia z zaburzeniami uwarunkowanymi cywilizacyjnie i wywołanymi najczęściej przez wiele różnych przyczyn, i właśnie dlatego konieczna staje się potrzeba zajęcia się tymi dziećmi z należytą powagą i wnikliwego poszukiwania odpowiedzi na pytanie, jakie metody pedagogiczne są tu najwłaściwsze.
Dbałość o rytm życia
Gdy w naszym postępowaniu uwzględnimy znaczenie tego, co zostało do tej pory powiedziane, będziemy działać na rzecz przyszłości dziecka! Jeżeli więc, jak już powiedzieliśmy, poświęcimy dość uwagi rozwojowi zmysłu życia i z właściwym nastawieniem zatroszczymy się o pożywienie, ciepło, pielęgnację ciała, kontakt cielesny, odzież, o rytmizację zajęć dziennych i snu, a więc będziemy się o to starać – to pomożemy dziecku nie tylko w uzyskaniu zaufania do siebie i do świata, lecz także uczynimy dla niego znacznie więcej. I tak powróciliśmy do naszego punktu wyjścia, bo owo „znacznie więcej” nawiązuje do wypowiedzianego wcześniej stwierdzenia, że właściwa troska o zmysł życia jest zarazem częścią wychowania moralnego.
Polecamy: Jak współpracować z dzieckiem z ADHD?
Fragment pochodzi z książki "O dzieciach lękliwych, smutnych i niespokojnych. Duchowe podstawy praktyki wychowawczej" Henninga Köhlera (Impuls, 2009). Publikacja za zgodą wydawcy.
