Zdrowa konfrontacja
Takie podejście można przedstawiać jako „zdrową konfrontację”, która pomoże zredukować liczbę bezproduktywnych sporów i pozwoli pracownikom na świadome i skuteczniejsze omawianie problemów. Kiedy strategie konfrontacji nie są właściwie rozwinięte, organizacja ryzykuje poważne obniżenie jakości pracy.
Zróżnicowane punkty widzenia są często marginalizowane, wyszydzane, odrzucane lub ignorowane. Jeżeli jednak wszyscy dyskutanci koncentrują się na ważnych kwestiach, a nie na własnym ego, możliwe jest skierowanie energii na rozwiązanie tychże kwestii, a nie na walkę pomiędzy sobą czy unikanie konfrontacji.
Zobacz też: Kiedy konfrontacja jest przesadna?
Przestarzałe poglądy
Niektórzy biznesmeni mają dość przestarzałe poglądy na dyskusję i traktują ją przede wszystkim jako okazję do użycia siły. Mogą oni też twierdzić, że ludzie, którzy nie potrafią sobie poradzić z trudną sytuacją, są sami sobie winni, gdyż najwyraźniej nie mają koniecznych ku temu zdolności. W wielu przypadkach tacy biznesmeni nie zdają sobie sprawy, jaka atmosfera panuje w ich firmach, i nie dostrzegają tego, jak nadmierne skoncentrowanie na uwadze i krytyce szkodzi produktywności. Niestety, sami nie potrafią pracować w innym otoczeniu.
Bądź mądrym biznesmenem!
Mądry biznesmen potrafi ewoluować, doceniając odmienne punkty widzenia i ochoczo dążąc do zdrowej konfrontacji. Firmy rozwijają się najlepiej, kiedy zastosuje się w nich dobre strategie prowadzenia starć, zwłaszcza takie, z których będą mogli skorzystać ludzie nadmiernie mili. Z racji swojej awersji do konfrontacji, osoby takie często unikają rozwiązywania problemów, co skutecznie obniża produktywność, twórczość i wzajemne relacje. Kiedy organizacje zapewniają pracownikom właściwe narzędzia pozwalające im rozwinąć odwagę i uczciwość, wówczas również nadmiernie mili ludzie mogą zyskać zdolność uczestniczenia w zdrowej konfrontacji.
Zobacz też: Jak rozwiązywać konflikty w pracy?
Fragment pochodzi z książki „Syndrom miłego człowieka. Jak osiągnąć sukces pozostając sobą” Russa C. Edelmana, Timothy’ego R. Hiltabiddlego i Charlesa C. Manza (Wydawnictwo Helion, 2010).
