Kiedy zaczęłam spędzać więcej czasu z Dawidem, mężem mojej siostry Ewy, nawet przez chwilę nie pomyślałam, że między nami mogłoby się wydarzyć coś więcej.
Dawid zawsze wydawał się ideałem męża – ciepły, troskliwy, a przy tym z poczuciem humoru, którego Ewa zawsze tak bardzo potrzebowała. Na rodzinnych spotkaniach wydawali się zgrani, spójni, wręcz stworzeni dla siebie. Z czasem jednak poczułam, że relacja z nim wykracza poza zwykłą więź szwagierki i szwagra.
Coraz częściej łapałam się na tym, że szukam okazji, by być blisko niego, usiąść obok, zamienić kilka słów. I choć początkowo tłumaczyłam to sobie zwykłą sympatią, pewnego dnia poczułam coś, co zburzyło moje wyobrażenie o samej sobie.
Było to podczas wspólnego wyjazdu rodzinnego, kiedy siedzieliśmy przy ognisku, opowiadając sobie anegdoty i żartując. W pewnej chwili, kiedy reszta rodziny zniknęła, zostaliśmy sami.
Myślałam tylko o nim
Nasze rozmowy zeszły na tematy głębsze, intymniejsze. Poczułam się tak, jakbym rozmawiała z kimś, kto naprawdę mnie rozumie. To były tylko słowa, ale dla mnie miały one o wiele większe znaczenie. Gdy tego wieczoru zasnęłam, coś we mnie pękło – zrozumiałam, że zakochałam się w Dawidzie, a uczucie to wywracało moje życie do góry nogami.
Im więcej czasu mijało od tamtego wieczoru, tym trudniej było mi wrócić do codzienności. Każda kolejna chwila spędzona w towarzystwie Ewy i Dawida tylko potęgowała we mnie świadomość, jak bardzo Dawid mnie pociągał. Był inny niż wszyscy mężczyźni, których znałam. Cierpliwy, uważny, dowcipny, a przy tym ciepły i bezpośredni.
Zaczęłam analizować każde jego spojrzenie, każdy gest. Stawały się one dla mnie czymś więcej niż tylko zwykłą uprzejmością – były zapowiedzią czegoś zakazanego, czegoś, co przerażało mnie i fascynowało jednocześnie.
Widziałam, że Dawid też czuje się przy mnie swobodnie, może nawet inaczej niż przy Ewie. Wymienialiśmy spojrzenia, krótkie, nieznaczące słowa, ale każde z nich wydawało się być pełne ukrytego sensu. Przez cały czas miałam świadomość, że balansuję na granicy zdrady – nie tylko zdrady względem Ewy, ale też zdrady względem samej siebie, swoich wartości i zasad.
„To tylko zauroczenie” – powtarzałam sobie w myślach. – „Minie. Nie mogę pozwolić sobie na to, by zniszczyć to, co tak długo budowaliśmy jako rodzina.”
Ale im częściej próbowałam przekonać samą siebie, tym bardziej odczuwałam tę niebezpieczną fascynację. W końcu przestałam się oszukiwać – zakochałam się w Dawidzie, a moje uczucia stały się dla mnie tak samo przerażające, jak i nieuniknione.
Z czasem zaczęliśmy się spotykać „przypadkiem” – na spacerach, na zakupach, w kawiarniach. Każde z tych spotkań było krótkie, niewinne, ale budowało między nami więź, której nie mogliśmy już ignorować.
Rozmawialiśmy o rzeczach zwyczajnych, ale każda z tych rozmów była dla mnie jak przyznanie się do czegoś, czego nie potrafiłam ubrać w słowa. Czułam, że nasze uczucia są nie do zatrzymania, ale wiedziałam, że każdy kolejny krok prowadzi nas w stronę, z której nie będzie już odwrotu.
Pamiętam jedno z tych spotkań – siedzieliśmy w kawiarni, a wokół nas było pełno ludzi, ale miałam wrażenie, jakbyśmy byli tylko my dwoje. Patrzył na mnie w sposób, który budził we mnie jednocześnie strach i pragnienie.
– Justyna… nie wiem, jak to się stało, ale czuję, że nie mogę przestać myśleć o tobie – powiedział cicho, spoglądając mi prosto w oczy. Jego słowa były jak cios, ale jednocześnie jak wyznanie, na które czekałam.
– Dawid, ja… czuję to samo. Ale to jest szaleństwo, to nie może się udać – odpowiedziałam, walcząc z własnymi emocjami. Wewnątrz czułam, jak coś pęka, jakbyśmy przekroczyli granicę, zza której nie będzie powrotu.
Nie minęło wiele czasu, zanim nasze spotkania przestały być jedynie niewinnymi rozmowami. Z każdym kolejnym krokiem czułam, jak wciąga mnie ta zakazana miłość, która dawała mi uczucie, którego nie mogłam znaleźć nigdzie indziej. Byłam świadoma konsekwencji, ale nie potrafiłam tego przerwać.
Długo udało nam się ukrywać to, co działo się między nami. Każdy nasz gest, każde słowo było pełne ostrożności i napięcia. Czułam się, jakbym żyła w dwóch światach – jednym, w którym byłam kochającą siostrą, a drugim, w którym ukrywałam miłość do męża Ewy. Wszystko to jednak rozpadło się pewnego dnia, gdy Ewa przypadkowo znalazła wiadomości między mną a Dawidem.
Byłam w domu, kiedy przyszła
Jej twarz była blada, oczy miały wyraz, którego nigdy wcześniej u niej nie widziałam. W ręku trzymała telefon, a na jej twarzy rysował się wyraz tak głębokiego bólu, że nie mogłam wykrztusić ani słowa.
– Jak mogłaś… Jak mogłaś mi to zrobić? Ty? Moja siostra? – Jej głos załamał się, a ja poczułam, jak tracę grunt pod nogami.
Stałam przed nią, szukając słów, ale żadne z nich nie wydawały się mieć sensu.
– Ewa… ja… przepraszam – wydukałam, ale wiedziałam, że żadne „przepraszam” nie naprawi tego, co się stało.
– Nigdy nie chcę cię więcej widzieć – powiedziała cicho, a w jej głosie słychać było chłód i rozczarowanie. W jednej chwili straciłam nie tylko siostrę, ale też wszystko, co kiedykolwiek znaczyła dla mnie rodzina.
Po tamtej nocy nic już nie było takie samo. Rodzina odwróciła się ode mnie, stanęła murem za Ewą. Nie mogłam tego winić – zdradziłam ich zaufanie, zniszczyłam fundamenty, na których opierały się nasze relacje. Dawid próbował z początku jakoś ratować sytuację, starał się łagodzić konflikty, ale nasze życie rozsypywało się na kawałki. Z czasem zauważyłam, że i on zaczął oddalać się ode mnie, jakby zdał sobie sprawę, że konsekwencje naszego związku przerosły wszystko, czego się spodziewał.
Pewnego dnia, siedząc samotnie w domu, uświadomiłam sobie, że straciłam nie tylko siostrę i rodzinę, ale i Dawida. Nasza miłość, która miała być spełnieniem, okazała się czymś, co rozbiło nas na kawałki. Mój ból i żal były nie do opisania. Zniszczyłam wszystko, co kochałam, a teraz zostałam sama – bez rodziny, bez wsparcia, z wyrzutami sumienia, które nigdy nie znikną.
Ostatnia rozmowa z Dawidem była krótka, ale bolesna. Spojrzałam na niego i widziałam, że wszystko, co kiedyś było między nami, wyblakło.
– Myślałam, że przynajmniej ty będziesz przy mnie – powiedziałam, desperacko szukając w jego oczach dawnego uczucia.
Dawid spuścił wzrok, a jego milczenie było jak cios.
– Nie wiem, czy potrafię z tym żyć – odpowiedział. – Myślałem, że to wszystko jest warte ceny, którą zapłaciliśmy… ale chyba nie miałem racji.
Zrozumiałam wtedy, że zostałam całkowicie sama. Byłam świadoma, że na zawsze pozostaną we mnie ślady miłości, która nie miała prawa istnieć. Każdego dnia uczę się żyć z konsekwencjami swoich wyborów, ale wiem, że nic już nigdy nie będzie takie samo.
Czas nie leczy ran – on jedynie pozwala przywyknąć do ich obecności. Spotkałam się z Ewą raz jeszcze, wiele miesięcy po tym, jak prawda wyszła na jaw. Spotkanie było chłodne, pełne napięcia. Patrzyła na mnie obojętnie, jakby próbując ukryć, ile wciąż ją to wszystko kosztowało.
Nigdy mi nie wybaczy
– Nie przyszłam prosić o wybaczenie – zaczęłam, nie mogąc znieść ciszy. – Wiem, że nie zasługuję na to. Chciałam tylko powiedzieć, że naprawdę żałuję.
Ewa spojrzała na mnie, a w jej oczach dostrzegłam ślad smutku, który zdawał się nigdy nie zniknąć.
– To niczego nie zmieni – odpowiedziała cicho. – Zostało nam tylko nauczyć się żyć z tym, co się stało.
Wiem, że nie zasługuję na przebaczenie, ale próbuję znaleźć odwagę, by przebaczyć sobie. To jedyne, co mi pozostało.
Czytaj także:
„Przy rozwodzie mąż obdarł mnie z pieniędzy i godności. Dalej było mu mało, więc posunął się do prawdziwego świństwa”
„W Święta pod choinką znalazłam nauczkę od życia. Ze złamanym serce usiądę do Wigilii, bo zaufałam facetowi”
„Pół życia czekałam na oświadczyny. Po 40-tce zamiast brylantów, dostałam sowitego kopa w 4 litery”
