Kiedy ja i Piotr w końcu zrozumieliśmy, że jesteśmy dla siebie stworzeni i chcemy spędzić razem resztę życia, musieliśmy naturalnie podjąć temat ślubu. Oczywiście, nie obyło się bez różnic zdań. Piotr uważał, że małżeństwo to tylko formalność, a prawdziwa miłość nie potrzebuje papierka ani wielkiej ceremonii.
Chciałam celebrować ten dzień
Dla niego ślub w urzędzie i wesele były zbędnym wydatkiem i stratą czasu. Ja, jako osoba wychowana w tradycyjnej rodzinie, miałam zupełnie inne podejście. W moim przekonaniu małżeństwo to nie tylko symbol, ale również forma odpowiedzialności – za siebie, za partnera, za przyszłą rodzinę.
Pierwszy raz poważnie się o to pokłóciliśmy po pięciu latach związku. Piotr, mimo że generalnie nie był typem konfliktowym, uparcie twierdził, że małżeństwa są głównym powodem rozwodów. Oczywiście nie obyło się bez moich kobiecych argumentów – nie tylko tych werbalnych. W końcu jednak udało mi się wywrzeć na nim presję i doprowadzić do oświadczyn. Były może trochę niezręczne, ale za to szczere.
Kiedy już doszliśmy do porozumienia, że będziemy małżeństwem, zaczęliśmy zastanawiać się, jak powinien wyglądać nasz ślub i wesele. Potrzebowaliśmy znaleźć balans między moją wizją tradycyjnego ślubu i hucznego wesela a jego pragmatycznym podejściem, które ograniczało się do prostego obiadu po urzędowej ceremonii.
Kiedy w końcu wypracowaliśmy kompromis, postanowiliśmy, że uroczystość odbędzie się w urzędzie stanu cywilnego, a po niej zorganizujemy małe wesele na 80 osób w wynajętej sali. Rodzice nie byli zachwyceni, że rezygnujemy z kościelnego ślubu, ale w końcu pogodzili się z naszą decyzją.
Piotr miał tylko jedno życzenie: żadnych kamer ani nagrywania. W jego przekonaniu wesele powinno być wydarzeniem, które zapamiętają goście, a nie coś, co później można oglądać na kasetach. Jako że w tamtych czasach nikt jeszcze nie filmował wszystkiego telefonami, było to dość łatwe do zrealizowania.
Na weselu mieli być najbliżsi
Gdy usiedliśmy, aby sporządzić listę gości, dołączyła do nas moja mama, która zawsze miała oryginalne podejście do takich spraw.
– Musimy zaprosić wujka Romka i ciocię Jolę – powiedziała stanowczo. – Byliśmy u nich na weselu, więc wypada im się odwdzięczyć.
– Ale mamo, to wy byliście, nie ja. To moje wesele, nie twoje – westchnęłam, próbując zachować cierpliwość.
– Przecież to rodzina, nie wypada nie zaprosić – upierała się mama.
Piotr, który od dawna miał gotową krótką listę swoich gości, z uśmiechem przysłuchiwał się naszym przepychankom. W końcu zrobiło się poważniej, gdy doszło do rozmowy o cioci Elżbiecie, ukochanej kuzynce mojej mamy, która od lat tkwiła w toksycznym małżeństwie z wujem Krzysztofem.
Krzysztof miał problemy z alkoholem i, choć nikt tego otwarcie nie mówił, wiele osób podejrzewało, że ciocia mogła doświadczać przemocy. Byliśmy jednak zgodni – zaprosimy ich oboje, mając nadzieję, że wesele będzie dla cioci Elżbiety chwilą oddechu, a wujek Krzysztof upije się na wesoło, zamiast szukać kłótni.
Lista gości była gotowa, a wszystkie szczegóły – od menu po muzykę – zostały dopięte na ostatni guzik. Byłam dumna z tego, że mimo różnych zdań udało nam się znaleźć złoty środek. Kreacje ślubne były gotowe, obrączki z białego złota czekały w pudełkach. Pozostawało jedynie czekać na wielki dzień.
Nadciągnęła katastrofa
Nadszedł w końcu dzień ślubu. Pogoda nam sprzyjała – słońce świeciło, a niebo było bezchmurne. Wszystko przebiegało bez zakłóceń: suknia leżała idealnie, buty nie cisnęły, bukiet dotarł na czas. Nawet ceremonia w urzędzie poszła gładko, choć urzędniczka trochę się rozpędziła z przemówieniem, które brzmiało niemal jak kazanie w kościele. W końcu wsunęliśmy sobie obrączki na palce, a urzędniczka ogłosiła nas mężem i żoną. Chociaż na chwilę pomyślałam o Piotrze i jego przekonaniu, że cała ta ceremonia jest niepotrzebna, czułam się szczęśliwa, że ten dzień nadszedł.
Po ceremonii ruszyliśmy do sali na przyjęcie weselne. Goście zaczęli się przedstawiać, poznawać, przełamywać pierwsze lody. Muzyka grała cicho w tle, a tańce były początkowo nieśmiałe. Wszystko było tak, jak sobie wyobrażaliśmy – bez przesadnych atrakcji, spokojnie, elegancko. Pierwsze znaki, że coś może pójść nie tak, pojawiły się, gdy wujek Krzysztof i kuzyn Piotra, Marcin, zaczęli ze sobą rozmawiać. Ich ton był dziwnie napięty, ale wtedy jeszcze nie zwróciłam na to uwagi.
– My się znamy, prawda? – powiedział Marcin, patrząc na Krzysztofa z niechęcią.
– Chyba nie – odpowiedział wujek, marszcząc brwi. – Ale jeśli tak twierdzisz, to może sobie przypomnę.
Zignorowałam to i wróciłam do rozmów z innymi gośćmi, ale w powietrzu wisiało napięcie. Gdy wieczorem obaj panowie wyszli na zewnątrz, zaczęłam podejrzewać, że może wydarzyć się coś złego. Moje obawy szybko się potwierdziły. Nagle usłyszeliśmy krzyki, a po chwili do sali wpadł Marcin, wyraźnie poobijany, a za nim wpadł wujek Krzysztof, gotów do dalszej walki.
Wesele zmieniło się w jatkę
Zanim ktokolwiek zdążył zareagować, Marcin rzucił się na wujka, przewracając jeden ze stołów i rozbijając naczynia. Goście wpadli w panikę, a ja patrzyłam na to wszystko z niedowierzaniem. Marcin, z twarzą zakrwawioną, wrzeszczał coś o dawnych krzywdach i niesprawiedliwościach, a wujek Krzysztof, choć zaskoczony, nie pozostawał mu dłużny.
Okazało się, że ich konflikt sięgał jeszcze czasów, gdy Marcin służył w wojsku, a Krzysztof był jego przełożonym. Marcin miał do niego pretensje o surowe traktowanie, a teraz, po kilku kieliszkach, postanowił wyrównać rachunki. Goście w końcu zaczęli ich rozdzielać, ale było już za późno. Sala wyglądała jak po bitwie, a ja byłam załamana. Płakałam, a Piotr i moi rodzice starali się mnie pocieszać, tłumacząc, że to tylko incydent. Ale ja czułam, że nasze wesele zostało zrujnowane.
Po tym wszystkim czułam się fatalnie. Zamiast radosnych wspomnień z wesela, miałam obraz dwóch pijanych mężczyzn, którzy dosłownie zdemolowali naszą uroczystość. Piotr musiał pokryć koszty zniszczeń, a ja przez kilka dni nie mogłam dojść do siebie. Dopiero później dowiedzieliśmy się, że Marcin żywił do Krzysztofa ogromną urazę za to, co działo się w wojsku – uważał, że Krzysztof zniszczył mu życie, a nasze wesele stało się dla niego okazją do zemsty.
Ciocia miała dobrą nowinę
Kilka miesięcy po tej feralnej nocy wydarzyło się coś, co sprawiło, że zaczęłam inaczej patrzeć na całą sytuację. Pewnego popołudnia odwiedziła nas ciocia Elżbieta, której obecność była dla mnie zaskoczeniem. Nigdy wcześniej nie odwiedzała nas bez zapowiedzi.
– Przyszłam wam podziękować – zaczęła spokojnie, siadając przy stole.
– Za co? – zapytałam, nadal oszołomiona jej wizytą.
– Za zaproszenie na wasze wesele – odpowiedziała z uśmiechem. – Dzięki temu zdecydowałam się odejść od Krzysztofa.
Patrzyliśmy na nią zdumieni. Ciocia Elżbieta, która przez lata tkwiła w małżeństwie z tyranem, nagle postanowiła się rozwieść?
– Przez lata się go bałam – wyjaśniła. – Ale na waszym weselu zobaczyłam go w całkiem nowym świetle. Kiedy dostał lanie, zrozumiałam, że nie jest już tak potężny, jak mi się wydawało. Przestałam się go bać. I postanowiłam, że czas na zmiany.
Jej słowa zmieniły mój sposób patrzenia na nasze wesele. To, co początkowo wydawało się katastrofą, okazało się dla cioci Elżbiety początkiem nowego życia. Dzięki temu incydentowi odważyła się odejść od męża, który przez lata ją dręczył.
Zrozumiałam wtedy, że nawet najgorsze sytuacje mogą mieć pozytywne konsekwencje. Nasze wesele, które wydawało mi się zrujnowane, przyczyniło się do czegoś dobrego. Gdyby nie ten dzień, być może ciocia Elżbieta nigdy nie odnalazłaby w sobie siły, żeby zmienić swoje życie.
Alicja, 29 lat
Czytaj także:
„W jesieni życia poszukiwałem sensu, wtedy na werandzie dostrzegłem 20 lat młodszą sąsiadkę. To był mój cel”
„Wiem, jak się ustawić w życiu. Dni spędzam z chłopakiem, a noce z jego przystojnym ojcem. Nie zrezygnuję z żadnego”
„Bogaty mąż był ideałem, dopóki nie zachorował. Może jestem tchórzem, ale nie będę niańczyć starego dziada”
