Kocham żonę, nie chciałbym jej zranić. Dlatego tak długo zgadzałem się na ten dziwny trójkąt… Na szczęście teściowa jest mądrzejsza ode mnie.
Problem nieodciętej pępowiny dotyczy zazwyczaj matek i synów. Zwykle to one mają problem, żeby wypuścić chłopaka z domu i wycofać się z jego życia na tyle, na ile to konieczne. Historia mojego małżeństwa to jednak opowieść o chorobliwym przywiązaniu córki do matki – mojej żony i teściowej. Dziewczyny niemal od zawsze były tylko we dwie. Ojciec Ani umarł, gdy była jeszcze mała. Miała wtedy osiem lat, była dzieckiem, więc dość szybko pogodziła się ze stratą. Teściowa natomiast nigdy się nie otrząsnęła, a do tego wszystkie swoje uczucia przerzuciła na córkę. Od śmierci teścia minęło piętnaście lat, a ona nie związała się z żadnym mężczyzną.
– Nie potrafiłam sobie wyobrazić, że ktoś obcy miałby przyjść do naszego domu i razem ze mną wychowywać Anię – odpowiadała, gdy poruszaliśmy ten temat.
– Byłoby ci łatwiej… Miałabyś kogoś – wyrwało mi się kiedyś przy obiedzie, na którym siedzieliśmy we trójkę.
– Nie jest mi źle. Mam was – odpowiadała i uśmiechała się tak, że człowiekowi robiło się jej od razu żal.
Z jednej strony miło było to słyszeć, ale z drugiej…
No właśnie, przecież każde małżeństwo potrzebuje trochę swobody. A mama od samego początku robiła wszystko, byśmy spędzali we trójkę jak najwięcej czasu. Gdy jeszcze nie byliśmy małżeństwem, co drugi dzień jedliśmy obiad u Ani w domu. Kiedy na przykład zachęcałem ją, żebyśmy gdzieś wyszli wieczorem tylko we dwójkę, zawsze spotykałem się z tą samą odpowiedzią:
– Pogadam z mamą. Zobaczę, czy niczego dla nas nie zaplanowała.
– Ale, Ania, wczoraj z nią siedzieliśmy. Oglądaliśmy film razem…
– No i co z tego? – Anka patrzyła na mnie ze zdziwieniem. – Dzisiaj już nie możemy? Są jakieś limity?
– No nie. Ale ja bym chciał spędzić czas z tobą…
– Będziesz ze mną i z nią.
– Anka…
– No co?! No i na tym się zazwyczaj kończyło.
Na pytaniu Ani: „Mamo, co dzisiaj robisz?”. Bo ona zawsze miała dla naszej trójki jakieś plany. Zakupy, działka, wyjście do miasta… Jeszcze wtedy nie byliśmy małżeństwem, więc myślałem, że później mama Ani da nam trochę swobody. Niestety, po ślubie było jeszcze gorzej. Sama ceremonia uzmysłowiła mi natomiast, że nie tylko teściowa jest zależna od Ani. Zrozumiałem, że moja żona też nie potrafi podjąć żadnej decyzji bez konsultacji z mamą.
Omawiała z nią wszystko – krój kiecki, rodzaj kwiatów w kościele, liczbę gości, ich listę (nawet, gdy chodziło o naszych znajomych), mój garnitur, samochód, którym mieliśmy jechać do ślubu. No i żeby to jeszcze były konsultacje – żeby wymieniały się zdaniami. O nie! To teściowa dyktowała Ani, jak wszystko ma wyglądać.
Nie miała pojęcia, dlaczego się na siebie boczymy
Po ślubie przyszedł czas na mieszkanie. Remontowaliśmy trzy pokoje, które odziedziczyłem po swojej babci, i miałem wrażenie, że to teściowa nam je urządza. Anka zabierała mamę na zakupy i kupowała tylko to, co spodobało się im obu.
– Ale ładnie tu macie teraz! – powiedziała mama, gdy pierwszy raz zobaczyła efekt końcowy.
– To super! – ucieszyła się Ania. – Tak się bałam, czy będziesz zadowolona…
Wtedy pierwszy raz poczułem, że zbliżam się do granicy cierpliwości. Jak mogła nie być zadowolona, skoro sama je urządziła?! Czy one nie dostrzegały groteski w tej sytuacji? Miałem ochotę zapytać je o to na miejscu, ale pomyślałem, że nie ma co psuć tych pierwszych dni na swoim. Nie czekałem jednak długo na okazję, by wyrazić swoje zdanie.
Mama Ani wkrótce znów przesadziła. W pierwszym tygodniu naszego wspólnego mieszkania odwiedziła nas pięć razy i zawsze zostawała do późna. Potem musiałem ją jeszcze odwozić i gdy wracałem, Anka już spała. Przy najbliższej okazji wyjaśniłem więc żonie, że nie tak wyobrażam sobie nasze życie. Że nie chcę spędzać każdego niemal dnia z teściową. Zrobiłem to najdelikatniej, jak mogłem. Najspokojniej, jak umiałem.
– Ty chyba nie lubisz mojej mamy, co? – usłyszałem w odpowiedzi.
– Anka, co ty mówisz? Oczywiście, że ją lubię, ale ożeniłem się z tobą i to z tobą chciałbym sobie układać życie. A nie we troje…
– A co to za sarkazm?
– Jaki sarkazm, dziewczyno? Mówię, po prostu, jak to wygląda. A żyjemy we trójkę już od dawna.
– A co? Mam jej zabronić tu przychodzić? Tego byś chciał?
– No nie. Nie zabronić. Ale zasugerować, żeby dała nam więcej swobody.
– Możesz sobie mieć swobody, ile chcesz, wiesz?! Ja nie zamierzam odciąć się od swojej matki. I dziwię się, że tak stawiasz sprawę. To była pierwsza z wielu kłótni. Żadna jednak nie przyniosła rozwiązania, a tylko pogarszały relacje między nami. Anka ukrywała te spory przed matką, więc teściowa nie miała najmniejszego pojęcia, że jest powodem naszych sprzeczek. Zdarzały się więc kuriozalne sytuacje, w których pocieszała nas i próbowała pogodzić, nie wiedząc, o co się na siebie boczymy.
„Dzieci, dajcie spokój, szkoda życia na kłótnie. O cokolwiek poszło, mówię wam, nie warto…” – i tak dalej. Zaciskałem zęby, żeby jej w nerwach nie wyjaśnić, o co się kłócimy, ale czułem, że któregoś razu się nie powstrzymam. No i tak się właśnie stało. Gdy usłyszałem, że mama ma jechać z nami na nasze pierwsze małżeńskie wakacje, wybuchłem.
– Ania, ale przecież mieliśmy jechać sami! – powiedziałem przy teściowej, a potem, zwracając się do niej: – Mamo, nie obraź się, proszę cię, ale jesteśmy młodzi i chcielibyśmy trochę pobyć we dwoje…
– Tak, tak. Jasne, rozumiem… – odpowiedziała wyraźnie zmieszana. – To był głupi pomysł. Dajmy sobie spokój. Anka do dziś nie ma pojęcia o naszej umowie
– Krzysiek! – wysyczała do mnie Anka.
– No co? Chyba mogę szczerze powiedzieć. Mama by pewnie nie chciała, żebym teraz milczał, a potem kipiał ze złości na wyjeździe…
– Dajcie spokój, dzieci. Ja rozumiem. Nie ma o czym gadać.
– Ale, mamo… – jęknęła Anka.
– Nic się nie dzieje, córciu. Krzysio ma rację. Potrzebujecie pobyć sami… Dzisiaj też już pójdę. Późno i zaraz ucieknie mi autobus.
– Ja cię odwiozę – zaproponowałem.
– Nie trzeba, naprawdę. Dam sobie radę sama. Wy sobie chyba musicie pogadać – zauważyła i poszła.
A myśmy wtedy naprawdę sobie pogadali
Anka wykrzyczała, że jestem samolubny, i nie spodziewała się po mnie takiego chamstwa. Próbowałem się bronić, ale nadaremno. W ogóle nie chciała ze mną gadać. Nie zamierzała też ze mną spać, bo przeniosła się tego wieczora na kanapę. Pierwszy raz od ślubu nie spaliśmy wtedy razem. Ale wkrótce okazało się, że słusznie się postawiłem. Że wyrażenie swojego zdania przy teściowej – co Ania miała mi najbardziej za złe – przyniosło wiele korzyści.
Bo mama mojej żony wykazała się ogromną dojrzałością. Nie nadąsała się po tym wszystkim, nie rzuciła do boju o swoją pozycję, nie nastawiła przeciw mnie córki. Wręcz przeciwnie, przemyślała sprawę i przyszła do mnie na rozmowę. W cztery oczy, bez Anki.
– Chciałabym cię przeprosić, Krzysiu.
– Ale za co, mamo?
– Zawsze czułam, że trochę przesadzam, że nadużywam twojej cierpliwości. Że za często was do siebie ciągnę, za dużo odwiedzam. Ale nic nie mówiłeś, więc… Wiesz, jak jest… Sama jestem, stara, nie mam znajomych, to dobrze się z wami czułam…
– Ale, mamo, my naprawdę lubimy spędzać z tobą czas.
– To miło. Jednak chciałabym, żebyś był ze mną szczery, i mówił, kiedy macie mnie dość, kiedy chcecie być sami. Ja też postaram się mniej wam głowę zawracać sobą.
– Mamo, daj spokój.
– Krzysiek, naprawdę. Jeśli to ma się udać, musimy rozmawiać jak dorośli – uśmiechnęła się. – Przecież najbardziej zależy mi na was. Na tym, żebyście byli razem, szczęśliwi, żebyście się przeze mnie nie kłócili. Umowa więc jest taka, że ty jesteś ze mną szczery, a ja postaram się wpłynąć na Ankę, żeby ci odpuściła.
– Ale ona nie umie bez ciebie… No, wiesz. Bardzo cię potrzebuje…
– Spokojnie. Jak jej parę razy odmówię, nie przyjdę, w czymś nie doradzę, to się z tym szybko pogodzi. Wdrożyliśmy w życie nasz plan i już po miesiącu wszystko się unormowało. Gdy tylko teściowa zaczęła się rzadziej u nas pojawiać, moja żona pogodziła się z faktem, że mniej ją widujemy. Mama miała rację – Ania trzymała się jej tak blisko w dużej mierze z poczucia obowiązku. Dziś żyjemy jak normalna rodzina – nie ze sobą, ale też nie obok siebie. Nasze spotkania utrzymujemy w rozsądnych proporcjach. Bywa nawet, że sam zaproponuję, żebyśmy się z mamą zobaczyli. Wszystko jednak w granicach rozsądku. Na urlop pojechaliśmy we dwoje, a Anka dzwoniła do mamy co dwa dni.
Czytaj więcej prawdziwych historii:
Rok mieszkałam z teściami. Teściowa wtrącała się we wszystko
Znaliśmy się 2 lata, ale on nie chciał przedstawić mnie rodzinie
Być kochanką to jak żywić się resztkami i odpadkami z cudzego stołu
