Wygraj płuty z muzyką z Harrego Pottera

Może niezbyt to oryginalne - ale moim przyjacielem jest pies.
Znalazłam go wiele lat temu, porzuconego w lesie.
I od tego czasu moje życie się zmieniło - trochę się skomplikowało, bo posiadanie zwierzaka to wiele obowiązków, chociażby codzienne spacery.

Ale też mój pies pomógł mi przejść przez trudne chwile w życiu, bo zawsze ze mną był - nawet gdy "ludzcy" przyjaciele się ode mnie odwrócili.
Rozśmieszał mnie, gdy miałam zły humor i dopadały mnie czarne myśli.

Jest moim czterołapym psychoterapeutą;) - gdy wracam do domu z pracy, zmęczona, czasami zdenerwowana - wita mnie zadowolona psia morda, rozmerdany psi ogon - wtedy wszystkie złe emocje zostawiam za sobą, biorę smycz i idziemy na długi spacer:)

Moim zwierzątkiem jak na każdą wiedzmę przystało byłby dostojny kocur.
Chodziłby własnymi ścieżkami tak jak jego Pani, wieczorem siadywał na kolanach i ogrzewał zmęczone nogi, a w dzień krzątał się po kuchni gdybym eksperymentowała z obiadem.


Jak na razie kiciuś dorasta :)

• kot.JPG (1,41kB)

ja wybrałabym jak wiele z nas psa , konkretnie mojego jamniczka Olka , który jest najwierniejszym przyjacielem , zawsze wysłucha , nie daje fałszywych dobrych rad , oraz doskonale potrafi wyczuć mój nastrój , i w zależności od niego tuli się , psoci bądż po prostu jest blisko .

Miałam już takiego zwierzęcego przyjaciela.... Mieszkam na wsi, zawsze było tutaj dużo zwierząt, świnki, krówki, kury, kaczki, psy, koty i wiele innych. Jednak moim przyjacielem była świnka. Gdy się urodziła, miała znikształcony nosek i nazwałam ją Hefalumpik. Trzeba było ją karmić z butelki, bo nie dość że miała nie wykształcony nos to była najmnijesza ze wszystkich prosiątek. Najpierw nie wiedziała że z butelki można jeść, ale gdy już trafiła na ten pomysł gdy tylko się tam wchodziło to podbiegała i szukała cumla.... Nawet gdy była już dużą świnką, to jako jedyna z wszystkich które mamy była spokojna. A gdy mnie widziała to mogłam ją pogłaskać itp. A ona nic mi nie robiła..... To był właśnie mój zwierzęcy przyjaciel.

Ja mam swoje ulubione zwierzaczki: psa KUBUSIA i papużki: FRUCIA i GRYZETKĘ. Są przekochane i zawsze rozśmieszają mnie do łez. Moje papużki potrafią troszkę słów powiedzieć i zawsze im to wychodzi tak zabawnie, że każdego śmieszy. A Kubuś, Kubuś jest jak pies, najwspanialszym przyjacielem człowieka. Zawsze kiedy jestem sama, podchodzi do mnie, i lega koło moich nóg. Nieraz wyskoczy na kolana i przytuli się. Zwykły kundelek a wie jak pocieszyć. Często jak leżę na podłodze to podbniega i liże mnie po twarzy. To jest wspaniałe uczucie, kochanego pieska. Uwielbiam go za to! Są to najwspanialsi i najwierniejsi moi przyjaciele. Papużki i piesek. Kocham ich i nikomu bym nie oddała.

Chciałabym się zaprzyjaźnić z żółwiem. Jest chyba najlepszym materiałem na wiernego przyjaciela. Nigdy się nie spieszy i zawsze można go dogonić- nie ucieknie nam :) Jest cichy więc będzie nas słuchał, gdy przyjdzie potrzeba wygadania się komuś. Ma twardy pancerz więc jego tarcza ochroni nas przed każdym ciosem. Żyje dłużej niż my więc nie ma obawy przed nagłym pożegnaniem przyjaciela. No i najważniejsze- nie zjada swoich przyjaciół ;) Jedyny minus to taki, że ma bardzo malutki dom i raczej nigdy nie zaprosi nas do siebie na kawę...

Im dłuższa przyjaźń tym pełniejsza, a długowieczność żółwia zapewniłaby mi wieloletnią przyjemność obcowania z jego niewzruszonym spokojem i relaks jakiego brakuje mi na co dzień. Obserwowanie tak stoickiej natury to lekarstwo na troski i nauka dystansu do siebie i świata. Uwielbienie świeżych warzyw, nie wchodzenie sobie w drogę, umiłowanie świętego spokoju czy chętne korzystanie z własnej skorupy to cechy nas łączące, które sprawiają, że żółw byłby dla mnie idealnym zwierzęcym towarzyszem.

Ja wybrałabym psa rasy labrador a to z tego względu iż psiak ten jest towarzyski,lubi dzieci , jest także niezwykle cierpliwy i pomocny.Na codzień bardzo łagodny i uległy jednak gdy zajdzie taka koniecznośc za swego właściela oddałby życie.Psiak ten chętnie wykonuje polecenia ale także lepiej od nas czasem ocenia ryzko.Labrador sprawdziłby się wiec dokonale w roli psa pomocnika i doradcy

Z lektury wszystkich części przygód Harrego Pottera wiem, że mieszkańcy Hogwartu wybierali na swych pupili zwierzęta niewielkich rozmiarów. Były to sowy, szczury, żaby...Myślę, że moim przyjacielem, pochodzącym ze świata zwierząt, mogłaby być ruda wiewiórka. Dla mnie jest to jedno z bardziej tajemniczych, magicznych zwierząt- niby dzikie i nieprzystępne, a potrafi zaskoczyć swoją "otwartością" i chęcią poznawania nowych rzeczy. Z takim kompanem, charakteryzującym się doskonałym słuchem, mogłabym rozwiązać wszystkie zagadki Hogwartu :)
Pozdrawiam ciepło wszystkich fanów H.P.

...wybieram zwierzątko pt. Rattus, czyli szczur :) A właściwie - szczurzyca. Moją nieodłączną przyjaciółką ze świata fauny byłaby właśnie ona. Dlaczego ? Bowiem tak w świecie ludzi, jak i w świecie zwierząt to właśnie samiczki wiodą prym. Bezdyskusyjnie :)
Ponadto szczurzyce (no dobrze, szczury również) doskonale potrafią zaadaptować się w nowych warunkach; są to stworzenia bystre i zwinne. Wiem, że gros społeczeństwa ich nie toleruje / nie lubi / nie znosi / nie cierpi / etc. Jednakże ja wybieram właśnie ją - szczurzycę, która poradzi sobie w najtrudniejszych warunkach, tak jak ja :)
To właśnie ona będzie mi towarzyszyć we wszystkich przygodach - i tych przyziemnych, i tych magicznych... :)

Bez wątpienia wybrałabym mojego małego przyjaciela, który odszedł 7 stycznia pozostawiając w moim sercu żałobę. Przepłakane noce za jego miękkim, lśniącym futerkiem. Za jego oczkami wpatrującymi się w przyszłość bez przyszłości... Za wątłym ogonkiem, którego kiedyś się brzydziłam, a teraz kochałam nad życie. Malutkimi łapkami, które niezdarnie dotykały mojego ubrania. To nie zwykłe, że cywilizowany człowiek, który zakłada pułapki na te "gryzonie", a za szafą trzyma truciznę może trzymać w domu i kochać MYSZ. Kochać nad życie. Mój Trutlik - bo tak go nazwałam - nie umiał latać, ale to nic. Miał za mały pyszczek, żeby przynosić korespondencje, ale to także nie ma znaczenia. Każdy za pewne pamięta atak sów na dom znienawidzonych przez małego czarodzieja, wuja i ciotki Harrego, który miał miejsce w pierwszej części tej niezwykłej historii. Trutlik bez problemu wywołał by takie zamieszanie. Nie przeszkodziły by mu nawet szczelni zamknięte drzwi. To prze najinteligentniejsze stworzenie, z jakim miałam kiedykolwiek do czynienia, doskonale odczytywało uczucia, jakie w danej chwili mi towarzyszyły. Był mistrzem w pocieszaniu, bo któż inny z taką precyzją i delikatnością pogłaszcze na ramieniu, schowa się za szyją delikatnie muskając futerkiem o skórę, wywołując przy tym bardzo miłe ciarki? Trutlik mógłby mi towarzyszyć w Hogwarcie na każdym kroku. I w jadalni i w salach, gdzie odbywają się zajęcia. Nawet nauczyciele, którzy nie tolerują na swoich lekcjach zwierząt nie musieliby wiedzieć w ogóle o jego obecności. Moja mysz bez problemu mieściła się w pudełko po zapałkach, poza tym bardzo lubiła siedzieć w kapturze. Któż wie, może dzięki niej wygrałabym eliksir szczęścia na lekcji eliksirów, gdy Trutlik wskazałby mi poprawną ampułkę. A więc miałabym wspaniałego towarzysza. Najlepszego przyjaciela i wspólnika w jednym. Szkoda tylko, że Trutlika już nie ma... Zostały po Nim w szkatułce prochy przypominające mi istnienie małej myszki, która zawładnęła moim sercem i raz dwa owinęła mnie wokół swojego maluśkiego palca. I liczne zdjęcia, przywołujące wspomnienia... Lecz Trutlika już nie ma... Ale przecież w świeci magii wszystko jest możliwe!
file:///C:/Documents%20and%20Settings/Administrator/Pulpit/zdjecia%20422.jpg