Trudno jest być współczesnym trzydziestolatkiem. Na dodatek takim bez samochodu, własnego M-ileś, pokaźnego konta w banku, obrączki na palcu i gromadki dzieci u swojego boku. W tym wieku, w dzisiejszych czasach, facet już powinien się czegoś, poza mięśniem piwnym, przecież dorobić! To nic, że kryzys, pracy nie ma, mieszkania osiągnęły ceny działek na Księżycu, a kobiety cenią sobie bardziej niezależność jak ciepły, rodzinny kąt. Od mężczyzn się wymaga, i już! Nie rozumiem tylko, czemu istnieje wciąż w naszym społeczeństwie opinia, że to panie są dyskryminowane?
My, kobiety, mamy swoje PMSy, i to wydaje się usprawiedliwiać wszelkie nasze słabości. Nikt się nie dziwi, gdy nagle wybuchamy płaczem (wiadomo, te dni…), boli nas głowa (kobiety ZAWSZE boli…) lub też mylimy prawą z lewą stroną a sprzęgło z hamulcem (ach, blondynka…). Nam wolno wpadać w depresję, mieć swoje humorki, tkwić wciąż w toksycznych związkach i wydawać pół pensji na zakup ekskluzywnych kosmetyków, a co najwyżej zaraz znajdzie się grono koleżanek, które utwierdzi nas w przekonaniu, że „my, kobiety, tak już mamy, i już!”. A że czasy starych panien i czarownic odeszły w zapomnienie, możemy łączyć pracę zawodową z wychowaniem dzieci, zasilić grono ambitnych singielek albo zająć się domem i rodziną, a każda nasza decyzja spotka się z powszechną akceptacją społeczeństwa. Kiedy zaś zrobimy coś, co wykracza poza przeciętność (czyt. sprzątanie, pranie i gotowanie), wszyscy powinni się dziwić, jak nam się udaje tak godzić ze sobą wszystkie obowiązki.
Wszak my, silne współczesne kobiety, to wciąż… słaba płeć! Nam trzeba pomagać przynieść zakupy ze sklepu, otworzyć ciężkie drzwi oraz przybić gwóźdź do ściany. Nas trzeba wspierać, chwalić i ciągle zasypywać komplementami, a kwiatek przynosić nie tylko od święta. Zaś kiedy nam źle, wziąć na swoje męskie barki całe zło tego świata. Ktoś powie, że to wcale nie tak. Przecież musimy nakładać tony pudru, golić nogi co drugi dzień, dbać o utrzymywanie właściwej wagi oraz troszczyć się o wszystko, co bez naszej kobiecej zaradności zaraz popadnie w stan chaosu. To my, matki-Polki, wstajemy w nocy do dziecka, chodzimy na wywiadówki, przygotowujemy posiłki oraz pamiętamy o wszystkich świętach rodzinnych. Panowie zarabiają, fakt. Ale, w powszechnej opinii, nikt nic więcej od nich nie wymaga. Czy aby na pewno?
Jakiś czas temu jedna z amerykańskich pisarek, Norah Vincent, postanowiła na własnej skórze się przekonać, jak to jest być współczesnym mężczyzną. Łatwo jej było upodobnić się fizycznie do przedstawicieli tej „gorszej” płci, ale już nie tak prosto zaakceptować panujące w męskim świecie reguły. Wnioski z takiego eksperymentu? Mężczyźni cieszą się większą wolnością i mają liczniejsze przywileje społeczne, jednak płacą za to wysoką cenę – cały czas są oceniani i krytykowani, a każde ich „potknięcie” traktowane jest jako słabość charakteru. Trudno się z tym nie zgodzić. Facet to facet, więc ma być naszym kierowcą, mechanikiem, tragarzem, elektrykiem i… wróżką, co zgaduje nasze myśli, zanim je w ogóle pomyślimy. A do tego idealnym kochankiem, który posiadł wszelkie tajniki Kamasutry, nigdy nie zerkając choćby do „Playboya”. Co więcej, tego mężczyznom nie wolno, i tamtego. Ot, muszą się kryć ze swoim zamiłowaniem do różu i pastelowych kolorów, miłością do kosmetyków poza standardowym balsamem po goleniu czy ocieraniem łezki podczas oglądania „M jak miłość”. Któryś nie potrafi sprostać wysoko postanowionej poprzeczce? Toć to baba, nie chłop!
Nie, bycie mężczyzną zdecydowanie nie jest takie proste. I do tego, co za życiowa niesprawiedliwość – statystyczny facet żyje o jakieś osiem lat krócej niż kobieta!
Anna Curyło
