Długość ciała płetwala błękitnego może dochodzić do 33 metrów. Największy znaleziony osobnik, w 1912 roku wyrzucony na brzeg Grytviken, miał 33,5 m.
Płetwal błękitny waży przeciętnie aż 150 ton. Oznacza to, że masą dwukrotnie przewyższa największego dinozaura i trzydziestokrotnie słonia afrykańskiego.
Ten monstrualny płetwal żywi się przede wszystkim krylem – małym skorupiakiem. Biorąc pod uwagę, że zapotrzebowanie płetwala błękitnego na kalorie to nawet ich milion dziennie, musi on zjeść ilość pożywienia odpowiadającą tonie kryla.
Odżywiając się płetwal błękitny przefiltrowuje wodę ze skorupiakami przez zwisające z jego podniebienia rogowe płyty – fiszbiny, które działają jak ogromne sito.
Masowe połowy płetwali błękitnych wpłynęły na dramatyczny spadek ich liczby, współcześnie trudnej do oszacowania.
Płetwale błękitne każdego roku odbywają wędrówki, pokonując wiele tysięcy kilometrów. Latem żyją w wodach polarnych, a na zimę przenoszą się do wód równikowych.
Płetwale błękitne są ssakami. Ciąża samicy trwa 11 miesięcy, a młode, bezpośrednio po urodzeniu, ma ok. 7 m. i waży ponad 2 tony.
Wieloryby potrafią porozumiewać się ze sobą na ogromne odległości. Dźwięki wydawane przez płetwala błękitnego są szczególnie głośne. Co ciekawe wieloryby z różnych rejonów świata, a nawet poszczególnych stad w ramach tego samego gatunku, wykształciły własne „języki”, swego rodzaju gwary.
