Rozterki singla...

Witam Was serdecznie Wszystkich,
Jestem nowa na forum. Ostatnio tak mi się poplątalo wszystko, że poczułam potrzebę poradzenia się kogoś kto może ocenić sytuację obiektywniej ode mnie....
Jestem singelką pod 30stkę, tak mi się poukładało w życiu, powinnam jużmieć 2kę dzieci i męża, ale nie chciałam pakować się w małżeństwo z kimś kto nie był dla mnie... Z resztą niesamowicie ciężko trafić na drugą połówkę. Ludzie mogą sobie myśleć, że jestem wybredna, podążam za "antyzwiązkową modą"... W sumie mam to gdzieś.
Nie chcę być z kimś po to, żeby być, tylko dlatego, że chcemy tego oboje... I tyle tytulem wstępu... Teraz coś co nie chce opuścić mojej głowy- a jak chodzi o coś skomplikowanego to oczywiście są to relacje damsko-męskie. Niby proste, a trudne.
Spotkałam bratnią duszę... Tak mi się wydaje... Znamy się dwa lata, moze trochę dlużej, poznaliśmy się w pracy... Okazało się, że nadajemy na tych samych falach, ja czekam na telefon od Niego, On dzwoni tak po prostu, żeby porozmawiać, nawet jak nie ma do mnie tematu związanego z pracą, jak się widzimy to szukamy ze sobą kontaktu. Ja pamiętam kiedy ma urodziny, On w co byłam ubrana jak się spotkaliśmy gdzieś tam. Szukamy swoich spojrzeń... Ktoś pomyśli, że zwariowałam, ale nie potrafię opisac tej chemii. Jest to zauważalne nawet przez ludzi z boku. I ja już sama nie wiem czy to wyimaginowane, czy On jest taki bo zrobil sobie ze mnie koleżankę do pogaduszek.
Miłość niestety jest tylko platoniczna z mojej strony- okazało się, że ma kogoś, poznaliśmy się jak mieli przerwę. Teraz do końca nie wiem jak wygląda ta sytuacja, nie rozmawiamy o tym, nie wiem czy jest sam, bo coś tam bylo nie tak, ale nie umiem też z nim zacząć tego tematu. Nigdy nie wykorzystaliśmy tej chemii między nami, mimo, że sytuacji i okazji bylo sporo-mnie nie kręci bycie tą trzecią, on nie jest taki, zeby bedac z kims korzystal z tego. Niby się kumplujemy, jest "super", ale mnie to już męczy. Ostatnio spotkaliśmy się z racji czegoś, znowu wszystko odżyło, wróciło- spojrzenia, gesty, komplementy, rozmowy o tym czego to razem kiedyś nie zrobimy w życiu. Nie umiem już sobie z tym poradzić.
Jedni mówią- powiedz Mu po prostu, zobaczysz co On na to, trzeba próbowac. A mi w głowie huczy- żeby calkiem odpuscić i to sobie darować, bo jak się okaże, że jest w związku, a ja mu namieszam w głowie, to potem sytuacja bedzie trudna. Z drugiej strony przychodzi mi taka piosenka "kiedyś tamtego lata strasznie panią kochałem (...) i ja Pana kochalam tego lata i dawniej"- że jak daruję sobie to mogę coś ważnego stracić. A tak najwyzej mi powie, że ma kogoś i nie jest zainteresowany. Tylko jak tu potem rozmawiać, pracować.... Co sobie zażartuję to będę miala w glowie, że on myśli, że go podrywam i będzie czuł się niekomfortowo...
Nie wiem sama w którą stronę pójść. Może mieliście podobne rozterki?
Co wtedy lepiej zrobić- odpuscić, sprobować?