W staroskandynawskim języku słowo „run” oznaczało sekret lub tajemnicę.
Pismo runiczne
Dwadzieścia cztery litery pisma runicznego od niepamiętnych czasów oddziaływały na wyobraźnię ludzi. Trudno od razu zorientować się, jakie znaczenie kryje ich enigmatyczny, kanciasty kształt. Pismo runiczne kojarzy się powszechnie z Wikingami, którzy w wiekach VIII-XI podejmowali dalekie wyprawy łupieżcze do krajów zachodniej i wschodniej Europy.
Pismo jednak było znane i stosowane w całej Europie znacznie wcześniej. Nie służyło jednak do codziennego porozumiewania się ludzi między sobą, nie ilustrowało dźwięków mowy, tak jak czyni to nasz alfabet. Znaki runiczne miały charakter magiczny, były tajemniczymi symbolami wiedzy, kluczem do powszechnego rozumienia tajników życia i śmierci.
Gdy święty alfabet został spisany i zastosowany do celów świeckich, tajemnicza wiedza uległa rozproszeniu i wkrótce może całkowicie zaniknąć. Oto, co w ciągu kilku ostatnich stuleci stało się z pismem runicznym.
Sekret RUN
Rzymskie litery mają swoje brzmienie; poszczególne dźwięki tworzą słowa, pojedyncze nie mają w sobie ukrytego znaczenia. Inaczej sprawa wygląda w przypadku znaków pisma runicznego czy też 22 liter alfabetu żydowskiego. Każdy znak pisma runicznego posiada swoje znaczenie, jest wyrazem pewnych skojarzeń i symbolizuje szczególny rodzaj energii.
Zrozumienie powyższego ułatwi następujący przykład: w języku chińskim ideogram przedstawia pewne pojęcia, obrazy np. drzewo. Egzemplifikacją tego może być również karta z talii Tarota, gdzie ilustracja stanowi pewnego rodzaju przesłanie. Są to rozpoznawalne przykłady wizualnego odbioru idei lub pojęcia za pomocą powszechnie przyjętego symbolu.
Dany symbol sugeruje wiele znaczeń, które wywierają wpływ lub przemawiają do psychiki ludzkiej lub wyższego poziomu inteligencji. Nie jest to sprawą oczywistą dla osób nie wtajemniczonych lub dla myślących logicznie, ale w sposób ograniczony.
Zrozumienie symbolu lub znaku runicznego musi się odbyć na drodze intuicyjnej. Wtedy dopiero odsłoni on swoje znaczenie i umożliwi skojarzenia. Nie ma innego sposobu ich zrozumienia.
W pokładach naszej podświadomości drzemie skumulowana wiedza uniwersalna oraz doświadczenie. Należy tylko dopuścić do konfrontacji tej wiedzy ze znaczeniem pisma runicznego. Jest to rodzaj spotkania graniczącego z cudem, gdyż jakiekolwiek użyteczne rozumienie znaków runicznych lub ich symboli musi doprowadzić do zmiany świadomości.
Psycholodzy określają uczenie się jako permanentną zmianę behawioryczną zachodzącą na skutek doświadczeń. Mowa jest sposobem porozumiewania się ludzi między sobą; język symboli pozwala natomiast na łączność z innymi wymiarami poznania.
Znaczenie run
We wszechświecie wszystko jest stworzone z różniących się między sobą form energii. Kształtują one archetyp zależności, podlegający ciągłym zmianom. Podczas naszego życia, wraz z upływem czasu w różny sposób udaje się przystosować do tego wzorca. Każdy znak runiczny symbolizuje energię archetypu lub wzór danej energii.
W jakiś nieznany sposób, który C.G.Jung określił mianem synchroniczności, w określonym momencie wszystko we Wszechświecie demonstruje jakoś tego momentu. Oto dlaczego zdarzenia pozorne nie mające ze sobą nic wspólnego wykazują powiązania, które jeśli to dostrzeżemy - mają znaczenie. Aby zaobserwować jakość danego momentu, istota ludzka potrzebuje instrumentu lub klucza, który umożliwi sferze podświadomości (gdzie gromadzi się uniwersalna wiedza) zrozumienie danego wzorca. Pismo runiczne, będące symbolem energii oraz wzorów energii, stanowi klucz, o którym mowa.
Mój komentarz do powyższego tekstu: Przytoczyłem najbardziej popularną teorie opracowaną przez psychoanalityka C.G. Junga (na powyższy temat) i to jest jego stanowisko w tej sprawie.
Na podstawie własnych doświadczeń empirycznych i obserwacji część tej tezy być może ma potwierdzenie, ale ze wszystkimi stwierdzeniami wywodzącymi się z wyżej wymienionej orientacji psychologicznej zgodzić się nie mogę - i nie ma ona ewidentnych podstaw.
