Może niektórym wydawać się to mocno przesadzone, ale naprawdę dla odbiorcy wiadomości równie istotnym, co sama treść, jest sposób jej przekazania. Wielu ludzi uważa, że nietypowa czcionka urozmaici adresatowi czytanie. Podczas gdy efekt jest całkowicie odwrotny do zamierzonego.
Krój czcionki
Jeżeli chcemy skonstruować prawdziwie formalną informację, nie powinno się raczej sięgać po nietypowe czcionki. W takim razie najlepiej jest po prostu użyć jednej ze standardowych czcionek, np.:
- Times New Roman,
- Courier New,
- Helvetica,
- Arial.
Wielkość czcionki
Każda z tych czcionek jest powszechnie znana przez użytkowników komputerów, a zapisane nimi informacje są czytelne i łatwe w odbiorze. Wielkość liter w danej czcionce zwykle waha się od 10 do 12 punktów, chociaż formalnie przyjęło się raczej używanie rozmiaru 12 punktowego, który jest odpowiedni dla każdego adresata.
W niektórych sytuacjach dozwolone jest użycie liter o większym rozmiarze niż 12. Najczęściej w celu wyróżnienia jakiejś informacji lub w nagłówku. W pozostałych jednak sytuacjach zaleca się stosowanie standardowej wielkości liter.
Zobacz także: Podstawowe zasady pisania e-maili
W przypadku wiadomości o charakterze nieformalnym, osobistym, istnieje znacznie szerszy wybór kroju czcionki. Należy jednak pamiętać zawsze o tym, by e-mail był łatwy w odczycie dla adresata. Bez problemu można jednak sięgnąć po takie czcionki jak:
- Monotype Corsiva,
- Calibri,
- Bookman old style,
- Bahamas.
Warto jednak przed wyborem czcionki sprawdzić, czy można nią zapisać wszystkie polskie znaki. Zdarza się, bowiem, że niektóre kroje czcionek nie obejmują takich znaków jak: ś, ż czy ę, które zastępują odpowiednimi symbolami.
Przeczytaj: Korespondencja mailowa - jak nie dać się sprowokować
Wielkie czy małe litery?
Jeżeli chodzi o wybór wielkości liter, to nie powinno się w tym miejscu zbytnio eksperymentować. Informacja zapisana wyłącznie małymi lub wielkimi literami jest po prostu, najczęściej, nieczytelna dla odbiorcy. W sytuacji, gdy zaś wiadomość zapisana jest odpowiednio małymi i wielkimi literami, zgodnie z zasadami gramatyki języka polskiego, staje się ona znacznie bardziej czytelna dla adresata. Oto przykład:
- wiadomość zapisana wyłącznie małymi literami poniżej:
walka z wszechmogącym brudem z jednej i chaosem z drugiej strony rozgrywała się na wielu płaszczyznach; w pierwszym jednak rzędzie musiała objąć relacje między ludzkie. Kaznodzieje wszystkich wyznań i obrządków, pisarze i publicyści piętnowali – stosownie do społecznej i politycznej opcji – arogancję i próżniaczy tryb życia arystokracji, chciwość przedsiębiorców, rozpustę i lenistwo warstw niższych. (T. Cegielski, Tabu a samotność w kulturze wiktoriańskiej Anglii, [w:] Kobieta i rewolucja obyczajowa, pod red. A. Żarnowskiej i A. Szwarca, wyd. DiG, Warszawa 2006, s. 31-55).
- wiadomość zapisana wyłącznie wielkimi literami poniżej:
WALKA Z WSZECHMOGĄCYM BRUDEM Z JEDNEJ I CHAOSEM Z DRUGIEJ STRONY ROZGRYWAŁA SIĘ NA WIELU PŁASZCZYZNACH; W PIERWSZYM JEDNAK RZĘDZIE MUSIAŁA OBJĄC RELACJE MIĘDZYLUDZKIE. KAZNODZIEJE WSZYSTKICH WYZNAŃ I OBRZĄDKÓW, PISARZE I PUBLICYŚCI PIĘTNOWALI – STOSOWNIE DO SPOŁECZNEI I POLITYCZNEJ OPCJI – AROGANCJĘ I PRŻNIACZY TRYB ŻYCIA ARYSTOKRACJI, CHCIWOŚC PRZEDSIĘBIORCÓW, ROZPUSTĘ I LENISTWO WARSTW NIŻSZYCH.
(T. Cegielski, Tabu a samotność w kulturze wiktoriańskiej Anglii, [w:] Kobieta i rewolucja obyczajowa, pod red. A. Żarnowskiej i A. Szwarca, wyd. DiG, Warszawa 2006, s. 31-55).
- wiadomość zapisana zgodnie z regułami polskiej gramatyki poniżej:
Walka z wszechmogącym brudem z jednej i chaosem z drugiej strony rozgrywała się na wielu płaszczyznach; w pierwszym jednak rzędzie musiała objąć relacje międzyludzkie. Kaznodzieje wszystkich wyznań i obrządków, pisarze i publicyści piętnowali – stosownie do społecznej i politycznej opcji – arogancję i próżniaczy tryb życia arystokracji, chciwość przedsiębiorców, rozpustę i lenistwo warstw niższych. (T. Cegielski, Tabu a samotność w kulturze wiktoriańskiej Anglii, [w:] Kobieta i rewolucja obyczajowa, pod red. A. Żarnowskiej i A. Szwarca, wyd. DiG, Warszawa 2006, s. 31-55).
