Jeszcze trudniej o porozumienie, gdy znajdujemy się w nowych rolach. Dlatego po narodzinach dziecka trzeba staranniej zatroszczyć się o stosunki z mamą. Warto to zrobić dla siebie, dla niej i dla malca.
Daj czas
Pełnisz teraz taką samą rolę dla swojego dziecka, jak Twoja mama dla Ciebie! Czujesz tremę, chciałabyś się sprawdzić, nie zawsze wiesz, jak postępować? Twoja mama czuje to samo! Przecież ona także znalazła się w nowej roli – babci. Nawet jeśli ma już wnuki, to jako babcia Twojego dziecka dopiero debiutuje. I tak jak Ty chce być najlepsza i najukochańsza.
Wiedz, że kocha
Ciebie i Twoje dziecko. Gdy mówi: „Załóż mu jeszcze sweterek”, nie wymądrza się, ale martwi, że maluch zmarznie. Kiedy biegnie na każdy płacz maleństwa, nie chce go rozpuszczać, tylko serce samo dyktuje jej kroki. Jeśli trudno Ci to pojąć, spróbuj sobie wyobrazić, że Twoje dziecko jest już duże i zostało rodzicem. Zależy Ci na wnuczku, prawda? I dlatego starasz się o niego zadbać. Nawet czasem na siłę. A skoro babcia robi to z miłości, a Ty ją kochasz... No cóż, mówią, że miłość wszystko wybaczy.
Poczuj się pewnie
Na początku nie jesteś przekonana, czy dobrze malca ubierasz, przewijasz, kąpiesz... I dlatego do serca bierzesz każdą uwagę. Mama pyta, czy maluch nie jest głodny, a ty słyszysz: „Jesteś okropną matką, jak można tak głodzić dziecko!”. Gdy poczujesz się pewniej i przekonasz się, że masz prawo wychowywać malca według swoich zasad, to łagodniejszym okiem spojrzysz na swoją mamę.
Mów...
Czasem nie mówisz mamie o rzeczach, które Cię denerwują (jak ciągłe podsuwanie wnukowi słodyczy) w obawie, że się obrazi. Co prawda unikasz otwartego konfliktu, ale niechęć między Wami rośnie. Niby nie wyjawiasz pretensji, ale odburkujesz mamie, unikasz rodzinnych spotkań... Ona to czuje i albo zaczyna się denerwować, albo wycofuje się z Waszego życia. A przecież wszystko można powiedzieć na wiele sposobów. Możesz zażądać: „Przestań tuczyć Jaśka. Nie życzę sobie tego!” (po takim stwierdzeniu trudno się nie obrazić) albo powiedzieć spokojnie: „Jasiek nie może jeść tyle słodyczy, bo grozi mu próchnica”. I jeszcze jedno: rozmawiać należy o priorytetach, a nie czepiać się wszystkich przewinień. Każdemu zdarza się popełnić błąd. Tobie także :).
...i pozwól mówić
Mama nie ma obowiązku mieć zawsze takiego samego zdania jak Ty. Jej odmienne opinie wynikają często po prostu z większego doświadczenia. Bo choć czasem trudno Ci się do tego przyznać, ona ma większą praktykę w byciu mamą od Ciebie. A Ty sama jesteś najlepszym dowodem na to, że umie wychowywać. Poza tym czasem jej zdanie wynika z faktu, że kiedyś opiekowało się dziećmi inaczej. Co nie znaczy gorzej – Ty też nie wiesz, czy za 20 lat, kiedy Twój szkrab zostanie rodzicem, nie okaże się, że np. pieluchy jednorazowe to przeżytek, a dietę dzieci powinno się rozszerzać już od trzeciego miesiąca życia! Dlatego podchodź tolerancyjnie do maminych rad. Nie musisz ich zawsze wprowadzać w życie, ale nic nie kosztuje Cię spokojne wysłuchanie.
Zaufaj
Nie kontroluj swojej mamy przez cały czas, kiedy tylko jest razem z wnuczkiem. Pozwól im mieć swoje malutkie sekrety. Nie panikuj, że podczas Twojej nieobecności mama sobie nie poradzi. Jeśli Twój maluch często i długo przebywa z babcią, możesz być spokojna o jego wychowanie. Na pewno zajmie się nim troskliwie, bo przecież bardzo go kocha. Zupełnie tak samo jak Ty.
Doceniaj
Rodzice mają obowiązek wychowywać dzieci, a babcia... ma prawo do swojego życia. Jeśli codziennie opiekuje się malcem, gdy kupuje mu zabawki albo choćby daje rady, jak uporać się z wysypką dziecka – robi to z dobrej woli. Doceń to. Dziękuj, nie zapominaj o telefonach, pytaj o zdanie, chwal, przyznawaj rację. Kiedy mama będzie przez Ciebie doceniana, szybko poczuje się prawdziwą babcią. Właśnie takiej pragnie Twoje dziecko.
Co może czuć babcia?
Jeśli ją krytykujesz, nie chcesz nawet wysłuchać jej rad, czuje się urażona (i ma do tego prawo).
- Dochodzi do wniosku, że była złą mamą. Skoro stale powtarzasz jej, że jej rady są przestarzałe, złe, zbyteczne.
- Myśli, że nie jest dobrą babcią. Dokładnie z tych samych powodów co powyżej.
- Jest jej przykro. Bo jej zdaniem niesprawiedliwie ją oceniasz.
Aleksandra Sokalska
Konsultacja: Katarzyna Floryan, psycholog, Uniwersytet dla Rodziców
