Pragnienie bycia najlepszym i przymus perfekcji. Rodzice coraz częściej stawiają przed dziećmi wymagania, które je przerastają. Jaki jest koszt bycia prymusem?
Materiały prasowe Librus/30.11.2012 16:48
fot. Fotolia
Wymagania ponad siły
Wysokie oczekiwania opiekunów mogą mobilizować dziecko do pracy i nauki, ale tylko wtedy, gdy nie wykraczają poza jego możliwości. Przekroczenie prowadzi bowiem do obciążenia, z którym młodzi ludzie często sobie nie radzą, a dodatkowo nie potrafią otwarcie sprzeciwić się rodzicom. Dziecko, które jest pilne, ale nie osiąga wysokich ocen, w początkowym etapie będzie dokładało największych starań, aby ich zadowolić. Trzeba jednak pamiętać, że wyzwala to w nim stan ciągłego napięcia i lęku przed porażką. Im mniejsze wsparcie rodziców i wyższe oczekiwania, tym większe problemy dorastania.
O toksycznej postawie rodziców
Rodzice często zmuszają dziecko do wykonywania zadań niezgodnych z jego chęciami, zdolnościami czy marzeniami. Zdarza się więc, że pod olbrzymią presją wzorowy dotąd uczeń nagle zaczyna opuszczać się w nauce, otrzymuje słabe stopnie, a każde nowe zadanie sprawia mu coraz większe trudności. Zaczynają się więc wagary, symulacje choroby, poszukiwanie akceptacji u rówieśników, a często także kontakt z alkoholem i innymi niebezpiecznymi używkami. Takie zachowania dorośli tłumaczą zazwyczaj burzliwym okresem dojrzewania, nie zdając sobie sprawy, że to oni mogą być główną przyczyną emocjonalnej huśtawki nastrojów swoich pociech.
Zaburzone poczucie własnej wartości
Osoby poddawane w dzieciństwie zbyt wysokim wymaganiom i nadmiernemu wysiłkowi emocjonalnemu stają się niepewne własnej wartości, przez co wycofują się z życia społecznego. Często zdarza się, że mają słabe aspiracje i osiągają mierne wyniki w pracy. Bezsilność, lęk przed krytyką, niepewność w działaniu i brak asertywności powodują, że codzienne czynności je przerastają. W skrajnych wypadkach takie osoby mogą cierpieć na obsesje i zapadać w stany depresyjne.
Wspieraj, nie zmuszaj
Rodzice powinni motywować i zachęcać do podejmowania wyzwań, a także uczyć zdrowej rywalizacji i ambicji. Jednak dziecko musi mieć świadomość, że bez względu na jego zdolności i osiągnięcia, jest kochane i akceptowane – rodzicom nie wolno porównywać swojej pociechy do rówieśników, którzy osiągają lepsze wyniki w nauce. Tylko dzięki odpowiedniemu wsparciu i zaangażowaniu młody człowiek ma szansę dążyć do spełnienia marzeń.
