"Wiadomość w butelce"

Siedemnastoletnia Tal mieszka w Izraelu i ma już dość niekończącej się wojny. W liście w butelce wrzuconej do morza pisze o swoim marzeniu – chce żyć normalnie jak każda nastolatka. Na list odpowiada muzułmanin Naim. – Czy taki związek może się udać?

Fragment "Wiadomości w butelce" Valérie Zenatti:
To dziwna gra. Kto jest kotem, a kto myszą? Piszemy do siebie już od przeszło dwóch miesięcy, a ja wciąż nie rozumiem, do czego ten chłopak zmierza. Zresztą także moje pobudki nie są zbyt jasne. Nie poznałam go na czacie, podczas pogawędki o czymś, co interesuje nas oboje - o kinie, muzyce, serialu telewizyjnym... Po prostu wbiłam sobie do głowy, że chcę korespondować z rówieśnicą z Palestyny, a trafiłam na Palestyńczyka, którego wieku nie znam, na migającego chłopaka, który zapala się i gaśnie, kiedy mu się podoba.
Pytania tłuką mi się po głowie, jak niedomknięta okiennica, którą miota wiatr. Nie dają mi spokoju. Czego się po nim spodziewam? Przyjaźni? Konfrontacji? Rozczarowania? Jaką rolę chciałabym dać mu w swoim życiu? Jak chciałabym być przez niego traktowana? Powiedziałam, że pytania nie nasuwałyby się, gdyby on nie był Palestyńczykiem, a ja Żydówką. Ale tak jest. Urodziliśmy się w miejscu, gdzie ziemia pali, gdzie młodzi bardzo wcześnie zaczynają czuć się jak starcy, gdzie z cudem graniczy dożycie naturalnej śmierci. A ja wciąż chcę wierzyć, że jeśli my dwoje zdołamy naprawdę ze sobą "rozmawiać", udowodnimy, że nasze narody nie są skazane na wieczną nienawiść bez możliwości złagodzenia wyroku.

Po raz pierwszy od dawna mam prawdziwy sekret. Coś, o czym nie wie ani Efrat, ani Ouri. Kiedy ma się chłopaka i najlepszą przyjaciółkę, zawsze można opowiedzieć jednemu z nich to, o czym nie chce się mówić drugiemu. Ale o korespondencji bez adresu nadawcy i odbiorcy, między Tal Levine a Gazamanem - cisza w eterze, to sprawa ściśle tajna. Właściwie nie zdecydowałam o tym świadomie, po prostu tak było trzeba. Najpierw bałam się, że nie pozwolą mi dać tej butelki Eytanowi, że uznają mnie za wariatkę, będą tłumaczyć, że to niebezpieczne. Myślałam, że zabronią mi wymieniać maile z młodym człowiekiem z Gazy. A przecież to nie jest zabronione. Nie tylko ja, ale wielu innych, choćby walczący o pokój, utrzymują kontakty z Palestyńczykami, a nawet jeżdżą na ich terytorium. Być może jednak tylko ja doświadczam czegoś takiego, jak prywatny i anonimowy kontakt. To niesamowite. Z kim w rzeczywistości mam do czynienia? Maile są takie łatwe, takie zwodnicze. Podobno każdy z nas jest jedyny i niepowtarzalny, ale przecież można mieć dziesiątki, setki, tysiące adresów, pseudonimów, można tworzyć sobie tożsamości, kłamać, dyskutować z ludźmi, którzy może też kłamią. Wszyscy ukrywają się za ekranami, nikt nie podejmuje ryzyka. Mówi się to, co się myśli, co się lubi, a czego nie znosi (kolory, kwiaty, zwierzęta, piosenkarze, aktorzy - czy to mówi naprawdę cokolwiek o nas samych?), ale nikt się nie angażuje, bo ma przed sobą kogoś, kto jest nikim, kto nie może spojrzeć nam w oczy i odgadnąć, czy mówimy prawdę, czy kłamiemy. Siedzimy zawsze przed ekranem. Przed odbiciem. To takie deprymujące.
Właśnie - od kilku dni na każdym kroku towarzyszy mi zniechęcenie. Jest cierpkie i gorzkie, aż drapie w gardle. Mam wrażenie, że ktoś ciągnie mnie za włosy, że coś nie daje mi iść tam, dokąd chcę. Przywiązałam się do cienia, który gra mi na nerwach, rozśmiesza i zadaje ból, i nikomu nie mogę o tym powiedzieć. Ouri kilka razy pytał, czy coś się stało. Powtarzałam z uporem, że wszystko jest w porządku. Efrat trochę się dąsała, bo nie cierpi, kiedy coś przed nią ukrywam, a ponieważ ma bardzo czułe anteny, wykryła, że okłamuję ją od tego dnia, kiedy przyłapała mnie na pisaniu listu na biologii. Wystarczyło, żeby nasze spojrzenia się spotkały, a już słyszałam "pi, pi, pi - kłamstwo wykryte!" i odwracałam oczy.
Czuję się, jakby ta drobna tajemnica utkała kokon, który mnie otoczył. A ja tkwię w nim i odsuwam się od innych, nie potrafię już zachowywać się wobec nich naturalnie. Jednocześnie nie potrafię zrozumieć, dlaczego jestem taka skrępowana - przecież wysłałam tylko kilka maili do chłopaka, a on odpowiadał mi, kiedy miał na to ochotę. Nie mam przecież obowiązku publikować codziennego biuletynu informacyjnego dla całej Jerozolimy z wykazem moich połączeń internetowych i ich tematu! Mimo to coś nie gra i ludzie to wyczuwają. Chciałabym wynaleźć substancję, która zniwelowałaby to ciśnienie. Wtedy wszystko byłoby łatwe, magiczne jak doświadczenie w pracowni chemicznej.