 |
1. Ruch poprawia nastrój i przepędza ponure myśli, pomaga uspokoić emocje, ponieważ podczas wysiłku w mózgu powstają endorfiny, zwane hormonami szczęścia. Są to substancje chemiczne, które uśmierzają ból i poprawiają nastrój (to m.in. one przyczyniają się do powstania uczucia beztroski i euforii po wysiłku fizycznym).
2. Umiarkowane ćwiczenia mogą zlikwidować problemy z zaśnięciem. Poprawa snu to efekt psychicznego i fizycznego odprężenia po wysiłku. Spada bowiem wtedy napięcie we współczulnym układzie nerwowym, który mobilizuje organizm do walki lub ucieczki. Dzieci nerwowe i nadpobudliwe będą lepiej spały, gdy w ciągu dnia dostarczymy im okazji do intensywnego ruchu.
3. Ruch na świeżym powietrzu usprawnia pracę płuc, dzięki niemu również krew krąży szybciej, więc każda komórka ciała jest lepiej zaopatrzona w tlen i substancje odżywcze. W efekcie intensywniej zachodzą wszelkie procesy życiowe. Grubasek trochę schudnie, niejadek nabierze apetytu.
4. Uprawianie sportu to inwestycja na przyszłość – ruch utrzymuje serce i układ krążenia w dobrej formie przez długie lata.
5. Nasze dzieci potrzebują więcej ruchu, bo codziennie wiele godzin siedzą w szkolnych ławkach, przed telewizorem lub komputerem. Z tego powodu wśród najmłodszych coraz częściej występują wady postawy, skrzywienia kręgosłupa i płaskostopie.
6. Różne rodzaje aktywności fizycznej pomagają w harmonijnym rozwoju zmysłów i zdolności umysłowych. U dziecka sprawnego ruchowo poszczególne zmysły dobrze współpracują ze sobą, a mózg i narządy ruchu współdziałają bez zakłóceń. Jest to tzw. integracja sensoryczna, która przebiega najintensywniej w czasie kilku pierwszych lat życia.
7. Jeśli Twoje dziecko nie należy do pasjonatów sportu, zadbaj, by się przynajmniej nauczyło pływać i jeździć na rowerze. Dyscypliny te rozwijają układ mięśniowy, zwiększają wydolność serca i płuc, a także poprawiają koordynację ruchową, nie sposób także zbagatelizować ich wpływu na psychikę.
Rower czy piłka nożna?
Różni ludzie są predysponowani do różnych form aktywności. Niektóre dzieci mogą godzinami wędrować, innym problem sprawia przebiegnięcie kilkudziesięciu metrów. Jedne potrafią wykonywać ćwiczenia wymagające znacznej siły, ale po kwadransie jazdy na rowerze czują się całkowicie wyczerpane. Ma to podłoże biochemiczne i fizjologiczne. Procesy wytwarzania energii potrzebnej do pracy mięśni wymagają współdziałania kilkudziesięciu różnych enzymów. Każdy z nas wytwarza je w różnych ilościach. Ci, którzy mają niedobór enzymów kierujących przemianą beztlenową glukozy, to "długodystansowcy” preferujący wysiłek długotrwały, ale mało intensywny. Natomiast ci, u których metabolizm tlenowy glukozy jest mniej sprawny, to "sprinterzy” zdolni do krótkotrwałego, ale znacznego wysiłku.
Ważne jest połączenie możliwości dziecka, jego predyspozycji z realnym i bezpiecznym celem, jaki chce się w sporcie osiągnąć. Na przykład młody gimnastyk z giętkim ciałem może się zniechęcić do uprawiania tego sportu, kiedy rozpoczną się zmiany okresu dojrzewania. Zmiany fizyczne mogą być powodem konieczności ponownej oceny i ewentualnej weryfikacji jego możliwości.
Idealny sport dla dziecka
Trzeba pamiętać, że wybór dyscypliny sportowej dla dziecka powinien być związany z jego wiekiem. Ma to ogromny wpływ na zapobieganie urazom.
do 3. roku życia najodpowiedniejsze dla dziecka będą po prostu zabawy na świeżym powietrzu - na sankach, ślizganie na lodzie lub na basenie (zwykle instruktorzy prowadzą tam dla maluchów specjalne zajęcia),
pomiędzy 3 i 5. rokiem życia dziecko może już uczyć się jeździć na nartach, pływać, wiele radości sprawi mu wyprawa na łyżwy lub wrotki, taniec rytmiczny i klasyczny, jazda na rowerze (najpierw trójkołowym, potem na dwóch kółkach),
dla 6-latka odpowiednia jest jazda na nartach, deskorolce, piłka nożna, może też zacząć treningi judo lub jazdy konnej (na razie na kucyku),
sporty dla siedmiolatka to np. karate, żeglarstwo, bieg, tenis, ping-pong i badminton,
8-latek może zająć się tańcem klasycznym, hokejem na trawie, kolarstwem, piłką nożną, zapasami.
9-latek może grać w piłkę ręczną, nurkować (z aparatem i bez), uprawiać windsurfing, minikoszykówkę, turystykę rowerową, grać w squasha.
Dla 10-latka odpowiednie będą narty wodne, wycieczki górskie, kajakarstwo, lekkoatletyka – bieg, skoki, rzuty itd.
11-latek może już jeździć wyczynowo na łyżwach, uprawiać surfing,
a 12-latek wioślarstwo, wspinaczkę górską, trzynastolatek zaś siatkówkę, piłkę wodną, koszykówkę i jazdę konną.
W 14. roku życia może zainteresować się samoobroną, a nawet i lataniem na paralotni.
Pamiętaj - proponując dziecku jakąś dyscyplinę musimy być przekonani, że jest już ono zdolne do przestrzegania zasad danego sportu i że w ogóle ma ochotę go uprawiać.
Bożena Mucha
Konsultacja med. dr Arkadiusz Michalski, lekarz opiekujący się małymi sportowcami