Po pierwsze nie bij. Nie wierz w opowieści innych mam, że mały klaps to nic takiego. Klaps upokorzy dziecko.
Po drugie – cierpliwość. Jeżeli nie wytrzymujesz, zamknij oczy i policz doi dziesięciu. Możesz też odejść na bok, wyjść do innego pokoju i się uspokoić.
Nie można dziecku ulegać we wszystkim. To do niczego dobrego nie prowadzi. Dziecko poczuje, że jesteś od niego słabsza i nie może na Tobie polegać.
Stwórz domowy rytuał. Jeżeli dziecko będzie wiedziało że kiedy wstaje ubiera się w strój dzienny, a po następnie je śniadanie, po czym wychodzi do przedszkola (żłobka) czy na spacer będzie czuło się pewniej. Przecież nikt nie lubi niepewności. Jeżeli nastąpią jakieś odstępstwa od normy koniecznie je o tym powiadom i wytłumacz dlaczego tak się dzieje.
Nie pozwalaj by dziecko cię biło ani gryzło. Kiedy to zrobi przytrzymaj jego rączkę troszkę mocniej i stanowczo, powiedz „nie wolno”
Chwal dziecko jeśli jest grzeczne. Całuj i przytulaj – to nagroda za dobre zachowanie. Nic tak nie podbudowuje jak pochwały!
Dwaj zawsze dwie rzeczy do wyboru. Gdy zaczyna się buntować, bo chce iść samo a obok jest ruchliwa jezdnia, daj mu wybór; albo siada do wózka albo idzie z Tobą za rękę
Gdy dziecko się uspokoi, pora na rozmowę. Powiedz mu, że nie zawsze musi być miłe i zadowolone z życia. Że dorośli też czasem miewają gorsze dni.
Nie oceniaj nigdy dziecka, ale jego konkretne zachowanie. Nie mów „ jesteś brzydki, niegrzeczny bo osypałeś piaskiem Wojtka”. Raczej powiedz : „ Nie wolno sypać piaskiem innych dzieci”
Nie próbuj przekrzykiwać dziecka. To nie ma sensu i tak go nie przekrzyczysz. Lepiej powiedz po prostu, że dopóki nie przestanie się złościć nie będziesz go słuchać
