Glutaminian jest składnikiem naturalnie występującym w nabiale, mięsie, rybach i warzywach, np. pomidorach. Ponieważ świetnie podkreśla smak potraw, zaczęto go produkować na skalę przemysłową – początkowo tylko na Dalekim Wschodzie i jedynie z wodorostów. Teraz otrzymuje się go z pszenicy, kukurydzy oraz podczas fermentacji węglowodanów.
Minusy
- Przeciwnicy uznają go za przyczynę tzw. syndromu chińskiej restauracji. Objawy tej choroby to pieczenie w okolicy karku, ucisk w klatce piersiowej, mdłości, nadmierne pocenie się, biegunka. Pojawiają się zwykle do dwóch godzin po posiłku. (Zwolennicy uważają, że alergiczne reakcje na kuchnię chińską może wywoływać nie glutaminian sodu, ale krewetki, orzechy czy charakterystyczne przyprawy).
- Niektóre osoby mają nadwrażliwość na glutaminian. Objawia się ona bólem głowy i zaczerwienieniem twarzy.
- Nadmierne spożycie może przyczyniać się np. do ślepoty, osłabienia, astmy, migrenowego bólu głowy.
Plusy
- Potrawy mają lepszy, bardziej wyrazisty smak i zapach.
- Zawiera 3-krotnie mniej sodu niż sól kuchenna. A ponieważ wzmacnia słony smak, pozwala ograniczyć dodawanie jej nawet o 40 proc.
Gdzie go najwięcej
Na etykietach z żywnością glutaminian sodu oznaczony jest symbolem E 621. Jest przede wszystkim popularnym składnikiem:
- zup w proszku i w puszkach
- koncentratów w proszku
- sosów
- mieszanek przyprawowych
- wędlin
- konserw mięsnych i mięsno-warzywnych
- niektórych przetworów warzywnych, drobiowych i rybnych.
