Jego jakość zależy od rodzaju mąki, a także od dodatków (żółtek, szpinaku, pomidorów, soku z buraków, szafranu, kakao, rozmaitych ziół, „atramentu” mątwy), które zmieniają nie tylko jego walory smakowe, ale także barwę. Smakosze twierdzą, że nie ma jak makaron własnej roboty, ale te fabryczne – prawie wszystkie rodzaje można dostać już u nas w sklepach – także dostarczą kulinarnych rozkoszy.
Kokardki, zwane też motylkami. Mają różną wielkość i kolor. Są idealnym dodatkiem do zup i sałatek – nie rozgotowują się i pozostają jędrne. Podaje się je również z gęstymi warzywnymi sosami (np. brokułowym, serowym).
Lasagne – płaty ciasta makaronowego wielkości 8–12 cm. Lekko obgotowane, jedynie namoczone lub suche płaty przekłada się farszem (z mielonego mięsa, warzyw, szpinaku), zalewa beszamelem i zapieka.
Muszelki różnej wielkości – rowkowane lub gładkie. Malutkie dodaje się do zup lub do mięs duszonych. Średnie do gęstych sosów warzywno-mięsnych lub z dodatkiem ryb. Sos „ładnie” wypełnia ich wnętrze. Duże, bardzo dekoracyjne muszle można faszerować i zapiekać – świetne z łososiem, owocami morza lub warzywami i serem.
Rurki. Dość małe, grube i krótkie (rigatoni i penne) – rowkowane lub gładkie – są najlepsze do wypełniających je gęstych sosów. Mogą być na bazie pomidorów, śmietany czy sera, z dodatkiem warzyw, grzybów, boczku, jajek. Z kolei bardzo grube, duże rurki długości ok. 10 cm – zwane cannelloni – przeznaczone są do nadziewania (mięsem, serem, warzywami) i zapiekania z sosami.
Spaghetti to najpopularniejszy u nas rodzaj włoskiego makaronu. Inne cieniutkie, długie rurki to bucatini, długie, spłaszczone pręciki – linguine, grubsze zaś długie rurki – zite. Podaje się je z zawiesistymi, oblepiającymi powierzchnie gładkiego makaronu sosami i serem.
Świderki – rodzaj sprężystego, jędrnego makaronu, który najlepiej nadaje się do mięs duszonych w sosie lub sałatek.
Wstążki rozmaitej szerokości, w kolorze naturalnym lub barwione na zielono czy czerwono. Idealne z samym masłem, pesto, oliwą i czosnkiem czy aksamitnymi sosami serowymi lub śmietanowymi. Gotując je, nie należy ich łamać, ale wkładać do garnka z wrzątkiem i w miarę jak miękną, wsuwać pod wodę.
Sztuka gotowania makaronu
Naczynie
Garnek powinien być szeroki o wysokich ściankach, wtedy makaron swobodnie pływa i się nie skleja.
Woda
Około 1 litra na każde 10 dag makaronu.
Sól
Najlepiej gruboziarnista, na litr wody 8–10 g, wsyp ją do wrzątku, wówczas łatwiej się rozpuści.
Gotowanie
Zanurz makaron we wrzącej wodzie, możesz dodać łyżkę oleju, żeby się nie skleił, zamieszaj, następnie zmniejsz ogień.
Czas gotowania
Zależy od kształtu i grubości ciasta. Jest oznaczony na każdym opakowaniu i tego trzeba się trzymać. Aby sprawdzić, czy makaron jest dostatecznie ugotowany, najprościej go spróbować. Najlepszy to al dente, tzn. kiedy stawia leciutki opór zębom. Ugotowany szybko odcedź i od razu wymieszaj z sosem, posyp startym serem.
Sos
Powinien być dodatkiem, więc kluski nie mogą w nim pływać. Podkreśla on charakterystyczne wartości makaronu, a jego właściwy dobór to prawdziwa sztuka. Rzadszy lepiej łączy się z kręconym i karbowanym makaronem, zawiesisty z gładkim. W rurkach zaś łatwo mieszczą się kawałki mięsa, warzyw czy grzybów.
Ile na porcję
To zależy nie tylko od apetytu biesiadników (makaron lubimy), ale również od tego, na jaki posiłek go przyrządzamy. Na danie główne 50 dag to porcja dla 4–5 osób, natomiast na pierwsze – dla 8 osób. Niewykorzystany makaron można skropić 1/2 łyżeczki oleju, wymieszać i wstawić do lodówki. A na następny dzień użyć do sałatki czy zapiekanki lub jako dodatek do mięsa.
Makaron na tysiąć sposobów - forum >>
