Kochamy paprotki

Eksperci oceniający zalety kwiatów doniczkowych (zdolność oczyszczania i nawilżania powietrza, odporność na szkodniki, łatwość pielęgnacji) przyznali paprociom aż osiem punktów na dziesięć możliwych. Przyjazną moc paproci czują też miłośnicy roślin, którzy niezmiennie od wielu lat chętnie je hodują i obdarzają wyjątkową sympatią. Paprocie pochodzą ze wszystkich prawie kontynentów, więc każdy może dobrać sobie roślinę do warunków, jakie panują w jego mieszkaniu. Wprawdzie nie kwitną, ale urzekają pięknymi, soczyście zielonymi liśćmi. Najbardziej znane i popularne są nefrolepisy, warto jednak poznać także inne, równie dekoracyjne gatunki.


ABC pielęgnacji
1. Paprocie ze strefy tropikalnej (paprotnik, podrzeń, davallia, nefrolepis) potrzebują sporo światła, ale rozproszonego.
2. Do podlewania paproci nadaje się tylko woda bardzo miękka. Tę z kranu trzeba przegotować i ostudzić. Można też zmiękczyć ją, umieszczając w naczyniu z wodą (przez dobę) woreczek z gazy wypełniony torfem (10 dag torfu na 10 l wody).
3. Paprocie lubią wilgotne podłoże. Trzeba je regularnie podlewać i nie dopuścić do przeschnięcia ziemi.
4. Przesadzamy rośliny co dwa lata do niewiele większej doniczki.


To jest ciekawe...
1. Szaleństwo paprociowe. Wybuchło w wiktoriańskiej Anglii. Wówczas zaczęto sprowadzać te rośliny do ogrodów botanicznych i prywatnych kolekcji. Uprawiano je w ozdobnych szklanych skrzyniach.

2. Jadalne pąki liściowe. Ma pióropusznik strusi. W Polsce gatunek chroniony. W Kanadzie uprawia się go na plantacjach, bo dostarcza mięsistych jadalnych pąków podobnych w smaku do szparagów. Ale to niejedyna "smaczna" paproć. W tropikach ponad 30 gatunków paproci nadaje się do jedzenia.

3. Rośliny z przeszłością. Nasze domowe paprotki są potomkami roślin sprzed prawie 400 milionów lat! Pierwsze paprocie (drzewiaste) pojawiły się na Ziemi w okresie zwanym dewonem. Botanicy wyróżniają obecnie ok. 12 tysięcy gatunków. Rosną na niemal wszystkich kontynentach, nawet na pustyniach Ameryki i na Arktyce. Największe osiągają kilkanaście metrów wysokości, najmniejsze to ledwie kilucentymetrowe maleństwa.