„Nie mam z matką kontaktu od 9 lat. Zamiast mnie wybrała kochanka, który pił i nie wahał się, by podnieść na nią rękę”

Widziałem dziś mamę. Zobaczyłem ją po drugiej stronie ulicy i choć postarzała się trochę przez lata, od razu ją rozpoznałem. Wydawała się zagubiona i niepewna. Powiedziałem o tym mojej żonie, a ona zaczęła namawiać mnie, bym do niej zadzwonił. Łatwo jej mówić…

Mama nie miała łatwego życia

Mój ojciec pił i urządzał awantury, od kiedy pamiętam. Mama tolerowała to do czasu, gdy zaczął „zapominać”, by wrócić do domu na noc. Wcale za nim nie tęskniłem, miałem tylko 5 lat.

Mama nieźle znosiła samotność, ale cały czas marzyła o wielkiej miłości. Kręcili się koło niej różni faceci, zazwyczaj pijaczyny. Początkowo byli mili i uprzejmi, ale alkohol i awantury zaczynały się równie szybko. Myślałem, że po sytuacji z ojcem mama zmądrzała i nie pozwoli się źle traktować.

Do czasu, gdy w naszym domu pojawił się Romek. Był taki, jak wszyscy, ale matka straciła dla niego głowę. Pewnego dnia, gdy jak zwykle robił awanturę, chwyciłem go za kołnierz i chciałem zrzucić go ze schodów.

Zrozumiałem, że nic się samo nie zmieni. Coś we mnie pękło. Wyprowadziłem się, zapisałem się do policji. Wynajmowałem małą kawalerkę. Na początku od czasu do czasu dzwoniłem do mamy, ale cały czas kręcił się tam ten jej menel. Nie mogłem patrzeć na jej cierpienie! Postawiłem sprawę jasno: albo on, albo nie zobaczy mnie już więcej.

Od tego momentu minęło 9 lat

Żyłem własnym życiem. Poznałem Madzię, kobietę moich snów i szybko poprosiłem ją o rękę. Urodził się nam synek, a mama nawet nie wie, że jest babcią.

Pewnego dnia spotkałem starą sąsiadkę z bloku mamy. Po uprzejmościach sama zaczęła opowiadać: mama wyrzuciła w końcu Romka i… wyszła za mąż. Za Zygmunta, wdowca, kolegę ze szkolnej ławki. Nie pił i był spokojny, ale był bardzo schorowany. Nikt nie jest idealny. Nie mogłem w to uwierzyć, ale cieszyłem się szczęściem mamy.

Zbyt długo nosiłem w sobie złość

Nie chciałem się do niej odzywać. Aż do tego dnia, gdy zobaczyłem ją na przejściu dla pieszych.

Wiedziałem, że jeśli odmówię teraz, już się nie spotkamy. Włożyłem garnitur, zajechałem po kwiaty i godzinę później już stałem w jej drzwiach. Moja kochana mama, jak mogłem tak długo żyć w złości? Objęła mnie, uściskała, przyjęła kwiaty, a potem kazała mi szybko umyć ręce, bo kapuśniak czeka już na stole.

Czytaj także:
„Myślałem, że mamy szansę na wspólną przyszłość, ale ona wykorzystała mnie, by odegrać się na swoim chłopaku”