Nie pamiętam, kiedy ostatnio Adam spojrzał na mnie tak, jak dawniej. Może na naszym ślubie, gdy przysięgał, że będziemy razem do końca życia? A może wtedy, gdy jeszcze wierzyłam, że kariera nie odbierze mi męża?
Teraz wracał do domu późno, zmęczony i bez chęci na rozmowę. Bywały dni, gdy wymienialiśmy tylko krótkie, zdawkowe zdania: „Zjesz coś?”, „Zmęczony jestem”, „Muszę dokończyć raport”. Czasami miałam wrażenie, że gdyby mnie zabrakło, nawet by tego nie zauważył.
Tamtej nocy byłam sama. Adam wyjechał na delegację, a ja nie mogłam zasnąć. Siedziałam w kuchni z kubkiem herbaty, kiedy usłyszałam pukanie do drzwi. Serce zabiło mi szybciej.
O tej porze nikt nas nie odwiedzał. Zerknęłam przez wizjer. Witold, mój teść. Były wojskowy, surowy, milczący mężczyzna.
Nigdy nie mieliśmy bliskiego kontaktu. A teraz stał przede mną, ledwo trzymając się na nogach.
– Zgubiłem klucze – bełkotał, patrząc na mnie zmętniałym wzrokiem. – Wpuścisz mnie na chwilę?
Nie powinnam. Mieszkał dwie ulice dalej, przecież mógł zadzwonić po taksówkę. Ale widząc go w tym stanie, po prostu nie potrafiłam go zostawić na zimnie. Nie miałam pojęcia, że ta decyzja zmieni całe moje życie.
Czułam się bardzo niezręcznie
Drzwi zamknęły się za nim z cichym kliknięciem. Wciąż się wahałam – może jednak powinnam była mu odmówić?
– Siadaj – powiedziałam, wskazując krzesło w kuchni.
Witold posłusznie usiadł, opierając łokcie o stół. Pachniał alkoholem, ale nie był kompletnie pijany. Raczej… przygnębiony.
– Woda? Kawa? – zapytałam.
– Masz coś mocniejszego? – podniósł na mnie zmęczony wzrok.
Nie powinnam była tego robić. Powinnam kazać mu się położyć na kanapie i iść do sypialni. Ale zamiast tego wyjęłam butelkę whisky, którą Adam dostał od kogoś z pracy. Tego wieczoru wyjątkowo niczego nie żałowałam.
– Co się stało? – spytałam, gdy nalałam mu do szklanki.
Witold uśmiechnął się gorzko i pociągnął łyk.
– Starzeję się, Zuzanno – odpowiedział w końcu. – I chyba nikt tego nie zauważa.
Pokręciłam głową. Nie spodziewałam się takiej szczerości. Witold zawsze był oszczędny w słowach, zdystansowany, niemal niedostępny. Tego wieczoru zobaczyłam w nim kogoś innego – zmęczonego mężczyznę, który czuł się samotny tak samo jak ja.
– Adam pewnie nawet nie zauważy, że mnie tu widziałaś – dodał po chwili. – Dla niego nie istnieję. Jak dla ciebie, prawda?
Poczułam, jak ściska mi się gardło. Czyżbyśmy mieli ze sobą więcej wspólnego, niż chciałam przyznać? Nie odpowiedziałam. Oboje milczeliśmy, popijając whisky w ciszy. A potem wydarzyło się coś, czego nigdy nie zapomnę.
– Dziękuję, że mnie wpuściłaś – powiedział Witold cicho, patrząc mi prosto w oczy.
W tych oczach było coś, czego wcześniej u niego nie widziałam. Coś, co sprawiło, że moje serce zabiło o ułamek sekundy za szybko.
Zaczął pojawiać się coraz częściej
Następnego ranka, kiedy się obudziłam, Witolda już nie było. Na stole stała pusta szklanka po whisky, a obok niej leżała kartka. Zadrżałam, kiedy zobaczyłam swoje imię napisane mocnym, pewnym pismem. „Dziękuję za pomoc. Lepiej nie mów Adamowi”.
Nie wydarzyło się nic, co przekroczyłoby granice przyzwoitości – poza spojrzeniem, które trwało o sekundę za długo. Poza dotykiem jego dłoni, gdy odbierał ode mnie szklankę. Poza czymś ulotnym, co unosiło się w powietrzu i nie dawało mi spokoju. Chciałam o tym zapomnieć. Musiałam.
Przez kilka dni wszystko było jak dawniej. Adam wrócił z delegacji, a nasze życie znów stało się schematem krótkich rozmów i samotnych wieczorów. Starałam się wmówić sobie, że to była tylko jedna noc – że nie miała znaczenia. Aż do chwili, gdy znów go spotkałam.
Było ciepłe popołudnie. Wracałam z zakupów, gdy zobaczyłam Witolda przed domem. Czekał na mnie.
– Dzień dobry, Zuza – powiedział spokojnie, jakby to było zupełnie naturalne.
– Dzień dobry – odparłam, zbyt szybko, zbyt nerwowo.
– Nie uciekaj tak – uśmiechnął się lekko. – Chciałem ci tylko podziękować. I przeprosić.
Zatrzymałam się. Przeprosić?
– Za co?
– Za to, że czujesz się nieswojo – odpowiedział. – To nie powinno się zdarzyć.
To. Nie powiedział wprost, ale oboje wiedzieliśmy, o czym mówi.
– Nic się nie stało – skłamałam.
Witold patrzył na mnie przez chwilę, a potem kiwnął głową.
– Wiem – odparł. – Ale mimo wszystko… może wpadniesz na kawę? Pogadamy.
To było niewinne pytanie. Powinnam była powiedzieć „nie”. Ale nie powiedziałam.
Doprowadził mnie do granicy
Znalazłam się w jego domu pierwszy raz od naszego ślubu. Wtedy był to dom teścia, surowy i sterylny. Teraz wydawał się… inny. Może dlatego, że spojrzałam na niego inaczej. Może dlatego, że spojrzałam inaczej na jego właściciela.
– Cukier? – zapytał, stawiając przede mną filiżankę.
Pokręciłam głową.
– Adam pije z cukrem – zauważył nagle.
To jedno zdanie sprawiło, że przez moje ciało przeszedł dziwny dreszcz. Dlaczego to powiedział? Czy to znaczyło, że mnie obserwował? Że zauważył te drobiazgi, które Adamowi dawno umknęły?
– Może powinnam już iść – powiedziałam cicho.
Witold spojrzał na mnie uważnie. Zbyt uważnie.
– A chcesz?
Nie odpowiedziałam od razu. To było to jedno pytanie, na które nie znałam odpowiedzi. Mogłam wyjść. Mogłam zakończyć to wszystko, zanim się zaczęło. Ale zostałam.
Rozmawialiśmy. O wszystkim i o niczym. O tym, jak Adam od dziecka był ambitny. O tym, jak jego matka marzyła o wielkiej miłości, ale dostała małżeństwo z rozsądku. O tym, jak Witold czuł się pusty, odkąd jego żona zmarła.
– Była moim kompasem – powiedział nagle. – Kiedy ją straciłem, nie wiedziałem, dokąd iść.
Nie powinnam była tego robić, ale położyłam dłoń na jego dłoni. To był błąd. Nie odsunął się. Nie drgnął. Po prostu spojrzał na mnie. A potem dotknął mojej twarzy.
– Zuza… – powiedział cicho.
Wiedziałam, co zaraz się stanie.
– To nie powinno się zdarzyć – szepnęłam.
Ale to się stało. Jego usta dotknęły moich i wszystko przestało mieć znaczenie. Potem on zaczął mnie rozbierać, a ja nie protestowałam.
Prawda mnie załamała
Obiecaliśmy sobie, że to się więcej nie powtórzy. To był błąd – oboje to wiedzieliśmy. Przez kolejne tygodnie unikałam Witolda, a każda wzmianka o nim ze strony Adama sprawiała, że czułam się jak ktoś, kto nosi w sobie tykającą bombę. Wmawiałam sobie, że to tylko jedna chwila słabości, że jeśli dostatecznie długo będę udawać, że nic się nie stało, rzeczywistość sama wróci na swoje miejsce.
A potem zaczęły się mdłości. Na początku ignorowałam je, zwalając winę na stres i przemęczenie. Ale kiedy spojrzałam na kalendarz, poczułam zimny dreszcz na plecach. Mój cykl zawsze był regularny, a tym razem minęło już ponad trzydzieści pięć dni. Jeszcze tego samego dnia kupiłam test, a kiedy dwie czerwone kreski pojawiły się niemal natychmiast, świat zawirował mi przed oczami.
Zaciskałam powieki, próbując oddychać, ale w głowie kołatało mi tylko jedno pytanie. Czyje to dziecko? Nie wiedziałam. I to było najgorsze.
Wybiegłam z domu i zadzwoniłam do Magdy. Kiedy godzinę później siedziałyśmy w kawiarni, nie potrafiłam znaleźć słów. W końcu wydusiłam:
– Jestem w ciąży.
Magda uśmiechnęła się ciepło, ale kiedy zobaczyła moją minę, jej twarz spoważniała. Wpatrywała się we mnie przez dłuższą chwilę, aż w końcu spytała szeptem:
– Ty nie wiesz, kto jest ojcem, prawda?
Pokręciłam głową, a łzy same spłynęły mi po policzkach. Nie było dobrego wyjścia. Była tylko niechciana prawda, od której nie mogłam już uciec.
Sekret zjadał mnie od środka
Przez kolejne dni żyłam w stanie zawieszenia, jakbym dryfowała na powierzchni wody, czekając, aż coś pociągnie mnie na dno. Magda nalegała, żebym zrobiła test ojcostwa, ale nawet nie wiedziałam, jak miałabym to przeprowadzić. Adam niczego nie podejrzewał, a Witold… Witold był coraz bliżej.
Kiedy zobaczyłam go na parkingu pod moim blokiem, serce zaczęło mi walić. Nie powinnam z nim rozmawiać, ale jednocześnie wiedziałam, że nie mogę dłużej udawać, że nic się nie dzieje.
– Musimy porozmawiać – powiedział cicho, patrząc na mnie tym samym przenikliwym spojrzeniem, od którego uciekałam od tygodni.
Weszliśmy do jego domu i usiadłam przy stole, zaciskając dłonie na krawędzi blatu. Milczał przez dłuższą chwilę, jakby czekał, aż sama zacznę. W końcu wzięłam głęboki oddech i wypaliłam:
– Jestem w ciąży.
Zamarł. Przez moment widziałam w jego oczach coś, czego nigdy bym się po nim nie spodziewała – strach.
– To Adam…? – zapytał w końcu, ale jego głos nie był pewny.
– Nie wiem.
Słowo zawisło między nami jak ostrze. Widziałam, jak napina szczękę, jak jego dłonie zaciskają się w pięści.
– Zrobisz test? – spytał w końcu.
– A jeśli to twoje dziecko? – wyszeptałam.
Nie odpowiedział od razu. W końcu podniósł wzrok i powiedział coś, czego się nie spodziewałam.
– Jeśli to moje… wezmę za nie odpowiedzialność.
Patrzyłam na niego w oszołomieniu. Odpowiedzialność. Co to właściwie znaczyło? Że wyzna Adamowi prawdę? Że stanie się częścią mojego życia? Że wszystko się rozpadnie?
Nie wiedziałam, co zrobić. Ale jedno było pewne – ten sekret nie mógł pozostać tajemnicą na zawsze.
Może domyślił się prawdy
Czas mijał, a ja coraz bardziej czułam ciężar kłamstwa, które zaczynało mnie przytłaczać. Brzuch powoli się zaokrąglał, a Adam patrzył na mnie z czułością, jakiej nie widziałam u niego od lat. To powinien być najszczęśliwszy okres w moim życiu, ale ja czułam tylko strach.
Witold dotrzymał słowa – nie naciskał, nie próbował niczego wymuszać, ale widziałam, jak w jego oczach tli się pytanie, którego nie wypowiadał na głos. Każde nasze przypadkowe spotkanie było pełne napięcia, a ja coraz bardziej czułam, że żyję na minie, która prędzej czy później wybuchnie.
Któregoś wieczoru Adam wrócił do domu wcześniej niż zwykle. Był dziwnie cichy, jakby coś go trapiło. Przez chwilę myślałam, że to zmęczenie, ale wtedy powiedział:
– Muszę ci coś zapytać.
Zamarłam.
– Coś się dzieje. Wiem, że coś ukrywasz.
Serce zaczęło mi walić tak mocno, że czułam je w gardle. Czy wiedział? Czy się domyślił? A może ktoś mu coś powiedział?
– To moje dziecko, prawda?
Poczułam, jak świat wokół mnie się zatrzymuje. Patrzył mi prosto w oczy, w jego spojrzeniu była nadzieja, ale i strach.
Nie mogłam już dłużej kłamać.
– Nie wiem – słowa przeszły mi przez gardło z trudem. Wiedziałam, że właśnie zniszczyłam wszystko.
Cisza, która zapadła, była nieznośna. Adam wstał i odszedł w stronę okna, oddychając ciężko. Nie odwrócił się.
– Kiedy to się stało? – zapytał w końcu, ale nie odpowiedziałam. Nie chciałam dobijać go szczegółami.
W końcu odwrócił się do mnie. W jego oczach było coś, czego nie widziałam nigdy wcześniej.
– Muszę wyjść – powiedział tylko tyle i wyszedł, trzaskając drzwiami.
Zostałam sama. Tylko ja i prawda, której nie mogłam już cofnąć. Nie wiedziałam, co się stanie. Nie wiedziałam, czy Adam wróci, czy Witold spróbuje walczyć o dziecko, czy cała ta historia zakończy się katastrofą. Ale wiedziałam jedno – nie mogłam już uciekać.
Prawda wyszła na jaw. Teraz pozostawało tylko czekać, co się z nią stanie.
Zuzanna, 28 lat
Czytaj także:
„Przymykałam oko na zdrady męża, bo miał kasę. Bez niej nie byłoby mnie stać ani perfumy, ani na dubajską czekoladę”
„Przygarnęłam teściową do domu, a ona zamieniła go w chlew. Jędza udaje, że wynoszenie śmieci jest poniżej jej godności”
„Uwiodłam teścia, by zemścić się na mężu. Miałam gdzieś, że nasza rodzina się rozpadnie, gdy prawda wyjdzie na jaw”
