Zdziwiłam się, gdy mąż zadzwonił w czwartek, bo umawialiśmy się na niedzielne wieczory i dotąd zawsze trzymał się harmonogramu. Serce mi stanęło – czyżby w domu stało się coś złego? Przeprosiłam moją podopieczną Wilmę, z którą akurat oglądałam jej ulubiony serial, i wyszłam do swojego pokoiku.
– Agata, twój syn nie zdał poprawki z matematyki – zaczął. – Właśnie się dowiedziałem i postanowiłem zadzwonić, bo inaczej musiałbym go zabić.
– NASZ syn – poprawiłam go machinalnie i dopiero do mnie dotarła groza sytuacji. – Jak to teraz się dowiedziałeś? Tuż przed początkiem roku szkolnego?!
Andrzej cały czas mnie zapewniał, że wszystko w porządku, uczył się przez całe wakacje podobno – złościł się mąż.
– Zabiję skurczybyka, utłukę jak psa! Został mi jeszcze miesiąc do przyjazdu zmienniczki, więc byłam zupełnie bezradna, dlatego postanowiłam rozmówić się z kimś w miarę obiektywnym i nazajutrz zadzwoniłam do córki. Nawet nie wiedziała o żadnej poprawce, co natychmiast obudziło moje podejrzenia.
– Jola, gdzie ty jesteś? – zapytałam wprost, bo gdyby była w domu, musiałaby słyszeć awanturę.
– Oj, mamuś – zacukała się. – U koleżanki się zasiedziałam.
Kurde, w domu anarchia, ledwo matka zniknie za horyzontem! I co niby teraz miałam zrobić? Powiedzieć Wilmie Auf Wiedersehen i gnać do Polski, żeby pilnować męża, syna licealisty i córki studentki? Koniec świata! Namawiałam zmienniczkę, żeby przyjechała wcześniej. Nie chciałam brać nikogo obcego, bo po dwóch latach trafiłam wreszcie do normalnego domu, gdzie doceniono moje umiejętności opiekunki.
Wiadomo, przyjedzie taka nowa, a potem jej nijak nie wygonisz, i po robocie. A zrezygnować z saksów nie mogę, bo piętro w domu jeszcze niewykończone, ogrzewanie kominkowe też będzie kosztować krocie… I tak mi się marzą rolety jak w Niemczech, wiatr może hulać, a człowiek śpi spokojnie. Sąsiadeczka już parol na niego zagięła… Zresztą do czego mam wracać, do firmy kuzyna, która ledwie dycha? Tomasz też zarabia grosze… Tak to sobie można dziergać, kiedy się jest urządzonym, a nie z budową na karku i dziećmi, które też ciągną kasę jak smoki.
„Rozumiem, jakbym zostawiła niemowlęta, ale żeby stare konie nie potrafiły wziąć się w garść?! – myślałam ze złością. – I ten chłop! Co on właściwie tam robi, skoro wszystko wymyka mu się spod kontroli? Cholera, a może w końcu spiknął się z Madejską, romansują sobie za moje pieniądze, a ja tu, głupia, pampersy starej Wilmie zmieniam!”.
Jednak w końcu, po negocjacjach, przyjechała moja zastępczyni i mogłam wrócić do domu. Nie uprzedziłam nikogo i proszę, wdepnęłam w sam środek bałaganu! W kuchni Madejska gotowała zupę „w ramach pomocy sąsiedzkiej”, Tomasz leżał na kanapie, bo niby coś mu strzyknęło przy przenoszeniu rur, Jolki nie było, a Andrzej siedział u siebie z nosem w komputerze.
Zrobiłam porządek
Najpierw podziękowałam sąsiadce, potem zagoniłam chłopa i syna do kończenia obiadu. Zadzwoniłam też do córki i kazałam jej natychmiast wrócić stamtąd, gdzie polazła. Dopiero wtedy mogłam się spokojnie rozpakować i chwilę odpocząć. Wieczorem, gdy już mi trochę nerwy zeszły, zwołałam naradę. Kwasy były, rzecz jasna, bo dzieciarnia miała inne plany, ale trudno. Jeśli się chce być traktowanym jak osoby dorosłe, jakieś ofiary trzeba ponieść.
Nie wchodziłam w szczegóły, bo te zamierzałam pozałatwiać z każdym z osobna. Stwierdziłam tylko, że jestem zawiedziona ich postawą. Razem podjęliśmy decyzję o moim wyjeździe i razem powinniśmy ponosić koszty, a nie tak… A może im nie zależy, żeby wyremontować dom? To niech powiedzą od razu!
– Nigdy nie skończymy, bo ty wciąż wydziwiasz, Agata – pierwszy wbił mi nóż w plecy mąż. – Co zobaczysz za granicą jakąś nowinkę, musimy ją mieć.
– Te nowinki zaraz staną się czymś normalnym, tylko nas nie będzie już na nie stać – fuknęłam. – Potrzebuję kasy, mama – odezwała się Jola. – Ojciec mi wypłaca za małe kieszonkowe! Mam prawie osiemnaście lat!
– Dorosła jesteś, a zupę Madejska gotuje – wygarnęłam córce. – Będzie praca, będzie płaca!
Wszyscy się obrazili. Spodziewali się, że ich zaharowana matka i żona to święty Mikołaj czy co?
Najpierw zajęłam się sprawą poprawki syna, bo mąż, jak wyszło na jaw, po prostu kazał mu się uczyć i nawet nie sprawdzał, co chłopak u siebie robi. Zadzwoniłam do wychowawczyni i się okazało, że jeszcze jedną szansę smarkacz dostanie. To ostatni rok w gimnazjum, pójdą nam na rękę. Od razu załatwiłam mu więc korepetycje i zarekwirowałam komputer do czasu, aż nauczyciel uzna, że już na niego zasłużył.
Od Jolki wzięłam numery telefoniczne koleżanek i sprawdzałam, gdy twierdziła, że do którejś idzie. Słusznie, bo wkrótce plotkary mi doniosły, że moja córka prowadzała się z rozwydrzonym synem miejscowego bogacza! Z takim pyszałkowatym nieukiem, który zmarnuje dziewczynie życie na kilka minut przed maturą!
Do Wilmy wracałam z ulgą, ale i strachem
Rozłaziło się to nasze wspólne życie jak sprane gacie. Pocerowałam, co się dało, powiązałam nitki, lecz wcale nie byłam spokojna. Jakie miałam gwarancje, że wszystko się nie posypie, jak znów wyjadę? Tomasz mnie złościł, nabrał jakichś dziwacznych nawyków i wcale nie zamierzał z nich rezygnować, twierdząc, że tak radzi sobie z samotnością. Też mi metody: słuchanie codziennie tej samej audycji radiowej o 21.30, w dodatku z kieliszkiem alkoholu!
– Nie rób ze mnie alkoholika, Agata – nabzdyczył się, gdy go obsztorcowałam. – Jeden, dwa kieliszki to nie nałóg, tylko odpoczynek po dniu pracy.
– A jak nie wypijesz, to co?
Nie wypił, choć kręcił się wieczorem jak pszczoła pod słoikiem. Jednak ja pilnowałam go twardo. Jeszcze pijusa w chałupie brakuje pod moją nieobecność! Dosiedziałam do końca sierpnia. Dopilnowałam, żeby Andrzej zdał poprawkę, i dopiero wtedy wróciłam do Niemiec. Z ulgą, bo już miałam dosyć dyrygowania moją niesforną familią. Pozostawało mi tylko mieć nadzieję, że mąż będzie regularnie nadzorował postępy szkolne syna, pilnował córki, żeby nie włóczyła się z byle kim, a sam trzymał się z dala od wódki i życzliwych sąsiadek.
No i niech kończy ten remont, do licha! Wilma się ucieszyła, że wróciłam, choć i tak wciąż nie mogła zrozumieć, jak można rodzinę zostawić w kraju i samej pracować na obczyźnie. Cóż, ona emeryturę po mężu miała taką, że manikiurzystkę wzywała do domu, a do lekarzy jeździłam z nią taksówką.
Właśnie dzwoniłam do córki, bo teraz każdego sprawdzam, i czuję, że znów coś się tam kiełbasi. Jola za szybko temat zmieniła, gdy spytałam o brata; o ojcu też mówiła ogólnikami… Znowu kota nie ma i myszy harcują! I jak ja mam spokojnie pracować, gdy w Polsce rodzina mi się rozsypuje?!
Więcej prawdziwych historii:
„Marcin ukrywał przed żoną kochankę i syna. Dowiedziała się, bo... przez przypadek wysłał jej sms-a o alimentach”
„Urodziłam w wieku 17 lat. Moi rodzice latami kłamali, że dziecko zmarło, bo nie chcieli wychowywać bękarta”
„Myślałam, ze mnie kocha. On wykorzystał moją naiwność w najgorszy możliwy sposób. Straciłam wszystko...”
