Miłość z piaskownicy

Jedna miłość spadła na mnie, jak grom z jasnego nieba, a potem zniknęła bez śladu.
Druga przyszła cicho i nieśmiało. Wierzę, że zostanie ze mną na zawsze.

Mamusiu, mamusiu ten chłopczyk rzuca we mnie piaskiem – krzyk córeczki oderwał mnie od lektury. Podniosłam głowę i zobaczyłam, że winowajcą, o którym mówiła Asia był drobny, na oko 3-letni blondynek z niebieskimi oczkami. Chyba nie miał złych zamiarów, chciał po prostu przekonać moją córeczkę do wspólnej zabawy i widać uznał, że to najlepszy sposób, żeby wywołać jej zainteresowanie. Uśmiechnęłam się na widok chłopca i przemknęła mi przez głowę myśl, że to spojrzenie błękitnych oczu będzie kiedyś łamać kobiece serca.
– Kamilku, dlaczego rzucasz w dziewczynkę? Czy tak zachowują się dżentelmeni? – usłyszałam za sobą męski głos i odruchowo odwróciłam głowę. Za mną stał przystojny trzydziestoparoletni mężczyzna z równie pięknymi oczyma, jak mały rozrabiaka.
– Tata, tata, ja chcę się z nią bawić, a ona mi ucieka – chłopczyk podbiegł do ojca i rozpłakał się. Mężczyzna przytulił synka, pogłaskał go po główce i próbował pocieszyć.
– Mamo, pobujaj się ze mną na huśtawce! Maaaama – zerwałam się na równe nogi słysząc krzyk mojego dziecka. Jedynacy chyba przyzwyczajeni są do tego, że mama jest na każde zawołanie. Zwłaszcza w sytuacji, kiedy taty po prostu nie ma.

Żona takiego faceta, to prawdziwa szczęściara - pomyślałam ciepło
– A może pobujasz się z tym chłopcem? – zaproponowałam – On chce się z tobą pobawić, możesz mu pokazać, którą huśtawkę lubisz najbardziej. Na pewno mu się spodoba – zachęcałam Asię do zabawy z Kamilem, który ciągle szlochał i tulił się do swojego taty.
Chłopczyk słysząc moje słowa, momentalnie wytarł łzy, wyrwał się z ramion taty i podbiegł do Asi.
– Chodź, pobawimy się – trzymał już jej rękę i ciągnął w stronę piaskownicy.

Dziecięce kłótnie zaczynają się równie burzliwie, jak kończą – pomyślałam i wróciłam do przerwanej lektury. Kiedy ponownie oderwałam wzrok od czytania, zobaczyłam, że w piaskownicy obok Asi i małego Kamila, siedzi również jego tata i robią we troje piaskowe babki. A to ci dopiero – uśmiechnęłam się rozbawiona. Myślałam, że tacy ojcowie występują tylko w powieściach dla dzieci. Żona takiego faceta to dopiero szczęściara. Powinna pilnować go jak oka w głowie – pomyślałam, widząc, że wszystkie matki i opiekunki, a nawet babcie, patrzyły się na tę trójkę w piaskownicy z uśmiechem na ustach, a niektóre z rozmarzeniem w oczach.
– Mój to w życiu nie był z małym na placu zabaw. Uważa, że to nie jest miejsce dla chłopa. Ale za to do kina, chodzą tylko razem. Ja mam wtedy dwie godziny wolnego – na ławkach wokół placu zabaw, rozpoczęła się dyskusja matek na temat podejścia ich mężów do opieki nad dziećmi.

Zrobiło mi się jakoś smutno. Moja córeczka ma tylko mnie. Jej tata nigdy nie interesował się jej losem. Zostawił mnie jeszcze, kiedy byłam w ciąży. Powiedział, że nie czuje się na tyle dorosły, żeby wychowywać dziecko.
Zresztą, znaliśmy się zaledwie pół roku i moja ciąża zaskoczyła nas oboje. Byłam przerażona, ale nawet nie pomyślałam, że mogłabym nie urodzić tego dziecka. Kiedy powiedziałam mu o tym, zaczął unikać spotkań, nie odbierał moich telefonów, aż wreszcie po prostu wyjechał w siną dal i tyle go widziałam. Owszem, próbowałam go szukać przez firmę, w której ostatnio pracował, ale powiedzieli mi, że złożył wypowiedzenie i bardzo zależało mu na jak najszybszym odejściu z pracy, więc poszli mu na rękę. Adresu nie zostawił, a telefon komórkowy oddał, bo był służbowy. Znaliśmy się na tyle krótko, że o jego rodzinie wiedziałam tylko, że pochodzą z jakiegoś małego miasteczka gdzieś na południu Polski i to wszystko.