Zawsze byłam osobą praktyczną. Nie z tych, które wydają pieniądze na rzeczy zbędne, tylko dlatego, że dobrze wyglądają na zdjęciach czy wpisują się w chwilową modę. Mój mąż nie potrafił zrozumieć, że moje podejście to nie tylko oszczędność, ale też wynik mojego dzieciństwa.
Robili długi na ten jeden dzień
Wychowałam się w domu, gdzie święta kojarzyły się z presją. Rodzice zawsze zapożyczali się, by stół był pełen jedzenia, a pod choinką znajdowały się drogie prezenty. Później spłacali długi miesiącami. Ja przysięgłam sobie, że nigdy nie dopuszczę, by takie podejście zawładnęło moim życiem.
W tym roku postanowiłam, że Wigilia będzie skromna. Bez przepychu, bez marnowania pieniędzy na dekoracje i drogie potrawy. Rafał początkowo nic nie mówił, ale czułam jego narastające napięcie. Wiedziałam, że on kochał tradycje, uwielbiał świąteczny klimat, ale przecież to wszystko nie miało znaczenia, prawda? Ważne było to, że mamy siebie.
– Ilona, co z przygotowaniami do świąt? Masz już jakieś plany? – zapytał, gdy usiedliśmy razem do kolacji kilka dni przed Wigilią.
Spojrzałam na niego, wzruszając ramionami.
– Kupię pierogi, barszcz w kartonie. Może jakaś sałatka. Nie będziemy przesadzać, prawda?
Jego twarz stężała.
– Nie sądzisz, że moglibyśmy postarać się trochę bardziej? Przecież to Wigilia.
– Rafał, czy naprawdę musimy wydawać pieniądze, tylko dlatego, że inni tak robią? – zapytałam.
Cisza, która zapadła, była ciężka jak kamień.
Zastaw się, a postaw
Od lat znałam Rafała i wiedziałam, że unikał konfrontacji, ale tamtego wieczoru czułam, jak coś w nim pęka. Następnego dnia, kiedy zadał mi to samo pytanie, jego głos drżał.
– Naprawdę nie zależy ci na tym, żebyśmy mieli normalne święta? – zapytał.
– Rafał, przestań. Święta nie muszą być widowiskiem. To tylko jeden wieczór.
– Tylko jeden wieczór? Ilona, to czas, kiedy powinniśmy cieszyć się sobą, stworzyć coś wyjątkowego. Nie chodzi o to, żeby wszystko wyglądało jak w filmie, ale żeby było ciepło, przyjemnie.
– Ciepło i przyjemnie to nie kwestia wydanych pieniędzy – odpowiedziałam, starając się brzmieć spokojnie.
Ale Rafał nie dał się przekonać.
– Może dla ciebie nie, ale ja mam dość życia w takim minimalizmie. Wszystko jest kalkulacją, wszystko sprowadza się do pieniędzy. Czy kiedykolwiek zastanawiałaś się, jak ja się czuję w tym wszystkim?
Nie wiedziałam, co odpowiedzieć. Patrzyłam, jak wstaje od stołu i wychodzi, a ja zostałam sama z mieszanymi uczuciami. Z jednej strony czułam, że nie docenia tego, co robię – moich starań, by zapewnić nam stabilność. Z drugiej, coś w jego słowach zaczęło mnie uwierać. Czy rzeczywiście przestaliśmy cieszyć się prostymi chwilami?
Święta po mojemu
Wigilia przyszła szybciej, niż się spodziewałam. Zakupy zrobiłam według listy – nic ponad to, co potrzebne. Barszcz, pierogi, marketowe sałatki. Żadnych ozdób, żadnych świeczek. Rafał nie wspominał już o swoich oczekiwaniach, ale jego milczenie było gorsze niż jakiekolwiek słowa.
Wieczorem usiedliśmy do stołu. Na stole była biała serweta, ale nic więcej nie przypominało dawnego świątecznego klimatu.
– Smacznego – powiedziałam, starając się, by mój głos zabrzmiał lekko.
Rafał tylko kiwnął głową. W jego oczach widziałam coś, co mnie przerażało – chłód, którego wcześniej tam nie było.
– To dla mnie? – zapytał, wskazując na skarpetki zapakowane w prosty papier.
– Tak. Wiedziałam, że potrzebujesz nowych – powiedziałam, uśmiechając się lekko.
– Dzięki – odpowiedział, ale jego ton był pozbawiony entuzjazmu.
Patrzyłam, jak odkłada prezent na bok, a potem odwraca wzrok. Nie musiał nic mówić – wiedziałam, że jest rozczarowany. Tej nocy, gdy poszliśmy spać, Rafał odwrócił się do mnie plecami. Po raz pierwszy poczułam, że coś między nami zaczyna się rozpadać.
Nie mógł mi tego wybaczyć
Kolejne dni upłynęły w milczeniu. Rafał wracał późno z pracy, unikał rozmów i wspólnych wieczorów. W końcu nie wytrzymałam.
– Rafał, co się dzieje? – zapytałam, gdy usiedliśmy razem na kanapie.
Spojrzał na mnie z wyraźnym zmęczeniem w oczach.
– Naprawdę nie wiesz? – zapytał. – Ilona, od lat starasz się, żeby nasze życie było wyliczone co do złotówki, ale czy kiedykolwiek zastanawiałaś się, co dla mnie to znaczy?
– Robię to dla nas – powiedziałam. – Żebyśmy nie musieli martwić się o jutro.
Rafał pokręcił głową.
– Wiesz, czego mi brakuje? Chwili, w której czuję, że jesteśmy razem. Świąt, które mają w sobie magię. Drobnych gestów, które pokazują, że ci na mnie zależy.
Słuchałam go, a każde jego słowo uderzało mnie jak cios. Nigdy nie pomyślałam, że mój sposób na życie może sprawić, że Rafał poczuje się odsunięty.
– Nie rozumiałam, że to dla ciebie takie ważne – powiedziałam cicho.
Rafał westchnął, patrząc na mnie z rezygnacją.
– Może to właśnie jest problem, Ilona. Nigdy nie próbowałaś zrozumieć.
Nie wiedziałam, że skąpstwo to problem
Po tej rozmowie Rafał oddalił się jeszcze bardziej. Każda jego nieobecność bolała mnie coraz mocniej. Nagle zdałam sobie sprawę, że tracę coś, co uważałam za oczywiste – naszą bliskość. Ale zamiast zrobić krok w jego stronę, zamykałam się w swojej skorupie. Próbowałam usprawiedliwiać siebie, mówiąc sobie, że to tylko chwilowe, że on w końcu zrozumie moje intencje.
Pewnego wieczoru wrócił do domu później niż zwykle. Zastanawiałam się, gdzie był i dlaczego nie dał mi znać. Gdy wszedł do mieszkania, spojrzał na mnie i od razu wiedziałam, że coś się zmieniło.
– Rozmawiałem z Kamilem – powiedział, siadając naprzeciw mnie.
– Z Kamilem? – zapytałam, zaskoczona.
– Tak. Powiedział mi coś, co daje mi do myślenia. Że jeśli nie zmienimy naszego podejścia, nasz związek się rozpadnie.
Zamilkłam, starając się przetrawić jego słowa. Rafał nigdy wcześniej nie mówił o naszym związku w tak dramatycznym tonie.
– Rozmawiałeś z Kamilem o nas? – zapytałam w końcu, czując mieszankę złości i rozczarowania.
– Tak, bo wydawało mi się, że ty nie chcesz ze mną rozmawiać – odpowiedział chłodno. – Ilona, kocham cię, ale czuję, że coś się między nami wypaliło.
Te słowa uderzyły mnie mocniej, niż mogłabym się spodziewać.
– Rafał, ja… po prostu nie wiedziałam, jak ci to wszystko wytłumaczyć – powiedziałam, czując łzy napływające do oczu.
– A ja nie wiem, czy mam jeszcze siłę, żeby czekać – przerwał mi.
Jego ton był spokojny, ale w jego oczach widziałam, jak bardzo jest zraniony.
Co z nami będzie?
Rafał wyszedł tego wieczoru, mówiąc, że musi się przejść. Zostałam sama, siedząc w ciemnym salonie. Cisza była ogłuszająca. Po raz pierwszy od dawna zaczęłam analizować, co właściwie robię. Moje życie zawsze było podporządkowane jednej idei – bezpieczeństwu. Ale czy to oznaczało, że zapomniałam o tym, co naprawdę ważne?
Rafał wrócił późno. Gdy wszedł do mieszkania, spojrzał na mnie i bez słowa usiadł obok.
– Nie chcę stracić tego, co mamy – powiedział w końcu.
– Ani ja – odpowiedziałam, a moje słowa brzmiały szczerze nawet dla mnie samej.
Spojrzał na mnie z nadzieją.
– To może zacznijmy inaczej. Nie musimy od razu zmieniać wszystkiego, ale może spróbujemy znaleźć kompromis?
– Co masz na myśli? – zapytałam, czując delikatny cień nadziei.
Rafał uśmiechnął się lekko.
– Zacznijmy od czegoś prostego. Wakacje. Razem. Takie, jakich nigdy nie mieliśmy.
Chciałam zaprotestować, ale powstrzymałam się. Może miał rację? Może potrzebowaliśmy czegoś, co pokaże nam, że życie nie musi być tylko ciągłym planowaniem i oszczędzaniem?
– Dobrze – powiedziałam w końcu. – Spróbujmy.
Życie jest tylko jedno
Kilka tygodni później siedziałam z Rafałem w małej kawiarni nad brzegiem morza. Nasze wspólne wakacje były spontaniczne i zupełnie inne, niż planowałam. Pozwoliłam Rafałowi zorganizować większość rzeczy, a ja pierwszy raz od dawna nie wtrącałam się w szczegóły.
Patrzyłam, jak popija kawę, z uśmiechem patrząc na bawiące się dzieci na plaży. Po raz pierwszy od dawna widziałam w nim tę beztroskę, którą kiedyś tak kochałam.
– Cieszę się, że się zgodziłaś – powiedział nagle, spoglądając na mnie.
– Ja też – odpowiedziałam, a moje słowa były szczerze.
Te wakacje były dla mnie lekcją. Nadal bałam się o przyszłość, ale zrozumiałam, że mój strach nie może odbierać nam teraźniejszości. Rafał nauczył mnie, że czasem warto zaufać życiu, zamiast ciągle wszystko kontrolować. Choć wiedziałam, że przed nami jeszcze długa droga, czułam, że robimy pierwszy krok w stronę lepszego życia. Razem.
Ilona, 32 lata
Czytaj także:
„Dla mojej rodziny jestem jak serwis sprzątający i kucharka. Nawet w urodziny zasuwam z mopem zamiast leżeć i pachnieć”
„Mąż ledwo mnie dotknie, a już mam ciarki żenady. Gdy się kochamy, wolę myśleć o przepisie na obiad, niż o jego ciele”
„Przy rozwodzie mąż obdarł mnie z pieniędzy i godności. Dalej było mu mało, więc posunął się do prawdziwego świństwa”
