Klasyka. Od pięciu miesięcy Piotr się rozwodził; konkretnie pięć miesięcy temu minął termin ustalonego przeze mnie poprzedniego ultimatum. Miał być ostateczny, nieodwołalny. Więc dlaczego nadal trwała ta farsa? Bo zachorowała jego matka. Musiałam zrozumieć… Ta trzecia zawsze musi być tą bardziej wyrozumiałą i cierpliwą. On zabiegany, skupiony na opiece i rozmowach z lekarzami, a jego żona na odgrywaniu roli świętej Teresy. Nawet się jej nie dziwiłam. Małżeństwo się kobiecie waliło, więc korzystała z okazji, by pokazać, jaka jest niezastąpiona. Na jej miejscu, gdybym nie miała innej opcji w zanadrzu, pewnie zrobiłabym to samo.
Aktualnie byłam na straconej pozycji; mogłam jedynie stać z boku i wspierać ukochanego z daleka. Czasami aż się bałam wysłać SMS-a, bo a nuż trafię na jakiś krytyczny moment. I tak dwa miesiące minęły… Na szczęście leki zaczęły działać, stan matki się poprawiał, sytuacja wracała do normy. Tylko stosowny moment jakby minął i wszystko spowolniło. Przekładał termin z tygodnia na tydzień… Minęło lato, do drzwi zapukała jesień, mieliśmy właśnie wyjeżdżać na nasz upragniony urlop po sezonie, do jakiegoś ciepłego zakątka, tymczasem Piotr nawet nie wyprowadził się z domu. Resztki rozsądku podpowiadały mi, że nie mogę tego ciągnąć w nieskończoność, że wieczne czekanie mnie niszczy, że w końcu się rozsypię i mogę nie dać rady się potem pozbierać. To dlatego postawiłam to kolejne ultimatum.
Został niecały tydzień, a Piotr chyba nadal nic nie powiedział żonie. Nie byłam pewna, bo parę dni wcześniej przestałam się dopytywać i naciskać. Nie miałam już na to siły. Niby nie chciałam w niego wątpić, ale mój lęk rósł. Co będzie, jeżeli znowu się wycofa, znajdując jakieś logiczne albo emocjonalne wytłumaczenie? Jeżeli się nie odważy, nie zdecyduje? Nie mogę znowu ustąpić, mówiąc, że rozumiem. Muszę być konsekwentna dla własnego dobra. Tylko… tylko jak ja będę potem żyć? Sama! Bo nie ma drugiego takiego jak on. Nie dla mnie.
Piotr był facetem moich marzeń, miłością mojego życia. Odebrałam go innej kobiecie, tak ja on odebrał mnie innemu mężczyźnie, co paradoksalnie utwierdzało mnie w przekonaniu, że jesteśmy sobie pisani, tylko… spotkaliśmy się na rozdrożu.
Nie chcieliśmy nikogo krzywdzić, nie szukaliśmy okazji ani do jednorazowego skoku w bok, ani do dłuższego romansu. Zdrada psychiczna była pierwsza – zakochaliśmy się w sobie na długo przedtem, zanim wylądowaliśmy w łóżku. Przeciwstawianie się temu uczuciu było jak walka ze sztormem. Więc daliśmy się ponieść…
Wciąż mieliśmy szansę. Wierzyłam, że jesteśmy niczym dwa puzzle jednej układanki. Totalne dopasowanie. Czułam, że bez naszego „razem” nic już nie będzie takie mocne, prawdziwe, takie nasycone. Miałam wielu facetów, dwóch było całkiem w porządku, jeden został moim mężem. Szkoda? Spotkaliśmy się z Piotrem za późno? Nie! Wcześniej mogłoby być za wcześnie.
Musieliśmy przejść swoje drogi, zebrać bagaż doświadczeń, by docenić siebie nawzajem i to, co nas połączyło. Gdybym nie przeżyła tego, co przeżyłam, gdybym wcześniej nie poznała siebie i swoich oczekiwań, nie wiedziałabym, że mężczyzna musi mi imponować. Muszę go podziwiać, aby z nim żyć, on musi być dla mnie wyjątkowy.
I dopiero Piotr okazał się dla mnie kimś takim. Jego codzienność, styl życia powodowały, że był dla mnie całkowicie wiarygodny. I spójny w tym, co mówił i robił. A nasz seks? Poezja… Przechodziliśmy kolejne poziomy, otwierał mnie na nowości, urzeczywistniał marzenia. Ideał? No nie do końca, bo był żonaty. Miał tak zwany defekt prawny.
Z początku żadne z nas nie myślało o rozwodzie, ale z czasem ta opcja stawała się coraz bardziej oczywista. Nie wyobrażaliśmy sobie życia bez siebie, a romans narzucał zbyt wiele ograniczeń. Poza tym skoro się kochaliśmy, nie chcieliśmy ani kłamać, ani tego ukrywać. Jeśli miłość jest błędem, to przyznaję, zbłądziliśmy, ale już nie można tego było odwrócić. Ciągnęło nas do siebie za bardzo. Nie chodziło o namiętność, przygodę, ekscytację, my po prostu chcieliśmy być razem. Budzić się i zasypiać razem, przyrządzać i jeść razem posiłki, chodzić po ulicy i trzymać się za ręce, odwiedzać wspólnych znajomych, mieć razem dzieci. Gdybyśmy nie spróbowali, oboje – nie mam co do tego wątpliwości – żałowalibyśmy tego do końca życia.
Pierwsza rozwiodłam się ja. Wiedziałam, że tak musi być, że ja mam więcej odwagi i mniej wątpliwości. Już byłam jedną nogą na drodze ku rozstaniu, moje małżeństwo tak czy siak by się rozpadło. Ale Piotr i jego żona byli niczym instytucja dla rodziny i znajomych, ich rozwód wstrząsnąłby podstawami jakiegoś małego świata. Nie kochali się, lecz szanowali i prowadzili razem biznes.
Byłam dorosła, znałam życie, wiedziałam, że pewnych spraw nie można załatwiać na chybcika. Ale nie robiłam się młodsza, ile mogłam czekać? Paradoksalnie moja wolność bardzo ułatwiła nam romansowanie i czułam, że muszę ustalić jakiś termin.
No i wkrótce mijał ten ostateczny…
Z rozmyślań wyrwał mnie telefon. Spojrzałam na wyświetlacz. Piotr? Dziwne, powinien być teraz w domu.
– Tak? – zaczęłam dość cicho, nie wiedząc, czego się spodziewać.
– Dzień dobry, kochanie. Jesteś w domu?
– Tak.
– To szykuj się, podjadę za jakieś piętnaście minut – usłyszałam.
– Teraz? – zdumiałam się.
Naprawdę nie wiedziałam, czy powinnam się cieszyć, czy martwić.
– Kwadrans to nie wieczność, więc można powiedzieć, że teraz – roześmiał się.
– A ty nie jesteś w domu?
– Słońce, skoro jadę do ciebie, to chyba nie mogę być w domu? Julia, co ci jest? Spałaś? Obudziłem cię?
– Nie, jestem tylko zdziwiona, że przyjedziesz… Teraz.
– To przestań się dziwić, ogarnij się i wyjdź za piętnaście minut. Pa!
Rozłączył się.
Nie bardzo wiedziałam, co o tym myśleć, ale przecież i tak nie miałam nic innego do roboty. Poszłam do łazienki i szybko poprawiłam makijaż, potem włożyłam dżinsy, zarzuciłam sweter i właściwie byłam gotowa. Wyszłam po dziesięciu minutach, bo uznałam, że chwila na świeżym powietrzu dobrze mi zrobi.
Piotr pojawił się punktualnie. Wsiadłam do samochodu, on nachylił się i mocno pocałował mnie w usta.
– Dokąd jedziemy? – zapytałam.
Spojrzał na mnie z uśmiechem. Z uśmiechem, który wyrażały nie tylko jego usta. Śmiały się też jego oczy. Wyglądał naprawdę dobrze. Jakby był szczęśliwy.
– Nie zamierzasz nic powiedzieć?
– Tak sobie myślę… że nie będę musiał nic mówić, sama zobaczysz!
Zaczęłam rozglądać się po trasie, którą wybrał. Na razie nie umiałam wyciągnąć żadnych wniosków. Ot, przemieszczaliśmy się do centrum. Nie męczyłam go dalej pytaniami. Patrzyłam przez okno, a Piotr prowadził pewnie i spokojnie.
Nagle zaczęła kiełkować mi w głowie pewna myśl… Nie, to niemożliwe… A jednak kierunek się zgadzał. Byliśmy coraz bliżej mieszkania, które oglądaliśmy razem jakiś czas temu. Czyżby…? A jeśli tylko głupio się łudzę? Jeśli to myślenie życzeniowe, które skończy się kolejnym rozczarowaniem?
– No co, już zgadałaś? – Piotr przerwał moje dywagacje.
– Nie, nie mam bladego pojęcia…
Nie chciałam się przyznawać do swojej naiwnej nadziei, choć byliśmy coraz bliżej…
Po kolejnych pięciu minutach byłam właściwie pewna. Piotr jechał prosto do wybranego przez nas mieszkania. Czułam, jak mój żołądek się ściska.
Samochód stanął.
– Jesteśmy na miejscu.
Moje spojrzenie było jednym wielkim znakiem zapytania.
– Tak – odpowiedział moim myślom. – Mieszkanie mam już od jakiegoś czasu, wczoraj skończyłem przewozić wszystkie swoje rzeczy, a dzisiaj wreszcie dostarczyłem najważniejszą przesyłkę, czyli ciebie.
Nie potrafiłam wydusić słowa.
Wynajął mieszkanie, przeprowadził się, odszedł od żony…
– I kolejne tak, złożyłem pozew. Łatwo nie było, ale dla Izy to już też coś nieuniknionego, najmniej raniącego i najuczciwszego mimo wszystko. Nie kocha mnie, po prostu bała się zmian, tego, co ludzie powiedzą. Musiała dojrzeć, poukładać to sobie, odpuścić myśli o walce… Obiecałem, że będzie mogła na mnie liczyć i że nasz rozwód nie oznacza, że musimy się znienawidzić. W końcu przez lata byliśmy partnerami.
Po policzkach płynęły mi łzy.
– Nie płacz, kochanie. Przecież mówiłem, że nie wyobrażam sobie życia bez ciebie. Może nie działałem tak szybko, jak byś chciała, jak sam bym chciał. Wiedziałem, że rozwód to jedyna droga, ale nie chciałem palić za sobą mostów. Przepraszam, że musiałaś tyle czekać. Powiesz coś w końcu?
Jak nie podziwiać takiego faceta?
– Kocham cię – szepnęłam.
– Ja ciebie też. No, chodźmy do domu.
Więcej prawdziwych historii:
„Przez 30 lat byliśmy szczęśliwym małżeństwem. Mój mąż nie wiedział, że zabiłam jego żonę, która źle go traktowała”
„Łudziłam się, że to ten jedyny. On wyśmiewał mnie i moje zasady, a w końcu dosypał mi pigułkę gwałtu i wykorzystał”
„Związałam się z mężem zmarłej przyjaciółki. Podobno nie robimy nic złego, więc dlaczego mam takie wyrzuty sumienia?”
