”Ta, którą nigdy nie byłam”
MaryMarie, wychowana w małym szwedzkim miasteczku, w rodzinie ofiary Holocaustu, wyrasta na zdolną studentkę, członkinię nieformalnego Klubu Bilardowego Przyszłość, zrzeszającego grupę przyjaciół z wczesnej młodości. Kobieta osiąga sukces zawodowy – staje się uznaną dziennikarką, a następnie ministrem. W rządzie zajmuje się między innymi problemem przemocy seksualnej i handlem żywym towarem. W jej życiu osobistym brakuje jednak szczęścia. Mąż, notoryczny kobieciarz, jest sparaliżowany po tym, jak w jednym ze wschodnioeuropejskich miast zostaje wyrzucony przez okno, najprawdopodobniej przez nieletnią prostytutkę. Gdy MaryMarie czuwa przy łóżku chorego, zastanawia się, co w tej sytuacji zrobiłaby Mary, a co Marie. Odpowiedź nasuwa się sama. Jedna – pozwoliłaby mu żyć, druga – odłączyłaby od respiratora... W tym miejscu drogi Mary i Marie rozchodzą się, ich losy – choć pozostają ze sobą w ścisłym związku – biegną w całkiem przeciwnych kierunkach…
Majgull Axelsson powraca z intrygującą powieścią o rozdwojeniu jaźni, poszukiwaniu tożsamości
i codziennych wyborach, które w każdej chwili mogą skierować nasze życie w najmniej oczekiwaną stronę.
Majgull Axelsson (ur. 1947), pisarka szwedzka, jest także wybitną dziennikarką – autorką reportaży i książek publicystycznych oraz felietonów w dzienniku „Dagens Nyheter”. Jej pierwsza powieść, Droga do piekła (1994; W.A.B. 2003 pod tytułem Daleko od Niflheimu), została uhonorowana Nagrodą Moi Martinson (1994) i odniosła międzynarodowy sukces. Kwietniowa czarownica (1997; W.A.B. 2002) otrzymała w 1997 roku najważniejszą szwedzką nagrodę literacką – Augustpriset (odpowiednik nagrody Pulitzera), została przetłumaczona na ponad dwadzieścia języków i stała się światowym bestsellerem. W 2001 roku Axelsson opublikowała kolejną powieść, Dom Augusty (2000; W.A.B. 2006), a rok później zadebiutowała jako dramaturg sztuką Lisa Louise. Ta, którą nigdy nie byłam (2004) to najnowsza książka pisarki.
Paulina Grych
”Schiza”
W samym centrum Szczecina stoi blok mieszkalny, zbudowany na gruzach dawnego cmentarza. Paulina Grych na murze tego bloku notuje historie jego mieszkańców, tworząc swoistą antropologię niedoskonałości.Diana ma trzydzieści lat, chorobę psychiczną i Niemca, który ją utrzymuje. Przyjaciółka Diany, zdewociała Beata, wieczna dziewica, może się z kolei pochwalić rentą i rozpoznaną schizofrenią. Rudy Karol to niespełniony literat, Marek – były żołnierz otoczony przez kobiety – ucieka od kochającej babci i toksycznej ciotki w męski świat wojny. Bohaterowie Pauliny Grych mogą wpisać sobie do CV nieudane dzieciństwo, walkę z własnym i cudzym alkoholizmem i (często samobójczą) śmierć bliskich. Każde z nich zagubione, skrzywdzone i raniące innych. Wariaci. A może po prostu bardziej wrażliwi i pragnący miłości?
Świat Diany, Beaty, Karola i Marka to dokładne zaprzeczenie świata telenowel, które chcą nam wyznaczać granice normalności. Autorka Schizy wydobywa z cienia „dziwnych” i samotnych, opowiada nam o ich przyjaźniach, miłościach i dramatach. Pokazuje, jak po raz kolejny próbują zacząć wszystko od nowa.
Paulina Grych (ur. 1965) – politolog, doktor nauk humanistycznych. Pracuje jako nauczyciel akademicki i dziennikarka. Mieszka w Szczecinie. W 2007 roku nakładem Wydawnictwa W.A.B. ukazała się jej debiutancka powieść Numer zerowy.
Per Petterson
”Kradnąc konie”
Trond Sander zawsze pragnął zamieszkać na pustkowiu. Swoje zamierzenie może zrealizować w wieku sześćdziesięciu siedmiu lat, po śmierci żony. Spokój, który spodziewa się znaleźć w mroźnych norweskich lasach, nie będzie jednak zupełny. Pewnej nocy Trond poznaje swojego jedynego sąsiada, a spotkanie z nim nieoczekiwanie budzi wspomnienia. Mężczyźni spotkali się już w 1948 roku, kiedy piętnastoletni bohater spędzał z ojcem wakacje na farmie. Doświadczenia, które chłopak zebrał tego niezwykłego lata – tragiczna śmierć niewinnej osoby, gorycz zdrady, pierwsza miłość i pierwsze doświadczenia erotyczne – miały wpływ na cały jego dalszy los.
Kradnąc konie to nastrojowa opowieść o upływie czasu, zmieniających się niepostrzeżenie etapach naszego życia. Fascynujące, parne, pełne emocji lato młodego bohatera miesza się z chłodną, spokojną aurą jego starości. Książka napisana przejrzystym, sugestywnym językiem, na długo pozostaje w pamięci.
Per Petterson (ur. 1952) – zanim w 1987 roku zadebiutował zbiorem opowiadań Aske i munnen, sand i skoa, imał się różnych zajęć: pracował fizycznie, był księgarzem i tłumaczem. Jest autorem utworów prozą oraz esejów, cenionych w Norwegii i tłumaczonych na wiele języków. Powieść Kradnąc konie (2003), która przyniosła mu ogromną sławę, została uhonorowana nagrodą norweskich krytyków literackich, nagrodą norweskich księgarzy, w 2006 roku przyznano jej Independent Foreign Fiction Prize, a w 2007 prestiżową IMPAC Dublin Literary Award. Prawa do jej przekładu nabyły wydawnictwa z ponad dwudziestu krajów.