przekład z francuskiego Ireneusz Kania; tytuł oryginału Letemps d’un centenaire;
Czy można być wiecznie młodym? Czy ludzie znajdą wreszcie sposób na zatrzymanie upływającego czasu?
Bukareszt, 1938 rok. Ludzie przechodzący pewnego ulewnego wieczoru koło cerkwi metropolitalnej są świadkami tragicznego zdarzenia – w starszego człowieka uderza piorun. Jak to możliwe, że mimo poparzeń obejmujących całe ciało profesorowi Dominikowi Matei udaje się przeżyć? Na to pytanie nie jest w stanie odpowiedzieć żaden z lekarzy. Nauka jest zupełnie bezradna również wobec faktu, że mężczyzna odzyskuje młodość, a jego zdolności intelektualne osiągają poziom niedostępny dla przeciętnego człowieka. Matei pragnie od tej pory tylko jednego – chce posiąść wiedzę absolutną. Tymczasem tajemniczą sprawą zaczynają interesować się naziści, widząc w profesorze obiekt przydatny do swoich eksperymentów medycznych…
Młodość stulatka w literackiej materii oddaje to, co mieściło się w głównym nurcie badań Eliadego: motywy mityczne, odwieczne pragnienie nieśmiertelności, próby poznania natury boskości i wiara w to, że nad czasem da się zapanować.
Pełną napięcia, surrealistyczną powieść przeniósł na ekran Francis Ford Coppola. W roli Dominika znany z Pulp Fiction Tim Roth. Polska premiera filmu 11 lipca 2008 roku.
Mircea Eliade(1907–1986) – rumuński indolog, filozof kultury, eseista i pisarz. Jeden
z czołowych religioznawców XX wieku. Do jego najbardziej znanych dzieł należą: Traktat
o historii religii (1949), Szamanizm i archaiczne techniki ekstazy (1951), Sacrum, mit, historia (1970), Historia wierzeń i idei religijnych (1976–1989), a także powieść Majtreji (1933) oraz nowela fantastyczna Tajemnica doktora Honigbergera (1940). Eliade był wykładowcą prestiżowych uczelni
na całym świecie.
”Tęskniąc za Kissingerem” Etgar Keret
przekład: Agnieszka Maciejowska
Pięćdziesiąt jeden opowiadań. Każde z nich oryginalne, tragikomiczne. W każdym zawiera się pełna myśl pisarza – czarodzieja rzeczywistości. Historie ludzi i rzeczy: chłopiec ratujący ulubioną zabawkę przed ojcem; mężczyzna, który nie potrafi wybrać między matką a ukochaną; wynalezienie leku na samotność; walka z chodnikami.
Na świat przedstawiony u Kereta składają się scenki jak z teledysków MTV: krótkie, urywane, migotliwe, ukazujące jedynie ułamek rzeczywistości, prawdę fragmentu. Sytuacje dramatyczne, rozpaczliwe stają się tu groteskowe, przypominają karnawałową zabawę czy jarmark.
Autor osiągnął mistrzostwo w opisie swojej wizji świata. Czy tylko swojej?
„Dzięki za każdy nowy ranek” Halina Pawlowská
Przekład z czeskiego Dorota Kania
W Czechosłowacji po klęsce
Praskiej Wiosny nastają czasy tzw. normalizacji. Ludzie żyją w atmosferze strachu i wszechobecnego absurdu. Rodzina dorastającej Oleny przeżywa najazdy krewnych z Ukrainy, a przez mieszkanie przewija się korowód nietuzinkowych znajomych ekscentrycznego ojca. Dlaczego mimo świetnych wyników w nauce Olena nie może uczęszczać
do wymarzonej klasy z językiem angielskim? Po co ojciec zbiera podpisy pod oświadczeniem,
że stryj Sztiepan nie był burżuazyjnym nacjonalistą? Skąd biorą się plotki o przyrodnim bracie Oleny, choć jest ona jedynaczką?
Pawlowská śmiesznie opowiada rzeczy wcale nieśmieszne. W sposób naturalny miesza mity rodzinne i obserwacje obyczajowe, tworząc niepowtarzalne świadectwo o życiu w czasach totalitaryzmu. A w to wszystko wplata własną opowieść o pogoni za wielką miłością, pełną dramatycznych, ale i pomyślnych zwrotów losu.
Nie jest Drzyzgą, bo pisze też bestsellery. Jest jednak więcej niż Grocholą, bo szefuje tygodnikowi o życiu gwiazd. Ale nie jest Resich-Modlińską, bo pisze scenariusze kultowych komedii. Tylko że jest więcej niż Bareją, bo jest też Drzyzgą.
Mariusz Szczygieł, „Gazeta Wyborcza“
Halina Pawlowská (ur. 1955), absolwentka praskiej szkoły filmowej, scenarzystka, publicystka oraz autorka powieści humorystycznych, wydawanych w wielusettysięcznych nakładach.
W czeskiej telewizji prowadziła popularne programy, w tym własny talk-show o wielomilionowej widowni. Wydaje czasopismo „Sťastný Jim”. W 2005 roku nakładem W.A.B. ukazała się powieść Zdesperowane kobiety postępują desperacko. Według książki Dzięki za każdy nowy ranek w 1993 roku powstał film z Franciszkiem Pieczką w roli głównej, wyróżniony m.in. Czeskim Lwem.
