Kobiety z kolejnych pokoleń żyją skazane przez bezlitosne fatum na nieszczęśliwą miłość, samotność, zemstę. Czy którejś z nich uda się odwrócić przeznaczenie?
O autorce:
Cristinie López Barrio - Urodzona w Madrycie, 12 maja 1970 roku. Ma męża i sześcioletnią córkę Lucíę. Ukończyła prawo na Uniwersytecie Complutense w Madrycie. W 2006 roku zdobyła tytuł magistra na Uniwersytecie Pontificia de Comillas. Jej specjalnością jest prawo własności intelektualnej. Od 2000 roku uczestniczy w warsztatach twórczego pisania prowadzonych przez Clarę Obligado. Obecnie prowadzi badania nad europejskim kontekstem literatury i teatru na Universidad Nacional de Educacin a Distancia.
Wywiad z autorką książki:
- Jak udało Ci się osiągnąć to wszystko?
- Dużo pracuję, nie zapominając o marzeniach. Musimy być zdeterminowani w spełnianiu swoich snów.
- Dlaczego piszesz?
- Piszę, ponieważ literatura, jak każda pasja, jest uzależniająca i nie wiedziałabym, jak bez niej żyć.
- Czy masz jakieś zwyczaje, które towarzyszą powstawaniu książki?
- Zaczynam pisać rankami, po wyjściu mojej córki do szkoły. Pisałam popijając herbatę i słuchając muzyki, zwłaszcza ścieżek filmowych. Mam „szczęśliwą kurtkę”, w której pracowałam nad „El hombre que se mareaba con la rotación de la Tierra”. Było lato, więc prawie się udusiłam z gorąca, mimo że jestem zmarzluchem.
- Czy masz jakąś zasadę, która pomaga Ci w pracy twórczej?
- Moją magiczną receptą są praca i wysiłek, one otwierają drzwi wyobraźni oraz sprawiają, że postaci z książek zaczynają żyć.
- Które tematy szczególnie Cię interesują?
- Interesuje mnie człowiek, jego namiętności, lęki i bolączki. Trzy wielkie dramaty, przywoływane przez Gabriela Garcíę Márqueza, mieszczą w sobie całą resztę: życie, miłość i śmierć.
- Jak zdefiniowałabyś swoje pisarstwo?
- Myślę, że moje pisanie czerpie z fantazji, dzięki czemu lepiej wyraża uczucia i emocje. Próbując uchwycić to, co najważniejsze, porusza serca i zmysły.
- Dla kogo piszesz? Według Ciebie wielbiciele Twojej twórczości, to…
- W trakcie powstawania książki pisałam dla siebie i dla postaci, które stwarzałam, aby ich charaktery były wyraziste i mogły żyć w pełni. Teraz, gdy powieść jest ukończona, chciałabym, aby dotarła do różnych czytelników. Nie wiem, kim będą wielbiciele mojej twórczości, mam tylko nadzieję, że będzie ich jak najwięcej…
- Kogo podziwiasz? Jakie postaci ukształtowały twoją „literacką” osobowość?
- Podziwiam twórczość Márqueza, Oliverio Girondo i Cortázara. Bez wątpliwości jestem pod wpływem literatury latynoamerykańskiej oraz hiszpańskich poetów, których uwielbiałam w dzieciństwie i młodości: Machado, Cernudy i Lorci.
- Co czułaś, gdy dowiedziałaś się, że Twoja powieść zostanie opublikowana?
- Byłam wtedy na tarasie, moje serce zaczęło szybciej bić, a słowa zamarły mi w gardle.
- Dziesięć rad dla kogoś, kto chciałby wydać książkę?
1 – Kochaj to, co robisz.
2 – Czasami pozwól sobie na zniechęcenie i nienawiść,
3 – ale później znowu kochaj…
4 – Poprawiaj i zmieniaj…
5 − … ale nigdy nie rezygnuj.
6 – Nie zapominaj o marzeniach i nadziei.
7 – Wysyłaj rękopis na różne konkursy, uderzaj do wydawców.
8 – Pytaj, w jaki sposób możesz ulepszyć swoje dzieło.
9 – Mimo negatywnych opinii nie poddawaj się.
10 – Kontynuuj to, co zacząłeś, dopóki nie osiągniesz celu.
- Jakie słowa sprawiły Ci największą radość?
- Tego lata podczas podróży znalazłam w walizce karteczkę od mojej córki, która napisała: „Mamo, Twoje powieści są cudowne i kocham Cię bardziej niż niebo i nieskończoność”.
- Masz już pomysł na kolejną książkę?
- Tak, jestem w trakcie pracy nad nią. Od kilku miesięcy zbieram materiały, gdyż akcja powieści rozgrywa się w XVII wieku. To barok – epoka kontrastów, w której życie było snem (uwielbiam Calderona) lub tragedią.
Ping-pong
Zdanie lub myśl, która często Ci towarzyszy: „Pomyślę o tym jutro”. Bardzo lubię tę sławną kwestię Scarlett z książki „Przeminęło z wiatrem”.
W ludziach podziwiasz: dobroć
W pracy i w życiu motywują Cię: Gdy tworzę, dopinguje mnie wszystko, co przeżywam i czuję, oraz to, co mi towarzyszy na co dzień (lektury, muzyka, spacery…). W życiu daje mi siłę przede wszystkim bycie blisko mojej córki, Lucíi.
Autor: Gabriel García Márquez / Luis Cernuda
Książka: „Sto lat samotności” / „Rzeczywistość i pragnienie”
Film: Trudno mi wybrać jeden ulubiony, uwielbiam kino i mam wiele ukochanych filmów. Jednym z nich jest „Laura” Otto Premingera.
Reżyser: Cenię Ridleya Scotta za „Łowców androidów” i „Gladiatora”.
Perfumy: słodkie − bez lub jaśmin
Posiłek: gazpacho (przede wszystkim zrobione przez moją mamę)
Miejsce, do którego chciałabyś pojechać: Polinezja francuska
"Ogród wiecznej wiosny", Cristinie López Barrio, Tłumaczenie: Anna Małocha, Wydawnictwo Otwarte
