Nedjma - "Migdał. Opowieść intymna" - fragment 2.

Poszłam za nim, nie mając innego wyboru. Mówiłam sobie, że zawsze mogę zacząć krzyczeć, gdyby zrobił jakiś ruch, lub zaalarmować przechodniów, których mnóstwo było dookoła, albo zwrócić się do któregoś z policjantów z drogówki, wciśniętych w mundury ozdobione paskami z błyszczącej skóry. W głębi serca aż tak bardzo się nie bałam. Ośmielić się wsiąść do pociągu i uciec od męża - to było tak nieopisane zuchwalstwo, że wszystko inne wydawało mi się dziecinadą.
Rzucałam zalęknione spojrzenia w kierunku poprzedzającego mnie mężczyzny i dostrzegałam dumę bijącą z jego postawy. Wyraźnie był w tym samym wieku co ja i miał kołyszący się chód koguta bojowego. Nie odwrócił się ani razu, ale czułam, że jest świadom mojego spojrzenia, które - zafascynowane jego męskością - raz po raz spoczywało na jego szerokich ramionach.
Dziwne uczucie rozchodziło się w moich żyłach: przyjemność płynąca z przekroczenia bariery tego, co zakazane, w mieście, gdzie nie znałam nikogo i gdzie nikt mnie nie znał. Pomyślałam nawet w duchu, że wolność upaja bardziej niż wiosna.
Z trudem udawało mi się utrzymać spojrzenie na moim przewodniku, tak bardzo pochłaniały moją uwagę szerokie ulice i rosnące przy nich imponujące platany.
Wszędzie kawiarnie i mężczyźni w dżelabach, w europejskich garniturach, siedzący na tarasach. Nieustannie czułam, jak nogi mi drżą pod natarczywymi spojrzeniami, które unosiły moją chustę w kolorze świeżego masła, zarzuconą na ramiona na miejską modłę.
Tanger zadziwiał mnie swoimi budynkami, ale tutejsi mężczyźni wydali mi się pod każdym względem podobni do tych, których zostawiłam, brodzących w końskiej mierzwie i dzielących włos na czworo, tam w Imchouku.
Po dwudziestu minutach marszu mężczyzna skręcił w lewo, potem zagłębił się w kolejną uliczkę. Ta uliczka podobna była do ciemnego tunelu, który piął się bezustannie serpentyną w górę.
Nagle poczułam, że chce mi się pić, w tej ciemnej uliczce, którą wspinałam się za przewodnikiem nie znanym mi nawet z imienia.
Doszedłszy do dzielnicy muzułmańskiej, zatrzymał się. Znów było jasno i panowała całkowita cisza, którą przecinały dalekim echem wersety Koranu monotonnie recytowane przez chór dzieci.
- No i jesteśmy. No więc, którego domu szukasz? - zapytał mój przewodnik, nie odwracając się.
Wyciągnęłam do niego zgnieciony skrawek papieru, który ściskałam we wnętrzu dłoni. Długo mu się przyglądał, zanim wykrzyknął:
- To jest właśnie ten dom po twojej prawej stronie!
Czyżbym wreszcie dotarła do miejsca przeznaczenia? Nagle ogarnęły mnie wątpliwości. W bramie, którą wskazywał mój przewodnik, mogła być zasadzka, kryjówka, gdzie złoczyńcy mogli mnie napaść, zmusić do wzięcia narkotyków, wykorzystać, obciąć mi głowę i wrzucić do "bezdennej jaskini w klifie na wybrzeżu" albo do jednej z tych zatoczek, które "cuchną tak jak żaden tchórz z naszych okolic nie dałby rady cuchnąć", jak opowiadał mój brat Habib.
Mężczyzna odgadł mój niepokój.
- A oprócz tego adresu znasz jakieś nazwisko? Kogoś, kogo można by zawołać?
Pełna nadziei wyszeptałam:
- Ciotka Selma.
Pchnął ciężkie, nabijane gwoździami drzwi i zniknął w ciemnym driba(1).
Usłyszałam, jak krzyczy na cały głos:
- Ya oumalli ed-dar, hej! Ludzie. Jest tam kto?
Okiennice jakiegoś okna zatrzeszczały nad moją głową, skrzypnęły jakieś drzwi, podniosły się nieznane i lekko przytłumione głosy.
- Jest tu jakaś ciotka Selma?
Szmer, szybkie kroki i moja ciotka pojawiła się jakby znikąd, zaniepokojona, obuta w różowe michmaq(2), wycyzelowane niczym klejnoty.
Uderzyła się szerokim gestem w pierś.
- Ojejej! Co ty tutaj robisz?
W każdym razie była! To dla mnie było najważniejsze. Mój przewodnik wychynął zza jej pleców szczęśliwy i dumny, że udało mu się ją odnaleźć. Miałam ochotę się roześmiać.
- Co ci się stało? Ktoś umarł tam u was?
Odpowiedziałam oszołomiona i całkiem szczera:
- Ja umarłam!
Szybko doszła do siebie, zaintrygowana przyjrzała się mojemu przewodnikowi, podziękowała mu za jego uprzejmość.
Moja odpowiedź chyba rozbawiła mężczyznę, który poprawił nakrycie głowy, skrzyżował ręce za plecami i rzucił w kierunku gospodyni:
- Misja wykonana, Lalla(3). Tylko jedna rada: z tymi jej oczami gazeli nie spuszczaj jej z oczu ani na krok.
Uśmiechnął się. Odszedł. Na chwilę zawrócił mi w głowie.



W chwili kiedy się zjawiłam, ciotka Selma była na popołudniowym przyjęciu kobiecym. Później dowiedziałam się, że wszystkie popołudnia w Tangerze były przeznaczone dla kobiet.
Spotykały się radosne wokół półmisków słodyczy w odświętnych, światowych ubraniach, popijały kawę i herbatę, pociągając hiszpańskie albo amerykańskie papierosy, opowiadając sobie sprośności, wymieniając się bardziej lub mniej prawdziwymi plotkami i zwierzając się sobie nawzajem na wpół szczerze.
Te ichouiyyates były całkiem poważnym rytuałem. Prawie tak samo poważnym jak frouhates, wieczory ślubów, obrzezania lub zaręczyn, pełne pompy i fałszu, na które należało przywdziewać najpiękniejsze toalety i nie wypadało wyglądać na biedną ani na znudzoną mężem.
Ciotka zaprowadziła mnie do chłodnego pokoju, zapaliła lampę naftową i przeprosiła, że musi mnie opuścić.
- Tam u sąsiadki z góry czekają na mnie. Rozumiesz, prawda?
Na stoliku postawiła szklankę i karafkę z wodą. Powiedziała, że postara się wkrótce wrócić. Wypiłam łapczywie kilka łyków wody wprost z karafki i natychmiast zasnęłam wyczerpana. Wizja mężczyzny w kombinezonie kierowcy kołysała mnie, zanim zapadłam w sen. Kiedy jednak już zasnęłam, pogrążyłam się w żółtoszarych koszmarach sennych, podobnych kolorem do nieba oczekującego na jesienną burzę.
Obudziłam się pośród nocy, głodna, z głową przygniecioną podłużną poduszką i z wełnianym kocem narzuconym na nogi. Kanapa była wąska i twarda, a odgłosy domu nieznane. W nogach leżał tobołek, do którego włożyłam świeży chleb i dwa jajka na twardo. Głód zawsze zwycięża nad strachem. Rzuciłam się na to skromne pożywienie z zamkniętymi oczami, w tym podłużnym pokoju, gdzie meble ścieliły ogromne, wrogie cienie na ściany i sufit, o wiele wyższe niż te, które widziałam w Imchouku.
Zasnęłam, nie pozwoliwszy sobie na żadne przemyślenia. Byłam w Tangerze. To nieważne, że miałam dwadzieścia lat i nic poza tym. Moja przeszłość była już za mną. Była za mną i oddalała się tak, jak oddalają się gradowe chmury, pośpieszne i naładowane poczuciem winy. Ale Imchouk był przy mnie i rozświetlał mnie swoim blaskiem.
W snach biegam nadal z bosymi nogami, przecinam w poprzek pola jęczmienia i lucerny, aby zostawić z tyłu inne dzieciaki, biegam z włosami ozdobionymi kwiatami polnych maków i ze szczerym śmiechem na ustach.

1. driba - korytarz wejściowy
2. michmaq - kapcie bez pięty delikatnie haftowane
3. Lalla - tytuł nadawany starszym kobietom lub mieszczankom, porównywalny z Madame, pani