"Kuchnia Franceski"

fot. Wydawnictwo Literackie

Francesca, samotna matka dorosłych już dzieci, postanawia podjąć pracę niani i gosposi. Nie chce żyć samotnie, a swoją pasją - gotowaniem - pragnie się z kimś podzielić. Jej pracodawczyni, Loretta, początkowo nie jest zachwycona surową, starszą panią. Powoli jednak, przysmaki gotowane przez Franceskę podbijają serca wszystkich członków jej rodziny.

Zabawna i poruszająca książka, z bohaterką, której nie można się oprzeć. Historia o dzieleniu się miłością, życiem, radą i – nade wszystko – jedzeniem. Jej autorem jest debiutujący na polskim rynku Petere Pezzelli, który tak sugestywnie opisał smaki i zapachy włoskiego regionu Abruzzo skąd wywodziła się jego rodzina, że rozkochał Amerykanów w słonecznej Italii. Teraz uwodzi także Polaków…

Domowe jedzenie, dobry makaron i tradycyjne wartości rodzinne – wszystko to znajdziecie w tej niesamowitej i wzruszającej historii.
- „Publishers Weekly”
Już niebawem kolejne tytuły tego autora: „Dom w Italii”, „Każdej niedzieli” i „Lekcje włoskiego”.

Wywiad z Peterem Pezzellim, autorem książki Kuchnia Franceski

- John Scognamiglio (Kensington): Skąd pomysł na Kuchnię Franceski?
Peter Pezzelli: Jakiś czas temu trafiłem w gazecie na artykuł o pewnym starszym mężczyźnie we Włoszech. Emeryt, który nie miał bliskich, czuł się ogromnie samotny. Tak bardzo pragnął stać się częścią jakiejś wspólnoty, że zamieścił ogłoszenie w gazecie, opisując siebie jako dziadka poszukującego rodziny. Jego propozycja była prosta: tym, którzy go przygarną, daje swoją emeryturę, by pomóc rodzinie i pokryć koszty swojego utrzymania; prosi tylko o to, by pozwolili mu stać się częścią ich życia. Ogłoszenie wzbudziło sensację, a odpowiedzi napłynęły z całych Włoch. Jego historia poruszyła Włochów, którzy szanują starszych. Społeczeństwo się starzeje, a młodzi ludzie wyjeżdżają w poszukiwaniu lepszej pracy. Tradycyjna struktura rodziny jest zagrożona. Przyszło mi na myśl, że bardzo podobnie dzieje się w Ameryce. Amerykanie mają długą tradycję odrywania się od korzeni i migracji w celu polepszenia swojego statusu. Zacząłem się zastanawiać nad kosztami, jakie ponoszą ci ludzie, nad niewidzialnym piętnem, jakie odciska to na ich życiu. Myślałem o tym, jak bardzo wszystkie pokolenia potrzebują siebie i jak wiele moglibyśmy sobie nawzajem dać. I wtedy właśnie wpadł mi do głowy pomysł Franceski.

W "Kuchni Franceski", jak również w pańskich innych powieściach, Dom w Italii i Każdej soboty, losy bohaterów silnie powiązane są z gotowaniem i jedzeniem. Skąd takie kulinarne zainteresowania?
Peter Pezzelli: Dom jest bardzo szczególnym miejscem, a kuchnia jest sercem każdego domu. To tutaj człowiek kieruje swoje pierwsze kroki po powrocie z pracy lub szkoły. Co może być przyjemniejszego od chwili, gdy przekraczasz próg po ciężkim dniu i czujesz smakowity zapach jedzenia. To w kuchni członkowie rodziny zbierają się wokół stołu, rozmawiają, śmieją się i po prostu spotykają co wieczór w porze kolacji. Na lodówce wiesza się zabawne zdjęcia rodzinne, zostawia krótkie liściki albo przypomnienia, niektórzy wywieszają też rysunki swoich dzieci. W kuchni jest coś ciepłego i magicznego, czemu trudno się oprzeć. Proszę zwrócić uwagę, jak chętnie na domowych przyjęciach goście gromadzą się w kuchni. To zazwyczaj centrum zdarzeń. A co do roli jedzenia w moich powieściach, to zawsze uważałem je za coś, co nas zbliża. Jedzenie jest językiem uniwersalnym. Wspólne przygotowywanie i spożywanie posiłku może być wyrazem głębokiej miłości, sympatii i przyjaźni. Nieważne, jak prosty jest posiłek, najważniejsze, że spotyka się przy nim cała rodzina. Poza tym ja po prostu kocham jeść!

Fantastycznie potrafił pan wczuć się w psychikę zarówno Franceski, jak i Loretty. Czy trudno jest mężczyźnie stworzyć takie przekonujące kobiece postacie?
Peter Pezzelli: To było nie lada wyzwanie, zwłaszcza na początku, kiedy naprawdę usiłowałem zrozumieć, kim są te dwie osoby, które zawładnęły moją wyobraźnią. Upłynęło sporo czasu, zanim Franceska i Loretta zadomowiły się w mojej głowie. Za każdym razem, gdy byłem pewny, że już poradziłem sobie z przedstawieniem ich osobowości, zaczynały mi się wymykać. Łapałem się na tym, że godzinami gapiłem się w okno, starając się rozszyfrować, co myślą i dlaczego przestały ze mną rozmawiać.