Zwyczaj krępowania stóp narodził się na przełomie X i XI w. u schyłku dynastii Tang i początku panowania dynastii Song. Początkowo stopy krępowały nadworne tancerki, żeby móc tańczyć na palcach jak baletnice.
Małe stopy szybko zyskały popularność wśród wyższych sfer i stały się wyznacznikiem atrakcyjności kobiety. Od czasów dynastii Yuan (XII-XIV) krępowanie stóp traktowano już jako obowiązkowe wśród arystokracji, a kobieta z normalnymi stopami traciła szanse na małżeństwo. Poza tym żona ze skrepowanymi stopami była wyznacznikiem majętności męża – jeżeli mężczyznę stać było na utrzymanie nieproduktywnego członka rodziny, oznaczało to, że musiał być zamożny.
Stopy krępowano dziewczynkom już w wieku 4 lat. Stopę owijano ciasno bandażem w taki sposób, by maksymalnie przybliżyć palce do środka. Ponieważ wymagało to dużej siły, z czasem skonstruowano specjalna maszynę do zginania stóp. Okres deformacji trwał około roku. Przez ten czas dziewczynki musiały znosić potworny ból, infekcje, zakażenia i krwotoki. Po 2-3 latach stopy stawały się martwe, ból słabł.
Idealna stopa miała mieścić się w czarce na alkohol, czyli mieć długość od 7 do 12 cm. W północnej prowincji Shanxi, gdzie tradycja krępowania stóp przetrwała najdłużej, urządzano konkurs, podczas którego kobiety wystawiały stopy obute we własnoręcznie haftowane buciki na widok publiczny.
Chińczycy wierzyli, że kontakty seksualne z kobietami o małych stopach gwarantowały doznania podobne jak podczas stosunku z dziewicą (miało być to spowodowane wyćwiczeniem innych mięśni miednicy) a pieszczoty małych stópek dawały obu stronom podobną satysfakcję, jak dotykanie miejsc intymnych.
Pod wpływem kontaktów z Zachodem cesarzowa Cixi wydała w 1902 r. edykt zabraniający krępowania stóp. Widoczne zmiany w mentalności społeczeństwa chińskiego nastąpiły dopiero w latach 30. XX w. Gdy władze w kraju przejęli komuniści, definitywnie zakazano krepowania stóp, uważając ten zwyczaj za przejaw feudalnego ciemiężenia w stylu carskich Chin.
