Jeśli chodzi o planowanie, skalę i ryzyko, żadna ucieczka z więzienia nie była tak rozbudowana, jak ta z 1944 r. ze Stalag Luft III, niemieckiego więzienia dla żołnierzy alianckich, działającego podczas II Wojny Światowej.
Drogę ucieczki przygotowywało kilkuset więźniów, z których uciekło 76.
Aby zwiększyć szanse ucieczki, planowano drążenie trzech tuneli, którym nadano nazwy "Tom", "Dick" i "Harry". Dwa pierwsze, położone w zachodniej części obozu, wydawały się najdogodniejszą drogą ucieczki. Jednak "Tom" został odkryty podczas jednej z rewizji, a wyjście z tunelu "Dick" w wyniku rozbudowy obozu znalazło się na terenie nowego sektora. Ostatnią szansą ucieczki pozostał 111 metrowy tunel "Harry".
Tunel przebiegał pod ogrodzeniem obozu do wyjścia w pobliskim lesie. Do jego budowy więźniowie użyli wszystkich możliwych narzędzi: desek, worków i puszek, które posłużyły też do zbudowania pompy dostarczającej powietrze.
Gdy tunel był już gotowy, chęć ucieczki zgłosiło 500 jeńców. Zakładano, że zdoła uciec jedynie 200, więc przeprowadzono losowanie.
24 marca, po zdobyciu dokumentów, map i cywilnych ubrań z przemyconych paczek Czerwonego Krzyża, żołnierze rozpoczęli ucieczkę. Z polskich jeńców szczególnie dużą rolę w przygotowaniach odegrał porucznik Włodzimierz Kolanowski, który współkierował grupą sporządzającą mapy i zajmował się konstrukcją schodów do tuneli.
Niestety tunel, przez który uciekali więźniowie okazał się za krótki i miejsce wyjścia znalazło się w polu widzenia strażników. 80 więźniów zdołało przemknąć, jednak ucieczka w pełni powiodła się tylko trzem lotnikom - Norwegom Peterowi Bergslandowi i Jensowi Mullerowi oraz Holendrowi Bramowi van der Stokwi. Reszta została schwytana.
Bezpośredni rozkaz rozstrzelania wszystkich uciekinierów wydał sam Adolf Hitler, lecz po interwencji Göringa, ostatecznie zdecydowano się rozstrzelać 50 schwytanych.
Obok plan tunelu, którym uciekli więźniowie.
